Βιβλιοθέματα

Το καλοκαίρι μπήκε. Κατασκοτωμένο, διάτρητο από σταγόνες και βροχές που όλο κρέμονται βαριά στον ευμετάβλητο ουρανό πάνωθέ μας. Και αρχίζω με μια ζοφερή γκρίνια. Ο κόσμος των εκδόσεων πλήττεται, αραιώνουν και εξαχνίζονται οι δουλειές των επιμελητών, διορθωτών, μεταφραστών. Επιμέλειες και διορθώσεις δεν δίνονται σε εξωτερικούς συνεργάτες, ελεύθερους επαγγελματίες, γίνονται από τους πιεσμένους μέσα. Μεταφραστικά δικαιώματα και μεταφράσεις αποφεύγονται. Προτιμώνται δουλειές έτοιμες, χωρίς κόστος, δηλαδή παλιές. Σενάρια τρόμου κυκλοφορούν στην αγορά. Ακόμα και ο τάδε εκδοτικός έχει προβλήματα, που δεν είχε ακουστεί ποτέ πριν, που φαινόταν καλά ριζωμένος και στέρεος, έχει παρουσία με αντοχή στον χρόνο, ποιότητα, ποσότητα, ιδιαιτερότητα, εισήγαγε νεωτερισμούς, οτιδήποτε. Ή, ακόμα και ο δείνα έχει θέματα να βρει δουλειά, που είναι καταξιωμένος στον χώρο του. Ακούγονται επικείμενα κλεισίματα, πιθανές συγχωνεύσεις, μαζικές απολύσεις. Το υπόγειο παλαιοβιβλιοπωλείο της οδού Ηφαίστου που είχε κλείσει, και μετά ξανάνοιξε, τώρα ξανάκλεισε. Περνάω και το βλέπω με στεναχώρια. Οριστικά, αυτήν την φορά, φαντάζομαι. Τα σημάδια της κλεισούρας, της εγκατάλειψης εκεί, ορατά. Το Κατάρτι «βάρεσε κανόνι», απλήρωτες επιταγές, στοκ που κατασχέθηκε, τυπώματα που έμειναν αιωρούμενα, δεν θα ολοκληρωθούν τώρα. Τηλέφωνα που χτυπάνε απελπισμένα σε έρημα γραφεία. Κρυφτό και κυνηγητό. Οι άνθρωποι της μακράς αλληλένδετης αλυσίδας του βιβλίου θορυβημένοι, αναρωτιούνται για το μέλλον. Το σύστημα κλυδωνίζεται, παραπατάει. Φήμες μπλεγμένες με πραγματικότητες. Συνδεδεμένοι στην αναμονή.

Να προτείνω για καλοκαιρινές αναγνώσεις τα απωθημένα μου που σκονίζονται ακόμα στην στοίβα μου. Τα βιβλιοβιβλία του Carlos Ruiz Zafon (Κάρλος Ρουίθ Θαφόν προφέρεται στα ελληνικά) που από σχόλιο στις Βολτίτσες έμαθα και πλησίασα, μα είναι τούβλα (χαρακτηριστικό των εκδόσεων Λιβάνη) και δύσκολα μεταφέρονται (φτηνές δικαιολογίες βέβαια). Το άλλο δανικό, ευτυχώς η δανείστρια, δεινή αναγνώστρια, θα κάνει δύο βιβλία την εβδομάδα πάντως, το έχω καρατσεκαρισμένο, συγκεκριμένου είδους δεν λέω, μα τι σημασία, την σχετική εμπειρία την έχει, δεν πιέζει, ούτε καν συναισθηματικά χαμογελαστά. Πιο μεγάλο τούβλο, μυθιστόρημα από τις εκδόσεις Λιβάνη, της Elizabeth Kostova, Ο Ιστορικός. Εύχομαι σύντομα να τα διαβάσω, να τα διαβάζατε και εσείς και να τα κουβεντιάζαμε… Κάπως άλλαξα προσέγγιση, να, δανείζω βιβλία που έχω στην λίστα, παρά να κάθονται κλειστά και ανέραστα. Και όταν μου επιστρέφονται με εντυπώσεις, παρακινούμαι ξανά. Δεν χρειάζεται να είμαι σε αγώνα δρόμου με τα ίδια μου τα διαβάσματα, γιατί πραγματικά επιθυμώ να είναι ευχαρίστηση, εκείνο το ταξίδι και όχι μια υποχρέωση.
Στο μεταξύ προσπαθώ να φέρω βόλτα τον Σαραμάγκου των ραφιών μου, μερικέ ς αναγνώσεις σε πρώτο πέρασμα, άλλες, επιλεκτικά, ξαναπέρασμα, αναθύμηση, με ίδιες και συμπληρωματικές σκέψεις. Θα είναι το καλοκαίρι μου σε αυτόν αφιερωμένο. Μετά βλέπουμε…