Άνοιξη

Μπροστά στην άγραφη οθόνη με θέα ένα γαλάζιο κομμάτι ουρανού που διακόπτεται από τα γνωστά που κουβαλάνε οι ταράτσες των πολυκατοικιών. Μεγάλη περιέργεια έχω να δω τι θα προκύψει τώρα τελικά, πού θα πάει.

Ας κρατήσω λίγο το εποχικό πνεύμα, το πνεύμα της Άνοιξης που κοντοστέκεται, χτυπάει την πόρτα αλλά διστάζει στο κατώφλι του καιρού. Έρευνες λένε, με στοιχεία στατιστικά, ότι η ανάγνωση ευνοείται από την κακοκαιρία. Οι βόρειοι λαοί διαβάζουν κατακόρυφα περισσότερο από εκείνους του νότου. Και ακόμα μέσα την ίδια χώρα, άρα με την ίδια εκπαίδευση και νοοτροπία, υπάρχουν διαβαθμίσεις στα ποσοστά ανάγνωσης. Όπου ο καιρός είναι πιο ανοικτός, οι άνθρωποι διαβάζουν λιγότερο, εντυπωσιακά λιγότερο. Βγαίνουν έξω, επικοινωνούν αναμεταξύ τους, στέκονται στον προφορικό λόγο (μα έτσι και αλλιώς υπάρχει η κυριαρχία του προφορικού και της εικόνας εξαιτίας της καταλυτικής τηλεόρασης που κοιμάται και ξυπνάει την ίδια ώρα με εμάς και των διαδικτυακών κοινωνικών μέσων συνέχεια στην διάθεσή μας).

Είναι η Άνοιξη και το Καλοκαίρι, η καλοκαιρία, το εύκρατο κλίμα, λοιπόν, τόσο άσπονδοι εχθροί της φιλαναγνωσίας; Μπα, δεν θα το πάρω έτσι αβασάνιστα το αποτέλεσμα της μελέτης. Ενδιαφέρουσα η σύνδεση των στοιχείων του εξωτερικού περιβάλλοντος και της ανάγνωσης, και βέβαια θα έχουν κάποια αλληλεπίδραση, ο καιρός άλλωστε είναι παράγοντας που επηρεάζει τον άνθρωπο στα όλα του από πάντοτε, γιατί να μην έχει να κάνει και με την ανάγνωση; Και γιατί να μην συνδυάζεται η χαρά της ανάγνωσης με χώρους εξωτερικούς, με την φύση, το καφενείο, την καφετέρια, το λεωφορείο, το μετρό και κάθε μέσο που μας μεταφέρει, την παρέα, την παραλία (θέμα που έχουμε συζητήσει άλλοτε), γιατί ίσως δεν έχουμε φτιάξει την παράσταση τέτοιων αναγνώσεων, γιατί ίσως η αντίληψη της ανάγνωσης παραπέμπει σε ατομική, μοναχική δραστηριότητα, πράγμα που είναι και δεν είναι. Μοναχός κανείς διαβάζει αλλά διαβάζοντας δεν κάνει άλλο παρά να συνομιλεί με το κείμενο και κάθε κείμενο περιλαμβάνει ήχους και απόηχους πολλών κειμένων, κατά συνέπεια μέσα στην ανάγνωση κανείς συν-βρίσκεται. Το περιβάλλον της ανάγνωσης σπάνια έως ποτέ είναι βουβό και αποστειρωμένο, ακόμα και σε μια σιωπηλή βιβλιοθήκη, σε μια ήσυχη κρεβατοκάμαρα υπάρχεουν κίνηση, περάσματα και ακούσματα.

Ίσως πάλι οι διαβάζοντες να προσλαμβάνονται ως ιδιαίτερα, ευαίσθητα άτομα και από άμυνα να μην θέλουμε να εκπέμψουμε αυτό το σήμα.

Η εικονογράφηση στις Βολτίτσες δείχνουν την ευχαρίστηση της ανάγνωσης έξω, στην φύση, χωρίς τοίχους, στο κορίτσι που διαβάζει εντατικά να προλάβει την δύση του ήλιου, ο σεβάσμιος γέροντας με την μακριά γενειάδα που πλησιάζει τα αστέρια όσο περισσότερα βιβλία διαβάσει στην γη, την ξαπλωμένη κυρία ανάμεσα στα δέντρα, τα βιβλία στην βαλίτσα που έχει ξεβράσει η θάλασσα στην παραλία. Να και δυο πίνακες που έρχονται να δυναμώσουν το επιχείρημα. Το κορίτσι που διαβάζει στον ολάνθιστο κήπο μας στέλνει σε παραδεισένια μέρη. Ο μπρούμυτος εξερευνητής απορροφημένος περιηγείται τις σελίδες του βιβλίου του. Η κυρία στο καφενείο ευχαριστιέται το ποτήρι κόκκινο κρασί, την εφημερίδα και τον κόσμο. Υπάρχουν και πολλοί πολλοί παρόμοιοι πίνακες και φωτογραφίες.

Καλός καιρός και ανάγνωση γίνεται, είναι διπλή απόλαυση (ακόμα και σε μπαλκόνι της πόλης).

Και είχα πει ότι σήμερα θα μιλούσα για Τα μαύρα λουστρίνια της Μάρως Δούκα, μένει για επόμενη ανάρτηση…

Καλές ανοιξιάτικες αναγνώσεις!