Ποίηση για την ποίηση ΙΙ

Ποιητική Τέχνη

Να κοιτάς το ποτάμι που είναι χρόνος και νερό

και να θυμάσαι πως ο χρόνος είναι πάλι ένα ποτάμι,

να ξέρεις πως πλανιόμαστε σαν το ποτάμι

και οι μορφές μας χάνονται σαν το νερό.

Να νιώθεις πως η αγρύπνια είναι ένας άλλος ύπνος

όπου ονειρεύεσαι πως δεν κοιμάσαι, κι ότι ο θάνατος

που η σάρκα μας τον τρέμει, είναι ο ίδιος θάνατος

που κάθε νύχτα μας φαίνεται ύπνος.

Να βλέπεις  πως η μέρα ή ο αιώνας είναι σύμβολο

της κάθε μέρας του ανθρώπου και του χρόνου

του, να μεταλλάσεις την επιδρομή του χρόνου,

σε μουσική, σε ψίθυρο και σύμβολο.

Να βλέπεις πως ο θάνατος είναι ύπνος, το δειλινό

ένα χρυσάφι μελαγχολικό, αυτή είναι η ποίηση

η αθάνατη κι ασήμαντη. Μα η ποίηση

ξανάρχεται σαν την αυγή και το δειλινό.

Καμιά φορά τα βράδια, ένα πρόσωπο

μας κοιτάει από τα βάθη ενός καθρεφτή·

η τέχνη πρέπει να 'ναι σαν και τούτο τον καθρέφτη

που μας αποκαλύπτει το ίδιο μας το πρόσωπο.

Λένε πως ο Οδυσσέας, χορτασμένος στα θαύματα

έκλαψε από αγάπη μόλις φάνηκε η Ιθάκη

χλωρή και ταπεινή. Η τέχνη είναι τούτη η Ιθάκη

η αιώνια χλωρή – κι όχι τα θαύματα.

Κι ακόμη, είναι όπως το αέναο ποτάμι

που κυλάει και στέκεται και μέσα του αντιφεγγίζει ο ίδιος

ο Ηράκλειτος, που συνεχώς αλλάζει κι είναι ο ίδιος

και ταυτόχρονα άλλος, έτσι ακριβώς, όπως και το αέναο ποτάμι.

Χορχέ Λουίς Μπόρχες, Ο Δημιουργός