Δε διαβάζω συχνά αστυνομικά μυθιστορήματα αλλά όσες φορές έχει τύχη, έχω απολαύσει την ανάγνωση όσο τίποτα. Έπεσα σε καλογραμμένα αστυνομικά μυθιστορήματα ή τελικά είμαι λάτρης αυτών των βιβλίων και δεν το έχω καταλάβει ακόμα;
Από την άλλη, είναι και που η εποχή ευνοεί τη διάδοσή τους, ποτέ τα προηγούμενα χρόνια δεν εκδίδονταν τόσο μεγάλος αριθμός όσο σήμερα. Πολλοί ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι έχουν εντάξει στο εκδοτικό τους πρόγραμμα σειρές, οι οποίες στην πλειονότητά τους περιλαμβάνουν πολυσέλιδα αστυνομικά μυθιστορήματα, ογκώδεις βιβλία ξένων, κυρίως, συγγραφέων. Βιβλιοπωλεία που αφιέρωναν δύο ράφια, τώρα αφιερώνουν ολόκληρες βιβλιοθήκες για να χωρέσει το κύριο μέρος της βιβλιοπαραγωγής.
Στα κοινωνικά δίκτυα γίνεται συνεχώς λόγος για το βιβλίο Υπόθεση Jacob, με πολλούς ευχαριστημένους αναγνώστες να αφήνουν διθυραμβικά σχόλια.
Έτσι πείστηκα κι εγώ να ξεκινήσω την ανάγνωσή του, εξάλλου δεν θέλω και πολύ.
Βιβλίο 547 σελίδων (έχω πολλά χρόνια να διαβάσω βιβλίο άνω των 350 σελίδων) το οποίο διάβασα μέσα σε τρεις μέρες, μου έγινε κάτι σαν εμμονή, αν δεν έφτανα στο τέλος δεν θα ηρεμούσα.
Σα να βλέπεις ταινία αγωνίας σε αργό ρυθμό. Αλλά και πάλι η σύγκριση δεν είναι πετυχημένη γιατί ποτέ η ανάγνωση ενός βιβλίου δεν μπορεί να συγκριθεί με τη θέαση μιας ταινίας.
Ίσως η φαντασία του ανθρώπου να είναι το αμέσως μεγαλύτερο χαρακτηριστικό του μετά τη βλακεία.
Ακόμη έχω στο μυαλό μου τις εικόνες που μου δημιούργησε, σαν να πρόκειται για υπαρκτά πρόσωπα, για υπαρκτά γεγονότα, σα να έμαθα για την ιστορία στις ειδήσεις των 8.
Μόνο που δεν έμεινα μόνο στις πληροφορίες (ή παραπληροφορίες) των ειδήσεων και των εφημερίδων μπήκα και στο σπίτι της οικογένειας και σαν κρυφός παρατηρητής παρατηρούσα τις κινήσεις τους, τα βλέμματά τους, τις σκέψεις τους.
Μπήκα στην οικογένεια με το φονικό γονίδιο και μοιράστηκα τις αγωνίες τους.
Δε λέω τίποτα για την υπόθεση, κι αν έλεγα, δεν θα έλεγα τίποτα παραπάνω από όσα γράφονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
Από την άλλη, είναι και που η εποχή ευνοεί τη διάδοσή τους, ποτέ τα προηγούμενα χρόνια δεν εκδίδονταν τόσο μεγάλος αριθμός όσο σήμερα. Πολλοί ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι έχουν εντάξει στο εκδοτικό τους πρόγραμμα σειρές, οι οποίες στην πλειονότητά τους περιλαμβάνουν πολυσέλιδα αστυνομικά μυθιστορήματα, ογκώδεις βιβλία ξένων, κυρίως, συγγραφέων. Βιβλιοπωλεία που αφιέρωναν δύο ράφια, τώρα αφιερώνουν ολόκληρες βιβλιοθήκες για να χωρέσει το κύριο μέρος της βιβλιοπαραγωγής.
Στα κοινωνικά δίκτυα γίνεται συνεχώς λόγος για το βιβλίο Υπόθεση Jacob, με πολλούς ευχαριστημένους αναγνώστες να αφήνουν διθυραμβικά σχόλια.
Έτσι πείστηκα κι εγώ να ξεκινήσω την ανάγνωσή του, εξάλλου δεν θέλω και πολύ.
Βιβλίο 547 σελίδων (έχω πολλά χρόνια να διαβάσω βιβλίο άνω των 350 σελίδων) το οποίο διάβασα μέσα σε τρεις μέρες, μου έγινε κάτι σαν εμμονή, αν δεν έφτανα στο τέλος δεν θα ηρεμούσα.
Σα να βλέπεις ταινία αγωνίας σε αργό ρυθμό. Αλλά και πάλι η σύγκριση δεν είναι πετυχημένη γιατί ποτέ η ανάγνωση ενός βιβλίου δεν μπορεί να συγκριθεί με τη θέαση μιας ταινίας.
Ίσως η φαντασία του ανθρώπου να είναι το αμέσως μεγαλύτερο χαρακτηριστικό του μετά τη βλακεία.
Ακόμη έχω στο μυαλό μου τις εικόνες που μου δημιούργησε, σαν να πρόκειται για υπαρκτά πρόσωπα, για υπαρκτά γεγονότα, σα να έμαθα για την ιστορία στις ειδήσεις των 8.
Μόνο που δεν έμεινα μόνο στις πληροφορίες (ή παραπληροφορίες) των ειδήσεων και των εφημερίδων μπήκα και στο σπίτι της οικογένειας και σαν κρυφός παρατηρητής παρατηρούσα τις κινήσεις τους, τα βλέμματά τους, τις σκέψεις τους.
Μπήκα στην οικογένεια με το φονικό γονίδιο και μοιράστηκα τις αγωνίες τους.
Δε λέω τίποτα για την υπόθεση, κι αν έλεγα, δεν θα έλεγα τίποτα παραπάνω από όσα γράφονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου.
Πιστεύω πως υπάρχει και αστυνομική λογοτεχνία με όλη τη σημασία του όρου. Διαβάζω αυτή τη στιγμή έναν Ιταλό, τον Tonino Benacquista. Το βιβλίο έχει τίτλο "Τα δόντια της αυγής" και με έχει συνεπάρει, χωρίς να είναι το είδος μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα "διαβαστερό" ΣΚ να έχετε!!!
Και εγώ πιστεύω πως υπάρχει αυτός ο όρος. Τελικά αξίζει να διαβάζεις που και που τέτοιου είδους βιβλία. Σε ταξιδεύουν σε περίεργα μονοπάτια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ΣΚ Mariela με πολλές και όμορφες πινελιές!
Δεν είναι στις επιλογές μου σε βιβλία, όμως είναι στις ταινίες (με έξυπνη πλοκή μυστηρίου -όχι βίας, όχι τρόμου-). Μου κίνησες την περιέργεια για το συγκεκριμένο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως και κάποια "κλασσικά" γνωστά βιβλία (είδα και τις ενδιαφέρουσες λίστες της προηγούμενης ανάρτησης και των σχολίων) που δεν συγκαταλέγονται στα καθαρά αστυνομικά περιλαμβάνουν αντίστοιχες υποθέσεις.
Όσον αφορά την τελευταία σου παράγραφο, μου θύμισες ένα παληό ανέκδοτο: μία ταξιθέτρια σινεμά που δεν της έδωσε φιλοδώρημα ένας καθυστερημένος θεατής αφού τον οδήγησε στη θέση του, έσκυψε και του είπε στο αυτί ποιος ήταν ο δολοφόνος!:)
Καλό βραδυ σοφό μου αστεράκι:)
Να σου πω την αλήθεια αστεράκι και εγώ προτιμώ τις ταινίες αλλά αξίζει να διαβάσεις και ένα τέτοιο βιβλίο. Πραγματικά η απόλαυση που σου προσφέρει είναι ανώτερη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό το ανέκδοτό σου αλλά ελπίζω να μην υπονοείς ότι είπα κάτι από το τέλος γιατί, αλήθεια, δεν το είπα!
Καλό βράδυ και σε εσένα!
Σχετικά με την ανάγνωση αστυνομικών μυθιστορημάτων συμβαίνει ένα παράδοξο. Παρότι δεν συμμερίζομαι την άποψη πολλών αναγνωστών και κριτικών που ισχυρίζονται ότι η αστυνομική λογοτεχνία είναι υποδεέστερη κατηγορία από αυτό που συνηθίζεται να θεωρείται λογοτεχνία, με έκπληξη διαπιστώνω ότι δεν διαβάζω σχεδόν καθόλου τέτοια βιβλία. Αν και η αλήθεια είναι ότι τα θεωρώ καλοσχεδιασμένα ως την τελευταία λεπτομέρεια (αν θέλουν να είναι πετυχημένα δεν γίνεται αλλιώς), με ιστορίες σύγχρονες που λίγο πολύ περιβάλλουν τα πάντα, εξαιρετική πλοκή και ούτω καθεξής. Αυτό όμως που μάλλον λειτουργεί ανασταλτικά είναι η εντύπωση ότι ο συγγραφέας με χειραγωγεί γιατί πολύ απλά με αφήνει να διακρίνω τα ίχνη της χειραγώγησης από την πρώτη κιόλας σελίδα. Έτσι, παρά την γρήγορη δράση εγώ από πείσμα κολλάω, σταματώ και ζητώ εντόνως να αναθεωρηθεί πάραυτα η σχέση συγγραφέα-αναγνώστη! Εγώ θέλω να (νομίζω ότι) κατακτώ το βιβλίο, τουλάχιστον λίγο περισσότερο απ' ό,τι (φαίνεται να) κατακτά εκείνο εμένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ' την άλλη, παροτρύνω τους φίλους να μου κάνουν δώρο βιβλία αστυνομικής λογοτεχνίας, αφ' ενός γιατί δυσκολεύονται να βρουν βιβλία που να ικανοποιούν το γούστο μου, αφ' ετέρου γιατί επιλέγοντας ένα αστυνομικό μυθιστόρημα ικανοποιούν στο έπακρο αυτό που δυσκολεύονται να κάνουν με την αναζήτηση άλλων βιβλίων, δηλαδή να ικανοποιήσουν το γούστο μου!!
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η φράση του Πεσσόα,γνωστού λάτρη αστυνομικών μυθιστορημάτων, ότι "μια από τις πλέον σπάνιες διασκεδάσεις που απομένει ακόμα σε ό,τι παραμένει πνευματικό στην ανθρωπότητα είναι η ανάγνωση αστυνομικών μυθιστορημάτων... Ένα από αυτά τα βιβλία... ένα τσιγάρο... και ένα φλιτζάνι καφέ..., να σε τι συνοψίζεται για μένα η ευτυχία, να σε τι συνοψίζεται η ευτυχία μου", με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο!!
Ανάγνωση αστυνομικών μυθιστορημάτων... μια ατελείωτη παραδοξότητα...
Καληνύχτα!
Καταλαβαίνω την άποψη των κριτικών (αν και δεν την ήξερα). Τα αστυνομικά μυθιστορήματα είναι "πιο εύπεπτα" αλλά και πάλι η τέρψη δε συγκρίνεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι η ιδέα του δώρου είναι πετυχημένη, ποιός αναγνώστης θα έλεγε όχι στην ανάγνωση ενός αστυνομικού μυθιστορήματος;