Σκόρπιοι στίχοι

Κάπου διάβασα: "Η Καθημερινή στην Κυριακάτικη δίνει ποιήματα του Λειβαδίτη για να γεμίσει το ελληνικό ίντερνετ με ποίηση και όχι με εκλογές" και γέλασα.
Κάποτε έπεσε στα χέρια μου η ποιητική συλλογή του "Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου" και όταν έφτασα στον τελευταίο στίχο έγινε ο αγαπημένος μου ποιητής.
Διαβάζω τώρα την έκδοση της εφημερίδας και μένω απογοητευμένη. Οι ποιητικές συλλογές διαβάζονται καλύτερα ολοκληρωμένες. Σκόρπιους στίχους βρίσκει κανείς μέσω ίντερνετ.

Ο πρώτος στίχος 

Αλλά γιατί καμιά φορά στεκόμαστε στη μέση ενός άγνω-

στου δρόμου ή μπροστά σ' ένα παλιό σπίτι. Τι μας

θυμίζουν; Ποιον αναζητούμε;

Κι άλλοτε κάτω από μια γέφυρα ή πίσω από μια κουρτίνα

νιώθεις να ζεις πιο αληθινά - 

πράγματα που θα εξοφλήσεις κάποτε με την ψυχή σου.

Ώσπου ένα πρωί ακουγόταν το πρώτο κελάηδημα στον

κήπο. Άνοιξη.

Η μητέρα άλλαζε καπέλο, η νεαρή υπηρέτρια ανέβαινε στη 

σοφίτα κι έκλαιγε και ο παππούς ξεχνούσε να διαβά-

σει τη Βίβλο...

Τώρα κάθομαι στην παλιά κουνιστή πολυθρόνα που κά-

θησαν  τρεις γενιές. Που πήγαν τόσοι άνθρωποι;

Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός

ονείρου

μέσα σε ένα άλλο όνειρο. Κι η Άννα όταν γελούσε ήταν σα

να σκόρπιζε γιασεμιά

φωτίζονταν για λίγο η νύχτα.

Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου.

Από τότε ξέρω ότι δεν θα πεθάνω ποτέ -

αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.