Διάλογοι

Αλήθεια έχουμε γράψει κάτι εδώ για τον Αργεντινό συγγραφέα, γνωστό για τα διηγήματα και τα δοκίμια φαντασίας και φυσικά για την αγάπη του για τα βιβλία και τη λογοτεχνία; Για τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες που για εκείνον το σύμπαν φάνταζε σα μια μεγάλη βιβλιοθήκη, που έγραψε στα έξι του χρόνια το πρώτο του διήγημα και στα εννιά του μετέφρασε τον "Ευτυχισμένο πρίγκιπα" του Ο. Wilde, νομίζω πως δεν έχω μιλήσει εδώ. Κι όμως έχω στη ράφια μου ένα χιλιοϋπογραγραμμισμένο βιβλίο του με μία σειρά ομιλιών του. Κάθε που βλέπω την ασημένια ράχη σκέφτομαι ότι χρωστάω μια ανάρτηση.
Σίγουρα όμως δεν έχουμε μιλήσει για τον Σάμπατο, έναν ακόμη σπουδαίο Αργεντινό συγγραφέα, γιατί κανένα βιβλίο δεν έχει πέσει ακόμη στα χέρια μου παρ' όλου που βλέποντας τους τίτλους του, έναν έναν, θα ήθελα να είχα διαβάσει κάτι δικό του.
Έτυχε να θέλω να μιλήσω και για τους δύο μαζί με αφορμή τους Διαλόγους τους.
Μια σειρά από κουβέντες που έγιναν, ανά τακτά χρονικά διαστήματα από το Δεκέμβριο του 1974 μέχρι το Μάρτιο το 1975, εξαιτίας του δημοσιογράφου και κατά πολύ νεώτερoυ τους Ορλάντο Μπαρόνε που είχε την ιδέα αυτή.
Ποιος δεν θα ήθελε να βρίσκεται ανάμεσα τους και όχι μόνο να τους ακούει να μιλάνε αλλά να παρατηρεί τις κινήσεις τους αλλά και τα χαρακτηριστικά των προσώπων που αλλάζουν ανάλογα με τις λέξεις που ακούγονται. Στην ανάγνωση των Διαλόγων τα σχόλια του Μπαρόνε είναι μάλλον περιττά αλλά σίγουρα είναι αξιοζήλευτα τα συναισθήματα που περιγράφει όντας παρόν στις συζητήσεις.
Τα θέματα των διαλόγων τους ποικίλα, λογοκλοπή, ελευθερία, τρέλα, σύμπαν, ο κάθε αναγνώστης θα σταθεί αλλού.
Στέκομαι στην αγάπη τους για τη λογοτεχνία, στις πάμπολλες αναφορές τους σε αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, σε συγγραφείς γνωστούς και άγνωστους, που γεμίζουν σελίδες στο τέλος με αναφορές του μεταφραστή. Σκόρπιοι στίχοι αναφέρονται συνεχώς, παρούσα η ικανότητα του Μπόρχες να απαγγέλει από μνήμης αποσπάσματα βιβλίων. Μένω τους διαλόγους τους για την τέχνη της γραφής, στις διαφορές διηγήματος και μυθιστορήματος, στον τρόπο με τον οποίο συλλαμβάνει ο καθένας τους μια ιστορία σαν μια κουκίδα που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, ένα νησί, μια ήπειρος που στην αρχή δε ξεχωρίζεις τι περιέχει μέσα.
Ξαναδιαβάζω τους διαλόγους για το θάνατο και την αυτοκτονία, τις απόψεις περί τέχνης που θέλει να υπάρχει για να σώζει τον καλλιτέχνη από τα τέρατα που ζουν μέσα του.

Παρουσίαση του βιβλίου στο Βήμα