Στο κατώφλι του 2014 με ζωγραφιές και μυρωδιές της Μαριέλας!

Στο πεδίο των πολύ προσωπικών προτιμήσεων του A Book Blog διαβάζω με έκπληξη και ευχαρίστηση: «Λατρεύω την μυρωδιά των βιβλίων και του καφέ». Πόσο μεγάλη σημασία έχουν οι μυρωδιές, πώς μας τραβούν και μας δένουν σε συνειρμούς, με τις αισθήσεις μας που εύκολα παραμελούμε. Καφέ δεν πίνω (τι ανωμαλία και αυτή!), η μυρωδιά των βιβλίων, του μελανιού να φιλά αγκαλιαστά το κολλαρισμένο χαρτί με ξετρελαίνει. Με μεθά και χώνω την μύτη μου στο μισάνοιχτο βιβλίο να εισπνεύσω την ιδιαίτερη μυρωδιά που αναδίδει. Η σκόνη πάλι όταν μαζεύεται και καταπίνεται μέσα στους πόρους του χαρτιού βγάζει μια άλλη μυρωδιά, όπως και ο συνδυασμός υγρασίας και μούχλας. Μπορεί να φανταστεί κανείς το δίδυμο του αρώματος ενός ζεστού καφέ και ενός φρεσκοτυπωμένου βιβλίου. Δυο ευχαριστήσεις συγχρονισμένες μαζί. Μπορεί να λαχταρήσει να διαβάζει ενώ ρουφά γουλιά γουλιά τον καφέ της προτίμησής του. Οι μυρωδιές δεν αποτυπώνονται, δεν πιάνονται. Οι εικόνες αντίθετα μπορούν να αιχμαλωτιστούν, να αποδώσουν παραστάσεις, να αφηγηθούν εκείνα που βλέπουμε και να αφήσουν να ξεγλιστρήσουν, να υπονοήσουν μερικά από εκείνα τα άλλα που σκεφτόμαστε συνειδητά ή ασυνείδητα.

Ζωγραφιές με κούπες του καφέ –μικρές, μεγάλες, κοντόχοντρες, καταστρόγγυλες, με χερούλια, με πόδι, λουλουδάτες, μονόχρωμες, και πάει λέγοντας– συνταιριασμένες με γράμματα, με λέξεις, με σελίδες, με βιβλία κλειστά και βιβλία ανοικτά και ξαναπάει λέγοντας, εκθέτει έως το τέλος της πρώτης εβδομάδας του νέου χρόνου, 5 Ιανουαρίου 2014 (πήρε παράταση μέχρι 12/1), η ζωγράφος μπλογκοφίλη Μαριέλα στον ιδιαίτερο χώρο που φέρει την ονομασία «Συλλαβή» σε πεζόδρομο του Παγκρατίου. Εκεί, που στο ισόγειο πίνεις τον καφέ σου και στο παταράκι έχει βιβλία να δεις και να αγοράσεις, με άλλα λόγια σε έναν χώρο που πλανώνται και οι δύο αγαπημένες μυρωδιές, βρίσκονται αναρτημένοι πάνω από τους καναπέδες, κάτω και στο μήκος της ανηφορικής σκάλας οι πίνακες της Μαριέλας που απεικονίζουν εικαστικά την τελετή, την αναπαράσταση της ανάγνωσης μετά καφέ. Πολύ πετυχημένο το όλο ως σύνολο. Λειτουργίες που κλείνουν η μια την άλλη μέσα τους και αλληλοπεριγράφονται αυτογνωστικά. Οι πίνακες, νομίζω 21 τον αριθμό, λογής λογής διαστάσεων, από μικρούτσικοι σε μεγάλους, τελάρα αλλά και σε κορνίζα έχουν ο καθένας την προσωπικότητά του. Α, να και αυτός έχει τούτο, είναι αλλιώτικος, τα γράμματα κρύβονται στους ζεστούς αχνούς, παραμονεύουν, κείμενα περιμένουν να αναγνωριστούν, ένα ολόκληρο βιβλιαράκι. Χρώματα αλλού γλυκά, αλλού ρέπουν σε ασπρόμαυρη φτιαξιά, αλλού φωτεινά, αλλού έντονα και ένας νυχτερινός σκοτεινός «στο κοτσάνι της νύχτας». Τεχνικές διάφορες,υλικά ποικόλα, να χαρίζουν παραστατικότητα. Κοιτάζοντας μπαίνεις στις ζωγραφιές σκύβεις, τις βλέπεις από κοντά σαν να θέλεις να χωθείς εκεί στις λεπτομέρειες. Και φεύγοντας να αναλογίζεσαι ποιος σου άρεσε καλύτερα και γιατί σε άγγιξε. Να τους ξαναφέρνεις στο μυαλό και να σε ζεσταίνει η όμορφη εικόνα τους και να φαντάζεσαι σε ποιο σημείο του σπιτιού σου θα ήθελες να τους κρεμάσεις, να σε ταξιδεύει. Ευχαριστούμε Μαριέλα για το δώρο της ζωγραφικής σου!