Για έναν γέρο βιβλιοπώλη

Οι εκδόσεις Κριτική μας χαρίζουν νέες εκδόσεις με υπέροχα εξώφυλλα. Ένας ακόμη (ελληνικός) εκδοτικός οίκος που χρησιμοποιεί το μοναδικό μάρκετινγκ των βιβλίων για να προωθήσει τα προϊόντα του. Γιατί πάνω από όλα οι εκδοτικοί οίκοι είναι επιχειρήσεις και τα αγαπημένα μας βιβλία είναι προϊόντα που ο κάθε εκδοτικός οίκος παίρνει ένα ρίσκο όταν τα τυπώνει. Ένα μοναδικό και πολύ ιδιαίτερο προϊόν που εκτός των άλλων έχει και την ικανότητα να αυτοδιαφημίζεται μέσω του εξωφύλλου του. Κι εγώ ένα θύμα της καπιταλιστικής κοινωνίας που μας πλαισιώνει, όταν βλέπω τέτοια βιβλιοφιλικά εξώφυλλα θέλω να τα αποκτήσω γιατί βεβαίως βεβαίως φανερώνουν το βιβλιοφιλικό περιεχόμενο τους. Αυτό το παιχνίδι εύρεσης βιβλιοβιβλίων που παίζω με τον εαυτό μου εδώ και μια δεκαετία φαίνεται πως δεν έχει τέλος (ευτυχώς!).

Έτσι, λοιπόν, πώς να αντισταθώ σε ένα βιβλίο με το Βιβλιοφάγο για εξώφυλλο και τον τίτλο Ο βιβλιοπώλης του Σελινούντα; Κι είναι πράγματι ένα ακόμη βιβλιοβιβλίο που μας ταξιδεύει σε ένα παράξενο χωριό της Σικελίας που οι κάτοικοί του δεν γνωρίζουν από βιβλία μα ούτε κι από λέξεις. Όντως είναι ένα πολύ ιδιαίτερο χωριό. Ένας κακομούτσουνος γέρος μετακομίζει  και ανοίγει ένα βιβλιοπωλείο και σαν να μην έφτανε αυτό έχει την ιδέα να διοργανώνει βραδιές ανάγνωσης κλασικών αναγνωσμάτων. Που φυσικά σε ένα τέτοιο χωριό κανείς δεν μπορεί να καταλάβει το νόημα αυτών των αναγνώσεων εκτός από ένα μικρό παιδί που το σκάει από το σπίτι μέσα στις νύχτες κι όλο περιέργεια μπαίνει στο βιβλιοπωλείο, κρύβεται πίσω από ράφια με μπλε βιβλία και ακούει, σχεδόν απομνημονεύει μαγεμένος, τις απαγγελίες του γέρου βιβλιοπώλη. Ο οποίος φυσικά δεν απαγγέλει ό,τι κι ό,τι. Διαβάζουμε αποσπάσματα από Πεσσόα, Τολστόι, Σέξπιρ, Προυστ μα και Σοφοκλή και Σαπφώ.

Είναι όντως μια παράξενη ιστορία η οποία δυστυχώς τελειώνει πριν προλάβει να ξεκινήσει καθώς αποτελείται από μόλις 124 σελίδες και πάνω που πάει να σε απορροφήσει και να μπεις στο νόημα, τελειώνει άξαφνα. Μα μπορείς άμα θες να το ξεκινήσεις πάλι από την αρχή έτσι γρήγορα που τελειώνει.

Τελειώνει, όμως, κάπως έτσι:

"Το πατρικό μου θα 'ναι γεμάτο βιβλία, θα 'ναι γεμάτο από τα συγκεκριμένα βιβλία με το μπλε εξώφυλλο. Θ' αντικρίσω ένα βουνό, έναν ωκεανό βιβλίων να έχει κατακλύσει το σαλόνι, το υπνοδωμάτιο, την κουζίνα, το μπάνιο, το μπαλκόνι. Όπου κι αν στρέφω το βλέμμα θα υπάρχουν μόνο βιβλία, αραδιασμένα σε στοίβες, πεταμένα το ένα πάνω στο άλλο, κλειστά, ανοιχτά, στο πλάι ή μπροστά μου, άλλα σκισμένα, άλλα στριμωγμένα σε συρτάρια που χάσκουν, στον νεροχύτη, κάτω απ' τη βρύση που στάζει, κάτω απ' το χαλί, πάνω στο καλοριφέρ, πάνω και κάτω απ' το κρεβάτι, χωμένα το ένα μέσα στ' άλλο ή και μόνα τους, ελεύθερα δίπλα στις κούπες του καφέ, στην κουζίνα, ακόμη και μες στο ψυγείο.  

Εσύ απ' το κατώφλι θα χαίρεσαι με τη χαρά μου. Εγώ θα γλιστράω νωχελικά ανάμεσά τους, για ν' αφήσω πάνω στο καθένα, σε όσα θα μπορώ δηλαδή, το χάδι μου, σ' εκείνα στο ύψος των ματιών μου.

Θα τα χαϊδεύω όπως θα χάιδευα έναν φίλο που επιστρέφει, όπως τη μάνα που αναχωρεί και, σ' όποιον τόπο και να πάει, οικείο ή ξένο, ξέρεις ότι δεν σε παρατά ποτέ. Συνεχίζει να λαχταρά το φιλί σου, ακόμη κι αν με το πλήρωμα του χρόνου κάποια στιγμή δεν μπορείς να της το δώσεις."