Επιστρέφοντας με περίμενε ένα βιβλίο διαβασμένο, δανεισμένο από τη βιβλιοθήκη. Το ξεφύλλισα και μονομιάς θυμήθηκα όλες του τις ιστορίες.
.jpg)
Πρόκειται για Το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου, του Έρικ-Εμανουέλ Σμιτ, των εκδόσεων Opera.
Κάτι ο τίτλος, κάτι το τεράστιο μολύβι από παλιό ξύλο που κοσμεί το εξώφυλλο, σε όποιο βιβλιοπωλείο το συναντούσα, με παρακινούσε να το αγοράσω.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα το άφηνα για κάποιο άλλο. Ίσως αυτός ο υπερβολικός τίτλος να με αποθάρρυνε εντέλει. Όμως, όταν το είδα στα ράφια της βιβλιοθήκης, της ακαδημαϊκής του Ναυπλίου του τμήματος θεατρικών σπουδών, το πήρα δίχως σκέψη.
Οχτώ ιστορίες περιέχουν οι σελίδες του, όλες σου αφήνουν την αίσθηση του ανικανοποίητου, έτσι όπως συμβαίνει πάντα με τα καλά διηγήματα.
Θα το χαρακτήριζα γυναικείο ανάγνωσμα, χωρίς να μπορώ να το αιτιολογήσω.
Είναι μάλλον αυτές οι κοινωνικού ενδιαφέροντος υποθέσεις που δύσκολα τραβάνε το αντρικό φύλο.
Όμως θα σταθώ στην τελευταία καθώς είναι αυτή που τον τίτλο της δανείστηκε το βιβλίο. Όταν έφτασα στο τέλος, έμεινα με την απορία αν μου άρεσε ή όχι. Αλλά καθώς ο καιρός πέρασε αποφάσισα ότι το τέλος της, ήταν αυτό που θα έπρεπε.
Αφήνω εδώ την ιστορία και το τέλος της, να πάρω και μια δεύτερη γνώμη.
Βρισκόμαστε ξαφνικά σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης γυναικών στη Σιβηρία που στέλνουν όσες σκέφτονται με έναν τρόπο ανορθόδοξο, δηλαδή εκείνες που θεωρούνται αντιστασιακές.
Εκεί περνούσαν το χρόνο τους προσπαθώντας να ξεχνούν της απομόνωσή τους, προσπαθώντας να μην θυμούνται τα παιδιά που είχαν αφήσει πίσω. Εξαιτίας των παιδιών αυτών, συγκέντρωναν τσιγάρα, δηλαδή το χαρτί από τα τσιγάρα, το κολλούσαν με σκοπό να φτιάξουν μια λευκή σελίδα χαρτί, πολλές σελίδες, ώστε να γράψουν μερικά λόγια για εκείνα.
Όταν πια κατάφεραν να βρουν και το μολύβι, μπορούσαν τότε να γράψουν η κάθε μία δυο λόγια.
Αλλά τι; Πώς μπορεί κάποιος να κληροδοτήσει μόνο λίγες λέξεις στα παιδιά του, οι οποίες θα εξιστορούσαν μια ζωή, αξίες, πιστεύω. Γυρνάει το βιβλίο χέρια αλλά παραμένει λευκό, καμία δεν ξέρει τι να πει, τι να γράψει χωρίς να είναι μουτζούρα.
Μέχρι που μία το βρήκε, έκανε την αρχή και οι υπόλοιπες με ενθουσιασμό τη συνέχισαν.
Ήταν αυτό που ήθελαν να πουν στα παιδιά τους.
Έγραψαν το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου για εκείνους που δεν θα ξανάβλεπαν ποτέ.
Σε κάθε σελίδα γράφτηκε, κληρονομιά στα παιδιά, μια συνταγή μαγειρικής.
Πρόκειται για Το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου, του Έρικ-Εμανουέλ Σμιτ, των εκδόσεων Opera.Κάτι ο τίτλος, κάτι το τεράστιο μολύβι από παλιό ξύλο που κοσμεί το εξώφυλλο, σε όποιο βιβλιοπωλείο το συναντούσα, με παρακινούσε να το αγοράσω.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα το άφηνα για κάποιο άλλο. Ίσως αυτός ο υπερβολικός τίτλος να με αποθάρρυνε εντέλει. Όμως, όταν το είδα στα ράφια της βιβλιοθήκης, της ακαδημαϊκής του Ναυπλίου του τμήματος θεατρικών σπουδών, το πήρα δίχως σκέψη.
Οχτώ ιστορίες περιέχουν οι σελίδες του, όλες σου αφήνουν την αίσθηση του ανικανοποίητου, έτσι όπως συμβαίνει πάντα με τα καλά διηγήματα.
Θα το χαρακτήριζα γυναικείο ανάγνωσμα, χωρίς να μπορώ να το αιτιολογήσω.
Είναι μάλλον αυτές οι κοινωνικού ενδιαφέροντος υποθέσεις που δύσκολα τραβάνε το αντρικό φύλο.
Όμως θα σταθώ στην τελευταία καθώς είναι αυτή που τον τίτλο της δανείστηκε το βιβλίο. Όταν έφτασα στο τέλος, έμεινα με την απορία αν μου άρεσε ή όχι. Αλλά καθώς ο καιρός πέρασε αποφάσισα ότι το τέλος της, ήταν αυτό που θα έπρεπε.
Αφήνω εδώ την ιστορία και το τέλος της, να πάρω και μια δεύτερη γνώμη.
Βρισκόμαστε ξαφνικά σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης γυναικών στη Σιβηρία που στέλνουν όσες σκέφτονται με έναν τρόπο ανορθόδοξο, δηλαδή εκείνες που θεωρούνται αντιστασιακές.
Εκεί περνούσαν το χρόνο τους προσπαθώντας να ξεχνούν της απομόνωσή τους, προσπαθώντας να μην θυμούνται τα παιδιά που είχαν αφήσει πίσω. Εξαιτίας των παιδιών αυτών, συγκέντρωναν τσιγάρα, δηλαδή το χαρτί από τα τσιγάρα, το κολλούσαν με σκοπό να φτιάξουν μια λευκή σελίδα χαρτί, πολλές σελίδες, ώστε να γράψουν μερικά λόγια για εκείνα.
Όταν πια κατάφεραν να βρουν και το μολύβι, μπορούσαν τότε να γράψουν η κάθε μία δυο λόγια.
Αλλά τι; Πώς μπορεί κάποιος να κληροδοτήσει μόνο λίγες λέξεις στα παιδιά του, οι οποίες θα εξιστορούσαν μια ζωή, αξίες, πιστεύω. Γυρνάει το βιβλίο χέρια αλλά παραμένει λευκό, καμία δεν ξέρει τι να πει, τι να γράψει χωρίς να είναι μουτζούρα.
Μέχρι που μία το βρήκε, έκανε την αρχή και οι υπόλοιπες με ενθουσιασμό τη συνέχισαν.
Ήταν αυτό που ήθελαν να πουν στα παιδιά τους.
Έγραψαν το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου για εκείνους που δεν θα ξανάβλεπαν ποτέ.
Σε κάθε σελίδα γράφτηκε, κληρονομιά στα παιδιά, μια συνταγή μαγειρικής.
Ακούγεται συγκινητικό.. τα λόγια της μάνας για το παιδί.. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλες οι ιστορίες του βιβλίου είναι πολύ συγκινητικές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λόγια της μάνας προς το παιδί είναι μια συνταγή. Ίσως σε κάποιον να μην ακούγεται πολύ συγκινητικό αλλά εκείνοι που έφυγαν νωρίς από το σπίτι τους και ζούσαν μόνοι, θα το καταλάβουν.
Τι κάνετε κορίτσια;;
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ μου αρέσει το βιβλιοποδήλατο σας....
Για την ιστορία... ξέρω πως μέσα από μια συνταγή μαγειρικής μπορεί να περάσουν πολλές "άλλου είδους" συνταγές, αγάπης και ανθρωπιάς!!
Θα αναζητήσω το βιβλίο...
Δεν είναι όμορφο Μαριέλα; Μόλις το είδα λέω ότι πρέπει για τις βιβλιοβολτίτσες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλει λίγο βελτίωση και προσαρμογή στη διάταξη του μπλογκ αλλά δεν το πολυέχω με αυτά.
Ωραίο βιβλίο, μου θύμισε λίγο εκείνο που είχαμε διαβάσει.