Το απόγευμα εκείνης της ημέρας είπα στη Μαργαρίτα ότι η κυρία της μου ζήτησε αύριο να πάρουμε μαζί τον Νόι. Δεν μου απάντησε, άλλωστε ακόμη το λεξιλόγιο της είναι φτωχό, δεν επιτρέπει πολλές κουβέντες. Με έκανε όμως μια αγκαλιά κι εγώ κατάλαβα ότι νιώθει όμορφα που τα δικά της βιβλία, αυτά που η μαμά της έχει πάρει, κάνουν όλα τα παιδιά να χαίρονται μαζί της.
Ο Νόι είναι και ο δικός της αγαπημένος, άλλωστε είναι από τα πρώτα ονόματα που είπε μετά το μαμά, μπαμπά και τις υπόλοιπες μωρολέξεις.
Υ.Γ. Ένα πρωί που πήγα να την αφήσω, είδα μια από τις κυρίες της να κάθεται σε μια από τις μικρές καρεγκλίτσες από τη μια πλευρά του μικρού στρογγυλού τραπεζιού και από την άλλη τα αγουροξυπνημένα μουτράκια. Στα χέρια της κρατούσε ένα βιβλίο με πιγκουίνους ανοιχτό ώστε να το βλέπουν τα μικρά. Τους διάβαζε, από μνήμης την ιστορία. Τόσο είχε απορροφηθεί από την ανάγνωση που δεν με είδε που περίμενα να αφήσω τη Μαργαρίτα. Ένιωσα άσχημα που έπρεπε να διακόψω για να μου ανοίξει. Πόσο ήθελα να έχω χρόνο να την τραβήξω μια φωτογραφία. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι το βιβλίο που διάβαζαν ήταν της Γιολάντα Τσορώνη Γεωργιάδη Ένας πιγκουίνος όχι και τόσο τέλειος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
για κουβέντα...