Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

Ο φύλακας στη σίκαλη


Είναι ένα πιτσιρίκι διαφορετικό από τα άλλα γιατί εκείνο όλα γύρω τα θεωρούσε «κάλπικα». Το μόνο που ήθελε ήταν να μην μπορούσε ούτε να μιλάει ούτε να ακούει, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα κέρδιζε την ησυχία του. Ή να είχε μια φάρμα, κάπου μακριά, σε ένα μέρος ήσυχο, να ζούσε μόνος, με τον κήπο του και τα ζώα του. Να μεγάλωνε τα παιδιά του κρύβοντάς τα από τον κόσμο δίνοντάς τους μόνο βιβλία.
Είναι ένα πιτσιρίκι που για τρεις μέρες διαλέγει να αποδράσει από την πραγματικότητα και να τους αφήσει όλους πίσω.
Είναι ο θάνατος του αδερφού του, του μιλάει αλλά ξέρει ότι δεν μπορεί να τον ακούσει,
είναι και η αποβολή από το σχολείο, ένα ακόμη σχολείο που τον διώχνει, δεν τον νοιάζει τι θα πουν οι δικοί του αλλά φοβάται,
είναι και ολόκληρη η κοινωνία που είναι και αυτή… κάλπικη.
Περιπλανιέται, χωρίς κάποιον συγκεκριμένο προορισμό, παρατηρεί γύρω του, ψάχνει τους ανθρώπους του, βυθίζεται στις σκέψεις του και εμείς κρυφός παρατηρητής και συνοδοιπόρος.
Δίχως ενοχές σκεφτόμαστε τις σκέψεις του.
Ο Χόλντεν Κόλφιλντ είναι ένα πιτσιρίκι διαφορετικό από τα άλλα, γιατί έχει άσπρες τρίχες στα μαλλιά του και είναι και ψηλός πολύ και έτσι μοιάζει με μεγαλύτερος, τόσο μεγαλύτερος που καμιά φορά του σερβίρουν αλκοόλ.

Ο αμερικάνος συγγραφέας Τζ. Ντ. Σάλιντζερ έγραψε το βιβλίο του το 1951 και αν κάτι με εντυπωσίασε περισσότερο είναι η γλώσσα και το ύφος που χρησιμοποιεί:
"Αυτό που μου τη δίνει στ' αλήθεια είναι ένα βιβλίο που, άμα τελειώσεις να το διαβάζεις, θα ΄θελες να 'χεις φιλαράκο σου το συγγραφέα που το 'γραψε, και να μπορείς να τον παίρνεις τηλέφωνο όποτε σου κάνει όρεξη.".

Το βιβλίο αυτό συγκαταλέγεται στα βιβλία που πρέπει να διαβάσεις, και αν το διαβάσεις σε εφηβική ηλικία ακόμη καλύτερα.

Συνεχώς αναρωτιόμουν, καθώς διάβαζα, πως θα ήταν το κείμενο στο πρωτότυπο. Χωρίς καμία αμφιβολία η μετάφραση της ποιήτριας Τζένης Μαστοράκη ήταν δύσκολη υπόθεση.

«Το βιβλίο το ξαναδιάβασα επιτέλους. Και δε με πρόδωσε. Κατακαλόκαιρο του '68 μού το 'χε φέρει ο Νίκος, ο παιδικός μου φίλος που ήθελε να γίνει Χόλντεν, κι έγινε τελικά παιδοψυχίατρος. Λέω και ξαναλέω «το βιβλίο», σαν ν' αποφεύγω τον τίτλο. Ο φύλακας στη σίκαλη. Ποτέ δεν το συνήθισα έτσι όπως έγινε στα ελληνικά το Catcher in the Rye. Η κυριολεκτική μετάφρασή του ήταν δρακόντειος όρος στο συμβόλαιο, κι ο Γιώργος Βαμβαλής, ο εκδότης, πάλευε να τους διαβιβάσει την απελπισία μου, πού να τον βρούμε εμείς τον catcher, πού τη σίκαλη, εκτός από τις φρυγανιές. Δε σήκωναν κουβέντα. Η λέξη «φύλακας» ήταν η τελευταία παραχώρηση. Eνας τερματοφύλακας λειψός. Πριν απ' το τέρμα ενός γκρεμού. Το «βιβλίο» λοιπόν. Από το 1968 και μέχρι σήμερα είναι σταθερά το πιο αγαπημένο μου. Eνα κομμάτι μου που αιμορραγεί αόρατα, τρυπημένο από αόρατη σφαίρα.».

Αυτά μεταξύ άλλων έγραψε η μεταφράστρια στην Καθημερινή το 2006 και η αγάπη της για το βιβλίο που μετέφρασε με έκανε να πιστέψω ακόμη περισσότερο πως η μετάφρασή του δεν ήταν μόνο δύσκολη αλλά αναμφίβολα ήταν και μια εξαιρετική δουλειά.

Πολλούς προβληματισμούς μου γεννά η κίνηση του 90χρονου σήμερα συγγραφέα που μήνυσε εκείνον που προσπάθησε να γράψει τη συνέχεια του βιβλίου. Δεν ξέρω αν θίγονται τα πνευματικά δικαιώματά του ή αν θίγεται η ελευθερία του λόγου που εκφράζεται μέσα από τη λογοτεχνία.

28 σχόλια:

ολα θα πανε καλα... είπε...

καλημέρα.
Πραγματικά ένα πολύ καλό βιβλίο!Με εξέπληξε αυτό που διαβάζω στην τελευταία παράγραφο.Δε γνωρίζω βέβαια τι συνέβη ακριβώς στην πραγματικότητα,παρά τις χρήσιμες πληροφορίες του λινκ που παραθέτεις.Όμως γενικά μιλώντας,θα έλεγα ότι δε μου αρέσει ο όρος "περιοριστικά μέτρα" στο χώρο της λογοτεχνίας,του βιβλίου,της ελεύθερης-υποτίθεται-έκφρασης.Νομίζω πως ο 90χρονος συγγραφέας δεν είχε τίποτε να φοβηθεί.

Περαστικός είπε...

Το βιβλίο είναι από τις αναγνώσεις που έμειναν στη μνήμη μου. Το διάβασα στο πρωτότυπο, όπως προτιμώ συνήθως να κάνω, αλλά είμαι σίγουρος ότι η μετάφραση της Μαστοράκη θα είναι καλή. Πρόσφατα έτυχε να διαβάσω το "Οι απόψεις ενός κλόουν" του Χάινριχ Μπελ, επίσης σε δική της μετάφραση (Γερμανικά δεν ξέρω). Ο Σάλιντζερ έχει επιλέξει την απομόνωση και δεν είναι ο πιο κοινωνικός των ανθρώπων από όσο ξέρω, νομίζω ότι έβαλε πολλά δικά του στον χαρακτήρα του πιτσιρικίου. Πάντως, αν και έχω πολλές αντιρρήσεις για την υπερβολική επέκταση των πνευματικών δικαιωμάτων και τα όσα ισχύουν σήμερα περί πνευματικής ιδιοκτησίας, από την άλλη πλευρά δεν αντέχω και αυτή την φτηνομαρκετίστικη τάση του αντί να βγαίνεις με κάτι δικό σου ως δημιουργός να πρέπει να του κολλάς μια ετικέτα σίκουελ/πρίκουελ ενός άλλου έργου με προφανή σκοπό να πατήσεις σε αυτό προς όφελος της τσέπης σου και της τσέπης του εκδότη, βεβαίως-βεβαίως (νομίζω ότι κάτι τέτοια περισσότερο ξεκινούν από τους εκδότες και τους μαρκετίστες παρά από τους συγγραφείς). Δεν ξέρω τι πάει να πει «συνέχεια» του φύλακα στη σίκαλη, αν έχεις να γράψεις κάτι αληθινό, βγάλε το από την ψυχούλα σου, παρουσίασέ το για αυτό που πραγματικά είναι και άσε τη «συνέχεια», τα πρίκουελ/σίκουλε/μίκουελ και τα φτηνά κόλπα. Κάτι τέτοια δεν μου αρέσουν ούτε από τους ίδιους τους συγγραφείς που έγραψαν ένα πρώτο έργο που έγινε επιτυχία και μετά σπεύδουν να πατήσουν σε αυτή την επιτυχία με συνέχεις μέχρι τελικής πτώσης και ξεζουμίσματος. Ίσως ο Σάλιντζερ να έκανε αυτή την κίνηση γιατί και εκείνου δεν του αρέσουν τα «κάλπικα». Αυτά παρά το γεγονός ότι συμφωνώ ότι κάτι πάει στραβά σε βάρος της ελευθερίας της έκφρασης με την υπερβολική προστασία πολλές φορές των πνευματικών δικαιωμάτων.

eva είπε...

Θα συμφωνήσω με τον Περαστικό σε όλα, πλην του τελευταίου. Δεν θέλω να πιστεύω ότι το σήκουελ ενός δημιουργήματος από τον ίδιο τον δημιουργό του είναι κάτι φτηνιάρικο και εμπορικό ή μη εμπνευσμένο (πλην εξαιρέσεων, πάντα). Όταν οι ήρωες ζωντανεύουν μέσα από την πλοκή και τον λόγο και γίνονται αγαπητοί στο αναγνωστικό κοινό, σα να είναι κομμάτι του εσωτερικού τους εαυτού, το αποζητούν να μάθουν την εξέλιξη αυτού του χαρακτήρα, ίσως-ίσως να είναι και ανάγκη που πηγάζει και από τον ίδιο τον συγγραφέα, όταν νιώθει ότι δεν τον εξέλιξε μέχρι εκεί που θα μπορούσε να εξελιχθεί. Ανάγκη, όχι συμφέρον. Δεν το βλέπω αρνητικά αυτό. Αυτό που βλέπω αρνητικά είναι να επωμίζονται άλλοι αυτόν τον χαρακτήρα για να γράψουν τα δικά τους. Δεν είναι δικό τους δημιούργημα, δεν είναι εκείνοι που του ενέπνευσαν ζωή, άρα, για μένα, θίγουν πνευματικά δικαιώματα, καταχρώνται την έμπνευση ενός άλλου.

Καλό χειμώνα, librarian, καλή συνέχεια με τις έξοχες αφιερώσεις σου και τους πάντα εύστοχους προβληματισμούς σου :-)

anagnostria είπε...

"Ο φύλακας" είναι και από τα δικά μου αγαπημένα βιβλία, διαβασμένος και στο πρωτότυπο και στη μετάφραση. Έγραψα κι εγώ γι' αυτό με αφορμή ένα σύγχρονο βιβλίο με ήρωα έφηβο, κάνοντας μια σύγκριση μεταξύ των δύο βιβλίων. Μπορείτε να βρείτε την παρουσίασή μου
εδώ

Hfaistiwnas είπε...

H τελευταία παράγραφο μου κίνησε και μένα το ενδιαφέρον.. γίνεται να μυνήσεις κάποιον επειδή γράφει τη συνέχεια στο δικό σου βιβλίο; Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δίκιο έχει.. αν σκεφτείς ότι μπορει να θέλει να το συνεχίσει ο ίδιος..
Δεχν έχω διαβάσει το βιβλίο..

librarian είπε...

Καλημέρα σε όλους!

Όλα θα πάνε καλά πρώτη φορά διάβασα για την απαγόρευση του βιβλίου εδώ: http://lesxianagnosis.blogspot.com/2009/07/blog-post_2762.html.
Συμφωνώ μαζί σου αλλά μάλλον δεν είναι τόσο απλό όσο πιστεύουμε.

Περαστικέ χαίρομαι που πέρασες από τα μέρη μας. Συμφωνώ μαζί σου για τις συνέχειες και τα σίκουελ και όντως, με ελάχιστες εξαιρέσεις, γίνονται κυρίως για εμπορικούς σκοπούς. Αν το πρώτο μέρος του βιβλίου δεν πετύχει δεν θα ήθελε ο εκδότης να εκδώσει και τη συνέχεια. Αντιθέτως αν πετύχει έχει τη δυνατότητα να σε κάνει να "εμπνευστείς" τη συνέχεια.
Αλλά γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση να μην απεικονίζεται απλά η αγάπη κάποιου για το εν λόγω βιβλίο;

Ευαγγελία είπες κάτι που με άγγιξε, πως μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει τον ήρωα σου; Μόνο με αυτή τη σκέψη μπορώ να καταλάβω τον συγγραφέα. Αλήθεια τι θα γινόταν αν ο συγγραφέας δεν ήταν εν ζωή;

Αναγνώστρια ψάχνοντας πληροφορίες για το βιβλίο είδα και διάβασα και τη δική σου ανάρτηση. Μήπως και αυτός ο συγγραφέας είναι εμπνευσμένος από το βιβλίο αυτό; Μα γενικότερα όλοι οι νέοι συγγραφείς, και όχι μόνο, δεν έχουν κάτι μέσα τους από όσα έχουν διαβάσει στο παρελθόν;
Μεγάλη η συζήτηση.

Σας ευχαριστώ και εύχομαι καλό χειμώνα για όσους το καλοκαίρι τελείωσε!

librarian είπε...

Hfaistiwnas, ακόμα και αν ήθελε να το συνεχίσει ο ίδιος (το αποκλείω αν σκεφτείς ότι το έγραψε το 1951), γιατί να τον εμπόδιζε η φανταστική συνέχεια κάποιου άλλου;

Έχω την εντύπωση ότι θα σου άρεσε σα βιβλίο.

Caesar είπε...

Είναι γεγονός ότι κάποια βιβλία παραμένουν κλασικά και ο χρόνος δύσκολα τα βάζει μαζί τους.

librarian είπε...

Caesar είναι αλήθεια αυτό, στα κλασικά βιβλία ο χρόνος μόνο βοηθός είναι.
Καλό βράδυ.

dimitris είπε...

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο αλλά η εξαιρετική παρουσίαση που έκανες εδώ, με κάνει ν`αλλάξω τις αναγνωστικές μου προτεραιότητες και την σειρά στις λίστες μου. Εντυπωσιακό είναι πόσο μπορεί να βαραίνει ένα βιβλίο μέσα στην ψυχή κάποιου και για πόσον καιρό, κι αυτό φαίνεται τόσο από το απόσπασμα της μεταφράστριας που παραθέτεις όσο κι από την αντίδραση του συγγραφέα στο γεγονός ότι κάποιος άλλος μπορεί να "καταχραστεί" και να οικειοποιηθεί τον ήρωα που αυτός έπλασε. Πάντως από την στιγμή που εκδίδεις ένα βιβλίο και δεν το κρατάς στο συρτάρι σου για αποκλειστική χρήση κι απόλαυση, πρέπει να αποδεχτείς ότι αυτό το βιβλίο και οι ήρωές του έχουν ξεφύγει από τα χέρια σου, χιλιάδες αναγνώστες συνεχίζουν νοερά την ιστορία και ίσως κάποιοι απ΄αυτούς θελήσουν να γράψουν και να πιάσουν το νήμα από εκεί που ο δημιουργός τους το άφησε. Αν η συνέχεια είναι επιτυχημένη, ο πρώτος συγγραφέας είναι κερδισμένος γιατί το έργο του ενέπνευσε και γονιμοποίησε την σκέψη και το συγγραφικό ταλέντο κάποιου άλλου. Αν η συνέχεια είναι αποτυχημένη, πάλι ο πρώτος συγγραφέας είναι κερδισμένος γιατί φαίνεται πως το πρωτότυπο είναι αξεπέραστο και διαχρονικό.(τώρα βέβαια, τα πνευματικά δικαιώματα και οι εκδοτικές ρήτρες είναι περίολοκο πράγμα)

librarian είπε...

Δημήτρη σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου και για τα καλά σου λόγια. Έχω σταματήσει να φτιάχνω λίστες γιατί συνεχώς τις αλλάζω.
Όντως η μετάφραση έχει άμεση σχέση με τη συγγραφή. Ειδικά όταν έχει να κάνει με τέτοιου είδους βιβλία.
Κι εγώ είμαι της άποψης ότι το ένα βιβλίο μπορεί να είναι συνέχεια του άλλου και ότι μόνο κερδισμένος μπορεί να είναι ο συγγραφέας όταν γίνεται πηγή έμπνευσης.
Σου εύχομαι καλή επιστροφή...

Κατερίνα Μαλακατέ είπε...

Παραδόξως δεν το έχω διαβάσει. Λέω να το κάνω τώρα όσο είναι καιρός....

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ενδιαφέρουσα η πρόταση σου librarian αλλά και η παρουσίαση των όσων το αφορούν από μέρους σου. Τον τελευταίο καιρό, διαβάζω πάρα πολύ και αποκαρδιώνομαι κάθε φορά που περνώ το κατώφλι του βιβλιοπωλείου. Πρέπει να ανακαλύπτω κρυμμένους θησαυρούς, γιατί στις προθήκες και στη βιτρίνα συναντώ μόνο τα πρόσφατα ευπώλητα(χωρίς αυτό να σημαίνει πάντοτε ότι δεν είναι ποιοτικά).Ενδιαφέρουσα η συζήτησή σας για το θέμα της συνέχισης της ιστορίας από άλλον συγγραφέα. Θα σταθώ στην άποψη του φίλου giovdim ότι ο πρώτος συγγραφέας σε κάθε περίπτωση μένει κερδισμένος που έχει υπόσταση λογική. Ωστόσο, καθαρά προσωπικά, θα προτιμουσα ο συγγραφέας που εμπνεύστηκε έναν ήρωα και μια ιστορία να είναι αυτός που θα κινεί εσαεί τα νήματα της "ζωής" και της "δράσης" του, φροντίζοντας να αποφύγει τις σειρήνες της κατά παραγγελίαν έμπνευσης και της εμπορικότητας.

Να είσαι καλά! Τους χαιρετισμούς μου!

librarian είπε...

Καλησπέρα Κατερίνα. Είναι ένα κλασικό βιβλίο που αλήθεια αξίζει να το διαβάσεις. Το διάβασα μέσα σε δύο μέρες αλλά δυστυχώς τελείωσε.

Ομπρελίτσα χαίρομαι που σε βλέπω! Πέρασα από το ιστολόγιο σου το πρωί και δύο πράγματα πρόσεξα. Το ένα είναι ότι πρώτη φορά βλέπω φωτογραφία στον τίτλο χωρίς κόκκινη ομπρέλα και δεύτερον κόλλησα στη φωτογραφία με το χέρι και το καβουράκι, μύριζε καλοκαίρι!
Χαίρομαι πολύ πολύ που διαβάζεις τον τελευταίο καιρό πάρα πολύ ελπίζω να το συνεχίσεις! Χρειάζεται επιμονή η αναζήτηση βιβλίων. Στην Αθήνα με το χρόνο κατάλαβα ποια βιβλιοπωλεία είναι αυτά που θα πάω για να ενημερωθώ και ποια για να αγοράσω. Από τις καλύτερες βιτρίνες βιβλιοπωλείων που έχω δει (κάποτε είχα σκεφτεί να βάλω ανάρτηση με θέμα τις βιτρίνες βιβλιοπωλείων) είναι αυτή του βιβλιοπωλείου Ναυτίλου στη Χ. Τρικούπη στο ύψος της Σόλωνος, το βιβλιοπωλείο της Εστίας έχει πάντα καλά βιβλία (όπως και οι ίδιες οι εκδόσεις) και ένα ακόμη καλό βιβλιοπωλείο που ξετρύπωσα είναι το Λεμόνι στην Ηρακλειδών μετά το μουσείο. Φαντάζομαι και άλλα βιβλιοπωλεία θα υπάρχουν με καλές προτάσεις αλλά δεν θα τα έχω βρει ακόμα. Τα μεγάλα/ αλυσίδες βιβλιοπωλεία δυστυχώς λειτουργούν αλλιώς, περισσότερο εμπορικά. Σε μερικά όμως μπορεί να βρεις πολύ καλές τιμές (π.χ. Πρωτοπορία). Σε άλλες πόλεις τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα.
Πάνω στο θέμα συνέχισης της ιστορίας αναρωτιέμαι επίσης: Κι αν κάποιος έγραφε μια ιστορία με το βιβλίο αυτό στο μυαλό του δίνοντας άλλα ονόματα στους ήρωες θα ήταν όλα καλά;
Καλό σου βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα!
"όταν ένας άνθρωπος είναι νέος είναι πρόθυμος να αγωνιστεί για μια υπόθεση, όταν ωριμάζει είναι πρόθυμος να ζήσει όσο ταπεινότερα γίνεται γι΄αυτή"

αυτή η "ατάκα" στο τέλος του βιβλίου μου έμεινε αξέχαστη κι ας το διάβασα όταν ήμουν έφηβος

librarian είπε...

Καλημέρα ηλιογράφε! Πράγματι πολύ δυνατή φράση, από εκείνες που αξίζει να τις υπογραμμίσεις, και είναι ωραίο που την έχεις ακόμη στο μυαλό σου.
Εμένα μου έμειναν οι τελευταίες προτάσεις του βιβλίου, που ακόμα τις σκέφτομαι:
"Είναι περίεργο. Δεν πρέπει να διηγιέσαι τίποτα, σε κανέναν. Έτσι και το κάνεις τότε όλοι αρχίζουν να σου λείπουν."
Μου φαίνεται αληθινό αλλά δεν ξέρω αν το πιστεύω.

ναυτίλος είπε...

Αναμφίβολα ένα από τα 10 ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει!!!
Προσωπικά συμφωνώ με τους περιοριστικούς όρους που επιβάλλει όποτε εξαναγκάζεται ο συγγραφέας. Για ποιο λόγο να επιτρέψει να οικειοποιούνται κάποιοι τα δικά του δημιουργήματα και ενδεχομένως να τα ευτελίζουν; Την ίδια στάση κρατάει πεισματικά (και δικαίως) και για τα κινηματογραφικά δικαιώματα.

librarian είπε...

Καλημέρα ναυτίλοι! Αναμφίβολα ο συγγραφέας γνωρίζει πως το δημιούργημά του είναι αριστούργημα.

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Kαλησπέρα, χάρηκα με την επίσκεψή σου και σκέφτηκα να ρθω στα μέρη σου, άλλωστε τα βιβλία είναι αγαπημένη απασχόληση !!
Τον φύλακα στη σίκαλη του Σάλιντζερ το έχω διαβάσει πριν πολλά χρόνια, μου άρεσε , τώρα δεν το καλοθυμάμαι!!
Να μια ευκαιρία να το ξαναπιάσω , κάπου στην βιβλιοθήκη μας βρίσκεται, σ ευχαριστώ , τα λέμε

librarian είπε...

Καλημέρα Αθηνά!
Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω στα μέρη μας. Είναι ο τίτλος του ιστολογίου σου που κάτι σαν να μου θύμισε...
Ξέρεις, αλλά όποτε λέω ότι θα ξαναδιαβάσω ένα βιβλίο που είχα διαβάσει κάποτε και δεν το θυμάμαι, δεν το κάνω ποτέ.
Είναι γιατί, εκτός το ότι είναι τόσα τα αδιάβαστα που νιώθω ότι δε βγαίνω, έχω την άποψη ότι ένα βιβλίο ακόμα και αν δεν το θυμάσαι σου έχει δώσει ότι ήταν να σου δώσει. Είναι κάπου μέσα και ας μην φαίνεται με την πρώτη.
Να'σαι καλά, να περνάς και να σε βλέπουμε.

roadartist είπε...

Καλησπέρα κ στις δυο σας και καλό φθινόπωρο να έχουμε..

Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει.. και μέσα από την ανάρτησή αυτή, καταλαβαίνω πως χάνω! Αχ κ αυτή η φωτο με το βιβλίο στην θάλασσα.. δεν έχω καλύτερο.. Διάβασα αρκετά εφέτος στις διακοπές..όμορφες πραγματικά στιγμές αυτές της ηρεμίας της ανάγνωσης..
Καλό ταξίδι να έχετε κ εφέτος στην μπλογκόσφαιρα, τα φιλιά μου έχετε!

librarian είπε...

Καλλιτέχνιδα καλησπέρα και καλό φθινόπωρο μιας που ημερολογιακά το καλοκαίρι τελείωσε :(

Αξίζει το βιβλίο αυτό, όπως κατάλαβα περισσότερο από τα παραπάνω σχόλια.
Χαίρομαι που σου άρεσε η θαλασσινή φωτογραφία. Σε εκείνη την παραλία το διάβασα και είπα να τα συνδέσω.
Περιμένω λοιπόν με χαρά να διαβάσω σε ανάρτησή σου για τις καλοκαιρινές αναγνώσεις σου.
Καλή συνέχεια και στο δικό σου ταξίδι με συνεπιβάτες όλους εμάς.

Mariela είπε...

Εξαιρετικό βιβλίο!

Καλό φθινόπωρο!

librarian είπε...

Mariela καλήμερα και καλώς ήρθες πίσω! Καλό και δημιουργικό φθινόπωρο!

Χριστίνα Παπαγγελή είπε...

Ναι, κλασική αξία το βιβλίο, αλλά εξίσου συναρπαστικά βρήκα και τα άλλα δυο του Σάλιντζερ, που τα διάβασα παλιά, τα έχασα και δεν επανακυκλοφορούν: "Ιστορίες για μπανανόψαρα" και "Σηκώστε τη σκεπή ψ΄λά, Σεύμουρ" (δεν είμαι απ΄λουτα σίγουρη για τον τίτλο. Θυμάμαι όμως ότι περιγράφει τον ανεκδιήγητο αδελφό του (ένας ποιητής, διάολε!) και ήταν κα-τα-πλη-κτι-κό!
Ξαναθυμήθηκα τον φύλακα στη σίκλη καθώς διάβαζα πρόσφατα τον "Μαύρο κύκνο" του Ντ. Μίτσελ. Νομίζω ότι είναι -σχεδόν- εφάμιλλο (η anagnostria έχει βέβαια αν΄τιθετη άποψη!).

Χριστίνα Παπαγγελή είπε...

Συγνώμη για τα ...τυπογραφικά μου λάθη!

Elli είπε...

Κλασικό της αμερικανικής λογοτεχνίας που έχει μπει και στην ευρωπαϊκή, διαβασμένο από παλιά, είμαι σίγουρη ότι θα του άξιζε μια δεύτερη ανάγνωση, πολύ περισσότερο τώρα που η μετάφραση είναι της Μαστοράκη.
Όλα είναι σε συνέχεια, σε διάλογο, βασίζονται πάνω στα προηγούμενα γιατί είναι τέτοιος ο μηχανισμός γνώσης και σοφίας των ανθρώπων. Οι επιτούτου συνέχειες πάλι από την άλλη μεριά, ίσως να προδίδουν μια κάποια αδυναμία...

librarian είπε...

Καλημέρα Χριστίνα και χαίρομαι που σε βλέπω ακόμα και με τυπογραφικά λάθη!
Καθόλου δεν τα ξέρω τα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα. Είμαι σίγουρη ότι θα είναι εξίσου καλά. Αν και μόνο σε παλαιοβιβλιοπωλεία και δύσκολα θα μπορέσω να τα βρω.
Όσο πιο πολύ το συζητάμε τόσο περισσότερα βιβλία τελικά θα βρούμε που οι συγγραφείς να έχουν εμπνευστεί από το εν λόγω βιβλίο.

Elli καλώς μας ήρθες πίσω. Όπως αναφέρεται στο απόσπασμα που επέλεξα της Μαστοράκη, αλλά όπως γράφει και η ίδια στην συνέντευξή της, που αξίζει να διαβαστεί, το βιβλίο το μετέφρασε το 1968 και πολύ φοβάμαι ότι δεν έχει κυκλοφορήσει σε άλλη έκδοση. Αν όμως έχεις κάποια παλαιότερη έκδοση θα είχε πολύ ενδιαφέρον να το αναφέρεις.