Μην ελπίζετε...

Απαλλαγμένη από κάθε είδους "ενημέρωση", εγκλωβισμένη από επιλογή σε ένα νησί που συμβιώνουν με αρμονία τα δύο δυνατά χρώματα της φύσης, το μπλε και το πράσινο, θα μιλήσω, ως συνήθως, για βιβλιοβιβλία, γιατί εδώ δεν τρέχει τίποτα!

"Μην ελπίζετε να απαλλαγείτε από τα βιβλία", αναφέρθηκε δύο αναρτήσεις πιο κάτω, στους μεγάλους βιβλιοκαταλόγους που αφήνει η Elli τώρα τελευταία και χαλάει την αίσθηση της έκπληξης.
Στο επίκεντρο για άλλη μια φορά μια συζήτηση που πολλές φορές εικονικά και πραγματικά έχω κάνει και κάθε φορά περιμένω το αύριο να απαντήσει. Η διάδοση των ηλεκτρονικών βιβλίων και των νέων τεχνολογιών εν γένει θα εξαφανίσει τα έντυπα βιβλιαράκια που μας κάνουν παρέα 500 χρόνια τώρα;

Με αφορμή το θέμα αυτό ξεκίνησαν τη συζήτηση δύο γνωστοί βιβλιόφιλοι, ο Ζαν Κλοντ Καριέρ και ο Ουμπέρτο Έκο, αλλά ο δρόμος αλλού τους πήγε και έπλεξαν μια όμορφη βιβλιοσυζήτηση. Συνεπαρμένοι από τις τόσες ιστορίες που έχουν να αφηγηθούν, καθένας από το χώρο του και από τις εμπειρίες του, πολύ ευχάριστα ξεφεύγουν συνεχώς από το θέμα τους, τόσο ευχάριστα που όταν ο συντονιστής Ζαν-Φιλίπ ντε Τονάκ τους βάζει σε σειρά σχεδόν γίνεται ενοχλητικός.
Χείμαρρος ιστοριών, εικόνων, γνώσεων, βιβλίων που μου κρατησαν συντροφιά και πραγματικά απήλαυσα. Κάθε που άνοιγα το βιβλίο μεταφερόμουν αυτόματα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με ένα τραπέζι στη μέση, μια λάμπα πάνω ίσα ίσα να φωτίζει τους τρεις τύπους που κάθονται γύρω του που καπνίζουν και συζητάνε.
Θα αφήσω εδώ μία ιστορία, εκείνη που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση και μου αρέσει να αναφέρω, είναι όσα ανέφερε ο Έκο στην ερώτηση σχετικά με την αλάνθαστη διαίσθηση των εκδοτών:
"Έχουν αποδείξει ότι, μερικές φορές, είναι αρκούντως ανόητοι ώστε να απορρίπτουν αριστουργήματα. Πρόκειται, πράγματι, για ένα ακόμα κεφάλαιο στην ιστορία της ηλιθιότητας. 'Ίσως η νοημοσύνη μου να είναι περιορισμένη αλλά δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο πρέπει να αφιερωθούν τριάντα σελίδες για να περιγραφεί πώς κάποιος στριφογυρίζει στο κρεβάτι του χωρίς να τον παίρνει ο ύπνος'. Αυτό ήταν το πρώτο σχόλιο κάποιου εκδότη που διάβασε το Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο του Προυστ. Για τον Φλομπέρ σχετικά με τη Μαντάμ Μποβαρί: 'Κύριε, το μυθιστόρημά σας υπάρχει ένας κυκεώνας λεπτομερειών, οι οποίες είναι καλοδιατυπωμένες, αλλά εντελώς περιττές'. Για τον Τζοτζ Όργουελ σχετικά με τη Φάρμα των Ζώων: 'Είναι αδύνατον να πουληθεί στις ΗΠΑ μια ιστορια με ζώα'. Για το Ημερολόγιο της Άννας Φράνκ: 'Αυτό το κοριτσάκι δε δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι το βιβλίο της δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από κάτι που προκαλέι την περιέργεια'(...)"

Όσο για την απάντηση στην ερώτηση του σήμερα θα επιλέξω δύο κομμάτια να αφήσω:
"Αν το μέλλον είναι τα μελλούμενα, θα είναι πάντα απρόβλεπτο. Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα του μέλλοντος είναι ότι θα μας εκπλήσσει μονίμως".\

"Το βιβλίο έχει αποδείξει την αξία του και δε βλέπω πως, για την ίδια χρήση, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε κάτι καλύτερο από το βιβλίο. Ίσως εξελιχθεί ως προς τα συστατικά του μέρη, ίσως οι σελίδες του να μην είναι πια από χαρτί. Αλλά θα παραμείνει αυτό που είναι".

Και να αφήσω και την αιτία που "εδώ" δεν τρέχει τίποτα. Είναι γιατί έχω απαλλαγεί χρόνια τώρα από αυτό το πράγμα που λέγεται τηλεόραση, πρόσφατα απάλλαχτηκα και από τις εφημερίδες. Συνεχίζω να διαβάζω όμορφα βιβλιαράκια σαν κι αυτό που με κάνουν να φαντάζομαι.