Τα "όχι" των παιδιών

Κάποιες ημέρες είναι δύσκολες και όλα μας φταίνε. Και τα παιδιά μπορεί να ξυπνάνε στραβά και όλα να τους φταίνε. Και πιο πολύ τους φταίμε εμείς που είμαστε πάντα δίπλα τους. Και εκείνες οι ημέρες έχουν πολύ άρνηση και θυμό. Τα παιδιά ξεχνούν τα ναι και λένε μόνο όχι. Και όσο και να προσπαθείς να πας με τα νερά τους τόσο δεν τα καταφέρνεις. Γιατί τίποτα δεν θέλουν και όλα τα θέλουν, όχι αυτά που τους δίνει κάτι άλλο, αδιευκρίνιστο άλλο. Οι μέρες του όχι δεν ξέρω σε ποια ηλικία σταματούν ξέρω όμως ότι ξεκινούν νωρίς, μπορεί και από το πρώτο χρόνο ζωής, και διαρκούν πολλά χρόνια και παίζουν με τις ψυχικές αντοχές του ενός και αποκλειστικού γονέα, όπως στη δική μου περίπτωση. Μπορεί να διαρκούν και για πάντα απλά μεγαλώνοντας να αλλάζουν μορφή.

Αυτές οι συννεφιασμένες μέρες έχουν αποδοθεί εξαιρετικά σε ένα παιδικό βιβλίο που έχουμε στη βιβλιοθήκη μας και είμαι χαρούμενη γι' αυτό γιατί πρόσφατα έμαθα πως εξαντλήθηκε. "Το σύ-ναι-φο που κατάπινε τα ναι" της Σοφίας Δάρτζαλη από τις εκδόσεις Διόπτρα είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε να διαβάσουμε εκείνες τις ημέρες που ξυπνάμε με σύννεφα. 

Η Χλόη ξύπνησε άσχημα, ο ουρανός είναι γεμάτος σύννεφα και δεν μπορεί να πάει στο πάρκο. Ίσως να βρέξει κιόλας και να μην μπορεί να παίξει έξω. Και σαν να μην έφτανε αυτό ανοίγει το παράθυρο και μπαίνει μέσα ένα κακομούτσουνο γκρι σύννεφο που κάθε φορά που η Χλόη ήθελε να πει ναι το σύννεφο της το καταβρόχθιζε και αντί γι' αυτό λέει μόνο όχι. Όχι δεν θέλει να βάλει τις παντόφλες, να φάει πρωινό, να παίξει, να κάνει αγκαλιά. Όχι σε όλα. Κι έτσι δεν είναι η Χλόη είναι η Χλόχη.

Σας θυμίζει κάτι; Εμένα μου θυμίζει την καθημερινότητα μου και τα απανωτά όχι που ακούω κάποιες μέρες σε κάθε ερώτησή μου. Κι αυτή η κυρία που μένει άφωνη μπροστά στον αναίτιο θυμό της κόρης της μου θυμίζει εμένα και αυτό το τσαντισμένο μουτράκι μου θυμίζει την κόρη μου. Και το αστείο είναι ότι όποτε το διαβάζουμε κάτι θυμίζει και στην κόρη μου όλο αυτό. Και γελάμε. Και γελώντας μπορεί να ξεχάσουμε τι είναι αυτό που μας κάνει να μην έχουμε διάθεση και να θέλουμε να ξεσπάσουμε στους άλλους. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί και αυτό το σύννεφο που εισέβαλε ξαφνικά στο χώρο μας, να φύγει και να μας γυρίσει πίσω όλα τα ναι που μας ρούφηξε. Και μάλλον στα παιδιά είναι τόσο απλό, μακάρι να ήταν και σε εμάς.

Υπέροχο βιβλίο που αναφέρεται σε αυτή τη δύσκολη και τόσο συνηθισμένη φάση του όχι που αν όντως έχει εξαντληθεί ελπίζω ο εκδοτικός οίκος να το ξανασκεφτεί γιατί χρειαζόμαστε να διαβάζουμε αυτό το κείμενο αλλά και να βλέπουμε τις εικόνες της Ζαχαρένιας Μεταλληνού.