Άνοιξα τον υπολογιστή, οι Βολτίτσες με καλούν, τις πεθυμώ και εγώ αλλά να συγκεντρωθώ σε βιβλιοθέματα, δεν μου βγαίνει. Μου φαίνεται ότι δεν γίνεται με τα διάφορα που παίζουν στο προσκήνιο συνέχεια, με τον χαμό που απλώνεται σαν σκοτεινή κηλίδα και λεκιάζει τις σκέψεις και τις πράξεις μας, την βία που μοιάζει να κυριεύει ύπουλα τους συνανθρώπους μας όλο και περισσότερο, που έχει τρυπώσει και έχει βρει έδαφος πρόσφορο για να ριζώσει.
Και μου έρχεται στο μυαλό ότι οι θεοί του Ολύμπου απέφευγαν να καλέσουν στα συμπόσιά τους τις μυθικές θεότητες που λέγονταν Έρις και Βία, θεότητες της φιλονικίας και της διχόνοιας η μια και του καταναγκασμού και της βίαιης επιβολής η άλλη. Γιατί από όπου περνούσαν έσπερναν τον πόνο, τον πόλεμο και τα συνακόλουθά τους. Το ότι δεν τις προσκαλούσαν καθόλου δεν τις πτοούσε και δεν δίσταζαν να εμφανιστούν απρόσκλητες και να κάνουν τα πονηρά τους τεχνάσματα. Κόλπα που έπιαναν, τσιμπούσαν και οι ίδιοι οι αρχαίοι θεοί που δεν ήταν απαλλαγμένοι από ματαιότητες και αλαζονείες. Τρανταχτό παράδειγμα είναι πώς άρχισε ο δεκάχρονος Τρωικός Πόλεμος με το μήλο που έριξε στο τραπέζι η Έρις για την «ωραιότερη», την «καλλίστη».
Μα αφού τους μηχανισμούς της Έριδας και της Βίας τους γνωρίζουμε από παλιά, η ανθρωπότητα τους έχει υποστεί επανειλημμένα, μας έχει δοθεί η ευκαιρία να τους αναλύσουμε και να τους μελετήσουμε, τους επιτρέπουμε όχι απλά να υπάρχουν αλλά τους τροφοδοτούμε και τους αναπτύσσουμε; Δεν λέω, ακάλεστες μπαίνουν, πάντα θυμωμένες, με πανουργία και ζαβολιές γεμάτες και μα και εμείς εύκολα μπερδευόμαστε, λίγο τους αντιστεκόμαστε από τότε, από πάντοτε…
Καλησπέρα Elli!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆνοιξα με χαρά τις Βολτίτσες για να δω το σχόλιο - στην ανάρτηση "Άνοιξη" - που πίστευα ότι θα άφηνες ως απάντηση στο δικό άλλα δεν το βρήκα και μαζί μ΄αυτό ούτε το δικό μου! Προφανώς, χάθηκε κάπου στο κυβερνοχώρο, ανούσιο πια και σίγουρα θλιμμένο. Μου αφήνουν πάντα μια πικρή γεύση στο στόμα οι σκέψεις που χάνονται, όχι από ματαιοδοξία για την σπουδαιότητά τους αλλά γιατί νιώθω το αίσθημα της απώλειας τους με ένταση, σαν κάποιος να με παρακόλουθεί καθώς κοιμάμαι και να μου κλέβει τα όνειρα.
Μιας και ο λόγος για κλεμμένα όνειρα και με αφορμή την μικρή σου ανάρτηση, σήμερα έγινα μάρτυρας μιας δυσοίωνης συζήτησης, από εκείνεις που κάνουν λόγο για την αιώνια οικονομική σκλαβιά της χώρας μου, για παγκόσμιο έλεγχο στις σκέψεις μας, για συνωμοσιολογικές αρλούμπες κατά ενός, χυδαία θεωρούμενου, υλικού ανθρώπου. Με εκνευρίζει ο παραγκωνισμός του συναισθήματος! Με λίγη λογοτεχνία ο κόσμος γίνεται αυτομάτως πολύ καλύτερος! Μια ουγκιά συναίσθημα...
Μετά από τέτοιες συζητήσεις, αποχωρώ στην άκρη παρέα με ένα βιβλίο, πιστεύοντας ότι θα ζήσω μια ουσιώδη και γαλήνια ζωή. Και αλίμονο, σε όποιον θέλει να με πείσει για το αντίθετο.
Καλό απόγευμα!
Αχ Μαραμπού σε σκεφτόμουν που δεν θα είχες πρόσβαση στον άυλο κυβερνοχώρο ενώ βουρλίζεσαι στον καθημερινο-υλικό. Πώς έγινε και χάθηκε το σχόλιό σου χωρίς ίχνη; και εγώ νιώθω την απώλεια τώρα που το λες. Για την Άνοιξη είχες θετικά γράψει αν και σε πίανει η απαισιοδοξία στο τέλος της ημέρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι κουβέντες που περιγράφεις γίνονται παντού, συνέχεια, ιδιωτικά και δημόσια, έχουν καταντήσει επαναλαμβανόμενες.
Παρέα με ένα βιβλίο ναι, στην κρυψώνα με ένα βιβλίο μάλλον όχι. Και εγώ επιθυμώ να ζήσω μια ζωή όσο πιο κοντά γίνεται στα ουσιώδη, τα θετικά, τα ωραία, γαλήνια δεν ξέρω μα το ουσιώδες γεμίζει κιόλας.
Καλό απόγευμα!
Καλησπέρα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό θα παραμείνει μαι απορία μου... Πώς, γιατί... Γιατί ο κόσμος μένει ίδιος; Αφού πάντοτε Αυτές οι Δύο υπήρχαν.. Και έπαιζαν με την ανθρωπότητα. Δεν θα έπρεπε εμείς, ως άνθρωποι, να έχουμε πλέον μάθει να αντικρούουμε τα χτυπήματα των ύπουλων, παιδιάστικων παιχνιδιών τους; Οι άνθρωποι δεν θα μάθουν ποτέ από τα λάθη τους, όπως φανερώνει η ιστορία :)
Καλό σας απόγευμα!
Rockmantic και γω αυτήν την απορία έχω, και με ξεπερνάει κάθε που το σκέφτομαι!
ΑπάντησηΔιαγραφή