Έχω δηλώσει ξανά ότι με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τα λογοτεχνικά βιβλία που αναφέρονται στις ανατολικές πολύπαθες χώρες. Μου δίνουν την ευκαιρία να ταξιδέψω σε πόλεις με διαφορετική κουλτούρα που ίσως ποτέ να μην καταφέρω να επισκεφτώ και να γνωρίσω γιατί οι πόλεμοί τους φαίνεται να μην έχουν τέλος. Κι όταν σκέφτομαι ανατολίτικη κουλτούρα το μυαλό μου πάει σε χρωματιστά χαλιά που ίσως και να πετάνε, τη φωνή του Ιμάμη που σε καθηλώνει αρκετές φορές τη μέρα, μυρωδιές από μπαχαρικά και όμορφες μελαχρινές γυναίκες που ψάχνουν λυχνάρια. Και ίσως κάποτε να ήταν έτσι, πόσα χρόνια όμως αυτό έχει πάψει; Γκρεμισμένα σπίτια, σαραβαλιασμένα ήθη και έθιμα, φόβος, φτώχια, τυραννία, πίστη. Οι άνθρωποι αυτών των χωρών μάλλον δεν θα καταφέρουν να βρουν ποτέ την ηρεμία και τη γαλήνη που θα έπρεπε να κυριαρχεί σε όλες τις πόλεις του κόσμου.
Ο Χάντρα μας ταξιδεύει στην πρωτεύουσα του Αφγανιστάν την εποχή που βρίσκεται υπό την κυριαρχία των Ταλιμπάν και του ισλαμικού ιερού νόμου που απαγορεύει τα πάντα. Στο μόλις 150σέλιδο βιβλίο και μέσα από τη ζωή δύο αντρόγυνων που έχουν επιβιώσει από τον πόλεμο με τους Ρώσους και τώρα αναγκάζονται να επιβιώνουν υπό το καθεστώς τρόμου, ο συγγραφέας μας μεταφέρει όλο το εμπόλεμο κλίμα, όλο τον φόβο των ανθρώπων και την τρέλα που έχει κυριαρχήσει.
Περισσότερο απ' όλα όμως φανερώνεται η θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Ζήτημα που φαίνεται να αγγίζει περισσότερο τον συγγραφέα που επιλέγει να κρυφτεί πίσω από ένα γυναικείο όνομα. Η γυναίκα που αναγκάζεται να ζει κρυμμένη κάτω από το τσαντόρ της, χωρίς κανένα δικαίωμα, στη σκιά ενός άντρα που την αντιμετωπίζει σαν ζώο ακόμη κι όταν την ερωτεύεται παράφορα. Λιθοβολείται και εκτελείται προς παραδειγματισμό, ταπεινώνεται, μένει φυλακισμένη σε ένα γκρεμισμένο σπίτι, της απαγορεύεται ακόμη και να αναπνεύσει κάτω από τον καυτό ήλιο της Καμπούλ. Κι όλα αυτά στο όνομα κάποιου θεού που τους διατάζει.
Ζητήματα που η δική μας "πολιτισμένη" δυτική κοινωνία έχει λύσει ή πιστεύει ότι έχει λύσει ή απλά τα έχει σκεπάσει εξαλείφοντας τις ακραίες και κατακριτέες συμπεριφορές.
Κι εμένα με ενδιέφεραν από μικρή ιδιαίτερα τα λογοτεχνικά βιβλία που αναφέρονται στις ανατολικές πολύπαθες χώρες ( και λέω μικρή γιατί τις Πουλημένες και το Ποτέ χωρίς την κόρη μου τα διάβασα πριν 23 ακριβώς χρόνια -πρώτη δουλειά μετά το πτυχίο σε βιβλιοπωλείο... το πιο όμορφο καλοκαίρι της ζωής μου !)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑργότερα το Λουλούδι της Ερήμου, Στα άδυτα του Βασιλείου κ.α ... όλα βασισμένα σε πραγματικές ιστορίες.
Οπότε στους 58 αδιάβαστους τίτλους (!) που έχω στη βιβλιοθήκη μου, προσθέτω στα υπόψη να αγοράσω και τα Χελιδόνια της Καμπούλ!
(χτες κατέγραψα τα αδιάβαστα κι έφτιαξα τη λίστα του καλοκαιριού)
Την καλημέρα μου :)
58 αδιάβαστα; Ζηλεύω λίγο. Έχω μείνει πίσω στις αγορές! Τώρα που θα πάω Αθήνα θα ξεσαλώσω στα βιβλιοπωλεία! Άφησε μας αν θες τη λίστα του καλοκαιριού ή μέρος της!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω ζητήσει όταν μου κάνουν δώρα να μου κάνουν μόνο βιβλία :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάποτε αγόραζα 3 βιβλία το μήνα για να έχω, όταν δεν θα έχω (δουλειά ☺ )
Η καρδερίνα της Tartt, Τα ματωμένα χώματα της Σωτηρίου, Το υπόγειο του Ντοστογιέφσκι, Τα σταφύλια της οργής ( το μόνο που δεν έχω και περιμένω να "ελευθερωθεί" από τη Βιβλιοθήκη της πόλης μου), Στοχασμοί Μάρκος Αυρήλιος, Μοιχεία του Κοέλο - αυτό ήταν δώρο, όπως και το Channel No 5 του Χόφμαν και κάποια μικρότερα σε όγκο από τις εκδόσεις Νεφέλη, όλα δώρο από μία και μόνο φίλη.
Στη λίστα δεν έχω μετρήσει βιβλία ζωγραφικής και γλωσσικών ασκήσεων, γιατί θέλω να βελτιώσω το σχέδιο μα και τη γραφή μου! :)
Λίστα με κλασικά και με ανάλαφρα. Σωτηρίου είχα διαβάσει στα σχολικά χρονιά και με είχε αγγίξει πολύ. Τα σταφύλια της οργής επίσης, βιβλιάρα! Εξαιρετικός συγγραφέας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία αυτή η φίλη, ρώτα την αν θέλει να γίνει κ δική μου φίλη και να μου δωρίζει βιβλία :Ρ
Γεια σας, κορίτσια!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τα χελιδόνια της Καμπούλ" είναι συγκλονιστικό βιβλίο. Συγκλονιστικό.
Μόνο που, δυστυχώς, είναι εξαντλημένο.
airis, είστε ακόμα στον Κοέλιο; Πώς τον αντέχετε;
Κρίμα που είναι εξαντλημένο, δεν το ήξερα... Μα πως το κάνουν αυτό οι εκδόσεις Καστανιώτη σε ένα τόσο κλασικό και διαχρονικό βιβλίο... Ελπίζω να επανακυκλοφορήσει σύντομα, όσο για όποιον ενδιαφέρεται είμαι σίγουρη ότι μπορεί να το βρει σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο ή, όπως σε εγώ, σε κάποια βιβλιοθήκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ όπως να το κάνουμε ο Κοέλιο έχει το κοινό του και είναι σαφώς προτιμότερο να διαβάζει αυτόν από τις αλαφροΐσκιωτες Μαντά, Δημουλίδου και όλες τις όμοιες κυρίες.
@ Rosa Mund καλησπέρα! Η Μοιχεία του Κοέλο ήταν δώρο, έγραψα. Παρ' όλα αυτά δεν κρύβω ότι έχω διαβάσει κι άλλα του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαίνω ότι μερικοί δεν τον αντέχουν καθόλου, αλλά ως τώρα όλοι όσοι έχω μιλήσει μαζί τους και τον απορρίπτουν και τους ρωτώ ποια βιβλία του έχουν διαβάσει, συνήθως δεν έχουν διαβάσει κανένα του, άντε να έχουν διαβάσει τον Αλχημιστή ( που εγώ το βρήκα αδιάφορο). Όμως Η μάγισσα του Πορτομπέλο συγκαταλέγεται στα 10 αγαπημένα μου. Επίσης μου άρεσαν το Ζαχίρ και τα 11 λεπτά. Ως εκεί. Δεν είναι αγαπημένος συγγραφέας.
Η ερώτησή σας "είστε ακόμα στο Κοέλο" ήταν δηκτική πάντως.
@ librarian, στη λίστα του καλοκαιριού προστέθηκε άλλο ένα, σημερινό απόκτημα: Το δείπνο του Herman Koch
Την καλησπέρα μου :)
@ airis:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, λυπάμαι που ερμηνεύτηκε έτσι αυτό που είπα για τον Κοέλιο, του οποίου έχω διαβάσει 10 βιβλία στη σειρά, με αγαπημένο "Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα". Τότε που τα διάβαζα, περνούσα καλά, τώρα πια δεν τον αντέχω. Μόλις έφτασα στα "11 λεπτά", θύμωσα και είπα να μην ξαναασχοληθώ μαζί του. Ωστόσο, μου χάρισαν τη "Μάγισσα του Πορτομπέλο" και όταν τη διάβασα, επιβεβαιώθηκε ότι τελείωσε ο έρωτάς μου. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Απολογούμαι γιατί φάνηκα αγενής μαζί σας, χωρίς να είναι στις προθέσεις μου.
Άλλωστε, κάθε βιβλίο έχει την ώρα του για τον καθένα. Σεβαστές όλες οι προτιμήσεις. Και ποια είμαι εγώ για να κρίνω τους άλλους;
Βέβαια, ο καθένας έχει δικαίωμα να διαβάζει ότι τον ευχαριστεί.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Rosa Mund :)) Δεκτή η συγγνώμη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ γραπτός λόγος δημιουργεί παρανοήσεις!
Χαίρομαι που λύθηκε κάθε παρεξήγηση!
Καλή συνέχεια :)))