Τις προάλλες άκουσα μια ιστορία που είχα σχεδόν ξεχάσει.
Λέγεται πως ο Κ. Θ. Δημαράς (1904-1992) είχε στη
βιβλιοθήκη του ένα πολύ σπάνιο βιβλίο των αρχών του 19ού αιώνα (τι να απέγινε η βιβλιοθήκη του, αν κάποιος ξέρει ας μου δώσει τα φώτα του). Κάποια στιγμή
έπεσε στα χέρια του ένα δεύτερο αντίτυπο του βιβλίο το οποίο είχε στη
σελίδα τίτλου ένα μπλε σημάδι.
Ήταν η σφραγίδα της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Μια μέρα που κατέβαινε στο κέντρο της πόλης πήρε μαζί το
βιβλίο με σκοπό να το αφήσει εκεί όπου και άνηκε. Ανέβηκε τις σκάλες του
επιβλητικού κτιρίου και πέρασε τη ξύλινη πόρτα με σκοπό να κάνει πράξη τη σκέψη
του.
Εκεί τον περίμενε ένας υπάλληλος στον οποίο είπε ότι
θέλει να αφήσει ένα βιβλίο και του απάντησε ότι πρέπει να πάει στο ειδικό
τμήμα. Είπε το ίδιο και στον επόμενο υπάλληλο, ο οποίος όμως του απάντησε ότι
έπρεπε να είχε φέρει δύο αντίτυπα από αυτό το βιβλίο.
Έτσι είθισται βλέπετε, ο καθένας που εκδίδει ένα βιβλίο
πρέπει βάσει νόμου να αφήνει δύο αντίτυπα στην Εθνική Βιβλιοθήκη.
Μη ρωτήσετε αν υπάρχουν εκεί δύο αντίτυπα από όσα βιβλία
έχουν εκδοθεί.
Αυτό το βιβλίο, πάντως, που ήθελε να αφήσει ο Δημαράς
μάλλον δεν υπάρχει γιατί το πήρε και έφυγε και αναρωτιέμαι αν ανέβηκε ξανά τις
μαρμάρινες σκάλες.
Αλήθεια πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να γίνει αντιληπτή η αξία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, της όποιας βιβλιοθήκης – ποια εικόνα άραγε να
σχηματίζεται στη σκέψη στο άκουσμα της λέξης «αξία»;
Αλήθεια πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να καταλάβουμε
τι χρειάζεται αυτή η χώρα, αυτός ο κόσμος.
Αλήθεια τι, πότε, ποιοι;
Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…
Καληνύχτα Κεμάλ...
Καληνύχτα Κεμάλ...
καλησπέρα... σε συγχαίρω για την ανάρτηση αυτή που μου θύμισε μια παρόμοια ιστορία μιας φίλης που ήθελε να δωρίσει ένα σπάνιο βιβλίο σε κάποιο 'ίδρυμα' και μόνο... μήνυση δεν της έκαναν...
ΑπάντησηΔιαγραφήεξαιρετικές όλες σου οι αναρτήσεις... να'σαι καλά!
Θυμήθηκα το θαυμάσιο κείμενο του Ροΐδη για την Εθνική Βιβλιοθήκη. Ανακάλυψε πως εντελώς παρανοϊκά η Βιβλιοθήκη έδενε μαζί τους πρώτους δύο και μαζί τους δύο δεύτερους των δίτομων έργων καθιστώντας τα σπάνια και δύσχρηστα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιο πρόσφατα είχα ακούσει πως όλα εκείνα που στέλνουμε οι συγραφείς (& λαβαίνουμε επίσημο αριθμό) δεν υπάρχουν στα ράφια, μόνο σαπίζουν πεταμένα σε αποθήκη. Εύχομαι να μην είναι αλήθεια..
Nimertis έχω ένα μπλογκ και δεν προλαβαίνω να κάνω αναρτήσεις. Εσύ τα τρία πως τα καταφέρνεις;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουν πλάκα αυτές οι ιστορίες και η απίστευτη γραφειοκρατεία για να κάνεις μια απλή δωρεά. Δεν πτοούμαι όμως συνεχίζω να προσφέρω βιβλία που δε χρειάζομαι στις δημόσιες βιβλιοθήκες.
Δάφνη γεια σου και από εδώ. Δυστυχώς, θα σε στεναχωρήσω γιατί πράγματι η Εθνική Βιβλιοθήκη δεν έχει χώρο να στεγάσει σε ράφια τα νέα της αποκτήματα. Νομίζω ότι βιβλία από τη δεκαετία του '90 και μετά δεν είναι προσβάσιμα. Ελπίζω όμως να μη σαπίζουν πεταμένα στις αποθήκες αλλά να περιμένουν μέσα σε κούτες την ώρα εκείνη που το κτίριο στο δέλτα του Φαλήρου θα τελειώσει και η Εθνική θα αποκτήσει οργάνωση (άραγε θα ζω να το δω;).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ροΐδης εργάστηκε στη βιβλιοθήκη και την έζησε εκ των έσω.
Αν ζούσε σήμερα ο Ροΐδης μάλλον θα ήταν άνεργος.
Η Κέρκυρα έχει ψηλό επίπεδο; Δεν το νομίζω...
Τουρισμός και επίπεδο δεν πάνε μαζί, δυστυχώς...
Ζω στην Αθήνα και δεν έχω επισκεφτεί την Εθνική Βιβλιοθήκη. Και αυτό το γράφει ένας άνθρωπος που λατρεύει τα βιβλία, χρησιμοποιεί δανειστική βιβλιοθήκη σε εβδομαδιαία βάση
ΑπάντησηΔιαγραφή(ευτυχώς αρκετά κοντά μου βρίσκεται το Ευγενίδιο Ίδρυμα που έχει μια πολύ καλή δανειστική βιβλιοθήκη την οποία χρησιμοποιούμε τα τελευταία 7 χρόνια...οικογενειακώς!).
Το ότι δεν έχω πάει στην Εθνική Βιβλιοθήκη είναι επειδή το κράτος την έχει τόσο απαξιώσει που ξέρω ότι μόνο θα απογοητευτώ, θα ήθελα πάρα πολύ να τη δω να λειτουργεί και να είναι ένα στολίδι στην πόλη, αντίθετα διαβάζω για τα αίσχη που συμβαίνουν εκεί. Με απογοητεύουν.
Το τελευταίο άρθρο που διάβασα για την κατάσταση που επικρατεί ήταν αυτό.. :
http://urlmin.com/cp5
Η Βιβλιοθήκη του Κ.Θ. Δημαρά βρίσκεται στο σπίτι του στο κέντρο της Αθήνας. Στο ίδιο σπίτι (σε άλλον όροφο) βρίσκεται και η Βιβλιοθήκη του Γ. Σαββίδη. Δύο σπουδαίες βιβλιοθήκες που καθρεφτίζουν τα ζητούμενα των δημιουργών τους. Ο Κ.Θ. Δημαράς είχε εκφράσει την επιθυμία, η Βιβλιοθήκη του του να καταγραφεί, να δημοσιευτεί, δημοσιοποιηθεί και στην συνέχεια να δωρίθεί προκειμένου να συμπληρωθούν συλλογές άλλων βιβλιοθηκών και να αποτελέσουν πνευματικά υπόβαθρα μελέτης για ερευνητές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ιστορία της Εθνικής;;; Δεν παίζεται!!
Καλλιτέχνιδα είσαι πολύ τυχερή που κοντά στο σπίτι σου βρίσκεται μια τόσο αξιόλογη βιβλιοθήκη. Για εμένα που έζησα και μεγάλωσα στην Λ. Αλεξάνδρας βιβλιοθήκη ήταν τα παλαιοβιβλιοπωλεία της Ιπποκράτους. Σίγουρα υπήρχαν και υπάρχουν βιβλιοθήκες στη γύρω περιοχή αλλά για να τις βρεις χρειάζεσαι ειδικά γυαλιά που σίγουρα κανένα παιδί δεν διαθέτει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι το κράτος απαξιώνει την ΕΒΕ (και όχι μόνο) αλλά με το να την απαξιώνουμε και εμείς σίγουρα δεν καταφέρνουμε τίποτα. Δε ξέρω όμως πως μπορούμε να καταφέρουμε κάτι.
Σε ευχαριστώ για το άρθρο που μας άφησες, εξαιρετικό.
Έλλη οι γνώσεις σου σίγουρα ξεπερνούν το google και την όποια μηχανή αναζήτησης. Όσο και αν έψαξα καμία πληροφορία δεν κατάφερα να βρω για τις βιβλιοθήκες Σαββίδη-Δημαρά καθώς και γι' αυτό το σπίτι στο κέντρο της Αθήνας (μόνο για τη βιβλιοθήκη Κ. Θ. Δημαράς του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών βρίσκω που φαντάζομαι πως ουδεμία σχέση έχει).
Αν ξέρεις κάποια ιστοσελίδα ας την εδώ να τη δω εγώ και όποιος ενδιαφέρεται.
Να φανταστώ ότι η επιθυμία του απλά δεν εκπληρώθηκε.
Μπορεί στο μέλλον να εκπληρωθούν πολλών οι επιθυμίες, που ξέρεις...
Αυτό που βρήκες στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών είναι ότι έχουν αφιερώσει μία αίθουσα προς τιμή του, να όπως με τα αμφιθέατρα Πολίτη και Λεγκράν στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα βιβλία του 19ου αιώνα και των δύο έχουν περιληφθεί στην Βιβλιογραφία του 19ου αι. του Ηλίου, έργο που συνεχίζει η Π.Πολέμη. Εεεε ο 20ός τώρα, έχουμε καιρό...
Η επιθυμία δεν εκπληρώθηκε.