Μια φωτογραφία, ένα ποίημα, μία αφιέρωση

Παρέα με τις φωτογραφίες μου μένω πολλά βράδια, τις κοιτώ για να μη ξεχνάω.

Γι’ αυτό τις τραβώ άλλωστε, για να έχω να θυμάμαι.

Είναι τοποθετημένες με χρονολογική σειρά. Όσο πιο πίσω πάω τόσο και ξεθωριάζουν.

Πρόσωπα, χαμόγελα, εικόνες, χρώματα που διαφέρουν με το μέρος και την ώρα, στιγμές που πάγωσαν.

Ένα τέτοιο βράδυ βάλθηκα να ξεφυλλίζω, λοιπόν, τις αναμνήσεις μου και έπεσα πάνω σε μια που διέφερε. Ήταν μια σελίδα από μια ποιητική συλλογή. Μια ποιητική συλλογή που ταξίδεψε από την Πάτρα στην Κέρκυρα για να φτάσει στα χέρια μου, να διαβαστεί και να επιστρέψει πάλι πίσω, να μπει στα ράφια μιας βιβλιοθήκης που σίγουρα δεν θα έχει την ακαταστασία της δικής μου.

Από φόβο μάλλον μην τυχόν και χαλάσει, μην τσακιστεί κάποια σελίδα, μην σπάσει και ραγίσουν οι λέξεις, δεν την φωτοτύπησα και αρκέστηκα σε μια μόνο φωτογραφία.

Αφορμή όλων μια αφιέρωση.

Που να’ ξερε ο ποιητής ότι μια μόνο αφιέρωση θα έφερνε μια τέτοια αναστάτωση.

Ο τίτλος του ποιήματος, και της φωτογραφίας λοιπόν, είναι Το σκάκι και τα χρώματά της είναι τα εξής:

«Σ’ ένα λιβάδι – πριν ακόμα εκπατρισθούν οι σιταρήθρες κι’ αναληφθούν ένα πρωί τα κρίνα – είχαμε οριοθετήσει το παιδικό βασίλειό μας – ένα βασίλειο μοναδικό σ’ ολόκληρη τη γη, αφού δεν είχε καθόλου υπηκόους κι’ είμασταν όλοι αρχηγοί. Αργότερα, διψασμένοι για περισσότερη δράση, μεταναστεύσαμε στην πλατεία με τις βρύσες˙ εκεί τα βράδυα καταστρώναμε σχέδια τολμηρά, γιατί ο κόσμος γύρω μάς φαινόταν μικρός – μικρή η πλατεία, αδιέξοδα τα σοκάκια, παντού φράκτες – κι’ εμείς θέλαμε τα σύνορά μας ελεύθερα, πέρα απ’ τον ορίζοντα. Γρήγορα όμως αλλάξαμε πόστο και, αναζητώντας λύσεις πιο ασφαλείς, περιμαντρώσαμε τις ανησυχίες μας σε μιαν αυλή και περνούσαμε τον καιρό μας φιλοσοφώντας κάτω από ένα φεγγάρι, που μας κοιτούσε δεκαοχτώ χρόνια συνέχεια. Έχοντας διανύσει τόση απόσταση χωρίς – αλλοίμονο – να το καταλάβουμε, ανίδεοι, σαν να μην κουβαλούσαμε κάποιο παρελθόν, βρεθήκαμε στο τέλος σε μια κάμαρα καθισμένοι γύρω από ένα τραπέζι, να

σχεδιάζουμε, σκυφτοί πάνω από τα ασπρόμαυρα τετραγωνάκια του σκακιού, μια νίκη χωρίς σημασία.».

Ας με συγχωρέσει ο κάτοχος του αντιτύπου που τα χρόνια πέρασαν και ξέχασα και το όνομα του ποιητή αλλά και τον τίτλο της ποιητικής συλλογής.

Θα είχα ξεχάσει και τις λέξεις του ποιήματος, αν δεν ήταν η φωτογραφία, αλλά σίγουρα όχι το ταξίδι.