Βιβλία που καρφιτσώθηκαν στη μνήμη

Δεν γράφω για όλα τα βιβλία που διαβάζω.
Κάποια κάπου με απογοήτευσαν και ποιο το νόημα να γράψω για βιβλία που δεν με ενθουσίασαν. Κάποια άλλα πάλι ήταν τόσο καλά που οι λέξεις οι δικές μου περιττεύουν.
Για άλλα πάλι ήθελα να γράψω δυο λόγια εδώ, αλλά ξεπήδησαν άλλες σκέψεις που έγιναν αναρτήσεις κι αυτά πήραν μετάθεση στο πίσω μέρος του μυαλού και ξεχάστηκαν.
Και φυσικά είναι και τα βιβλία για βιβλία ή οι βιβλιοφιλικές περιγραφές και πληροφορίες, που πάντα έχουν θέση εδώ.
Είναι όμως και κάποια βιβλία που ενώ τα έκλεισα και σαν να ένιωσα ότι έχασα το χρόνο μου, κατάφεραν να μείνουν στο μυαλό μου σαν να τα διάβασα εχτές.
Έχω διαβάσει αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αναμφίβολα καλοδουλεμένα βιβλία που όμως μετά από το πέρας ενός μεγάλου χρονικού διαστήματος ξεχάστηκαν, και από την άλλη πλευρά η δύναμη κάποιων, που αριστουργήματα δεν τα λες, υπερίσχυσε.
Οπότε αν ένα βιβλίο καταφέρει να τρυπώσει στη μνήμη μου και να μείνει εκεί, το θεωρώ άθλο για τον συγγραφέα και ας είχα κλείσει το βιβλίο απογοητευμένη.

Στη λίστα με τα βιβλία του 2013 υπάρχουν δύο τέτοια βιβλία.

Το πρώτο βιβλίο είναι το Κράτα μου το χέρι του Δημήτρη Μαμαλούκα. Το είχα κερδίσει στην εκπομπή του librofilo στο amagiradio. Ο Μαμαλούκας είναι ένας συγγραφέας που συμπαθώ ιδιαίτερα καθώς η Χαμένη βιβλιοθήκη του Δημήτριου Μόστρα  ήταν από τα πρώτα βιβλία για βιβλία που είχα διαβάσει. Το τελευταίο του βιβλίο το διάβασα σε μία μέρα, όμως όταν έφτασα στο τέλος που είχε να κάνει με κάτι παραφυσικό, έφυγε όλη η αγωνία και έγινε απογοήτευση. Είναι σαν αυτές τις ταινίες που περιμένεις να δεις τι θα γίνει και στο τέλος ο πρωταγωνιστής απλά ξυπνάει από ένα όνειρο.
Όμως το τέλος ξεχάστηκε (μου το θύμισαν πρόσφατα) και το μόνο που έμεινε ήταν η αγωνία του πρωταγωνιστή, τα συναισθήματα, η ψυχολογία του καθώς και το διαμέρισμά του. Ένα διαμέρισμα πίσω από την οθόνη ενός κινηματογράφου που ο κάθε πυροβολισμός της ταινίας ακούγονταν σαν έκρηξη και με πολλά άλλα προβλήματα όπως την αφόρητη ζέστη από σωλήνες. Αυτό το σπίτι ήταν λες και ήταν το δικό μου, ένιωσα σαν να έμεινα κι εγώ στο ίδιο ακριβώς διαμέρισμα.

Το δεύτερο είναι Η Γαλλίδα δασκάλα του Ντίνου Γιώτη.
Ένα βιβλίο που το διάβασα επειδή αναφέρθηκε ότι θα γινόταν ταινία με γυρίσματα στο Πήλιο. Καθώς ήμουν στο Βόλο πέρσι, όλοι περίμεναν να έρθουν οι κάμερες και να ξεκινήσουν τα γυρίσματα.
Εκφράσεις τύπου "θα παίξει ο γιος της κύριας τάδε που είχε παίξει ένα θεατρικό στο σχολείο κι ήταν πολύ καλός" ήταν πολύ συνηθισμένες.
Από περιέργεια έπιασα, λοιπόν, στα χέρια μου αυτό το βιβλίο και προσπαθούσα να συνδέσω τις περιγραφές του χωριού με κάποιο από τα πανέμορφα χωριουδάκια του Πηλίου.
Ανούσια ιστορία, με σεξ, ίντριγκες και έναν φόνο που με κράτησε όμως σε αγωνία και έφτασα έως το τέλος. Η ταινία μάλλον δεν γυρίστηκε ποτέ, ακόμα θα την περιμένουν εκεί στο Βόλο.
Αυτό το βιβλίο όμως είχε μια περιγραφή που αν και πέρασε ένας χρόνος, μένει ακόμη εκεί, καρφιτσωμένη στη μνήμη.
Ένα βράδυ ο πρωταγωνιστής της ιστορία οδηγεί προς το χωριό του. Βυθισμένος στις σκέψεις του αφαιρείται χαζεύοντας τα αστέρια του ουρανού. Χάνει πρόσκαιρα τον έλεγχο του αυτοκινήτου και παραλίγο να συγκρουστεί με ένα αυτοκίνητο του αντίθετου ρεύματος. Έχοντας ανακτήσει τον έλεγχο σκέφτεται πως αν είχε τρακάρει και είχε πεθάνει όλοι θα πίστευαν ότι τον πήρε ο ύπνος και κανείς δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι κοιτούσε ένα αστέρι.

Όπως και να το κάνουμε είναι μαγικός αυτός ο κόσμος των βιβλίων, συνέχεια με εκπλήσσει.