Ο ιστορικός Βασίλης Κρεμμυδάς άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο πριν ακριβώς μια εβδομάδα, αφήνοντας ευτυχώς πίσω του πολλά βιβλία, ιστορικά κυρίως, αλλά και αυτοβιογραφικά ακόμη και κάποια παιδικά. Αναμφισβήτητα άφησε σπουδαίο ιστορικό έργο. Έφυγε με ένα μυαλό ακμαίο και δύο κατεστραμμένους πνεύμονες.
Γεννήθηκε το 1935 στη Μεσσήνη και έζησε, χωρίς να το καταλαβαίνει, όλα τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα, δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, εμφύλιος, η ιστορία ήταν γύρω του αλλά αυτός ήταν μικρός σε ηλικία για να τη δει. Βέβαια κατάλαβε και έμαθε από νωρίς ότι θέλει να ασχοληθεί μαζί της και να τη γνωρίσει. Έτσι άφησε το χωριό του, αλλά ποτέ δεν ξέχασε τη γενέτειρά του Μεσσηνία, και πήγε στη μεγάλη Αθήνα για να βρει την ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μάλιστα σε μια περίοδο που το να είσαι ιστορικός δεν έλεγε σε κανέναν τίποτα. Την ιστορία όμως δεν την βρήκε παρόλες τις θυσίες που έκανε για να αποκτήσει το πολυπόθητο πτυχίο. Μόνο όταν έφυγε για σπουδές στη Γαλλία κατάφερε να γνωρίσει την πραγματική ιστορία που περικλείει μέσα της την αλήθεια, μα και την ελευθερία και τη δημοκρατία και άλλα πολλά που στην Ελλάδα του '50 και του '60 δύσκολα έβρισκε κάποιος.
Μέσα σε ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο με τον τίτλο "Πέρασαν εβδομήντα χρόνια..." ο Β. Κρεμμυδάς ανατρέχει και εξιστορεί όλα τα σπουδαία χρόνια της ζωής του. Μα πώς ένας ιστορικός θα μπορούσε να μιλήσει για τη ζωή του και να μην αναφερθεί στην ιστορία; Το βιβλίο εκδόθηκε φέτος από τις εκδόσεις Gutenberg και περιέχει κείμενα που δημοσιεύονταν στην εφημερίδα Αυγή κάθε τελευταία Κυριακή του μήνα ξεκινώντας από το Νοέμβριο του 2015. Σε ηλικία 80 ετών περιγράφει όλα όσα έζησε από τα 10 του, από το έτος 1945. Με λίγες μόνο λέξεις καταφέρνει να αναφερθεί σε σπουδαία ιστορικά γεγονότα και να δώσει μια σημαντική εικόνα στον αναγνώστη του σήμερα για τη ζωή του τότε, από τα χρόνια του εμφυλίου μέχρι την πτώση της χούντας. Λίγες λέξεις μόνο αρκούν σε έναν ιστορικό για να μιλήσει για την ιστορία.
Όποιος αγαπά να διαβάζει και να μαθαίνει ιστορία ας αναζητήσει τα βιβλία του εδώ.
Το βρίσκω όμορφο και ζεστό να υπάρχουν "σήματα", αναφορές σε ανθρώπους σεμνούς, σταθερούς και αθόρυβους, που πρόσφεραν έργο και, σε κάποιο βαθμό, συνόδεψαν τη ζωή μας και τη σκέψη μας. (Ακουμπάει έτσι και λίιγο πιο μαλακά η -κάθε- απώλεια μέσα μας )
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι όπως τα λες είναι Διονύση, σε ευχαριστώ και πάλι για το σχόλιο σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή