Πολλά, τόσο πολλά που…

Θα μπορούσα να πω ότι πνιγόμουν στην δουλειά και θα ήταν παραπάνω από αλήθεια. Ότι για αυτό δεν έκανα την βολτίτσα μου. Όμως ήταν που μπερδεύτηκα και έχασα τον βηματισμό μου. Η ακανόνιστη, όχι απαραίτητα εβδομαδιαία αλλά που θα μπορούσε να είναι και πιο συχνή, παρουσία αντί να φέρει ευχέρεια, έφερε την συνεχή απραγματοποίητη δυνατότητα. Να πω για τούτο και για εκείνο, με λιγότερα λόγια, και πιο αυθόρμητα, έτσι στο ξέμπαρκο ξεχείλωνε όλο και ξεχείλωνε. Η ελευθερία θεμάτων στο blog έσπρωξαν στην επιφάνεια πολλά θέματα με μιας προς επεξεργασία. Με αποτέλεσμα να τα μπλοκάρουν. Προσπαθώ να πιάσω λοιπόν, το νήμα που μπλέχτηκε μέσα στα χέρια μου. Να δούμε. Γράφω και το ξεκουβαριάζω, και λύνω τους κόμπους του.

Τα θέματα που ήθελαν να μπουν σε λόγια, και ακόμα πιέζουν, διάφορα. Όλα έχουν να κάνουν με τον πολιτισμό του έντυπου, να ξεφύγω δύσκολο. Ένα σωρό: τα αγαπημένα ράφια, τα ράφια που κουβαλάνε τα ξεχωριστά βιβλία, που δεν έχουν να κάνουν όλα τα υπόλοιπα, της δουλειάς, της ευχαρίστησης, τα βασικά διαβάσματα, αλλά με πτυχές κρατημένες στον προσωπικό χώρο. Τα μυστικά, απρόβλεπτα. Ράφια κοντά στο προσκεφάλι συνήθως. Τα παιχνίδια με τις λέξεις, λεξιπλασίες παιδιάστικες που κάνουν εμάς μέρος της γλώσσας, που κάνουν την γλώσσα ζωντανή για να πατάμε πάνω της. Για τις βιβλιοθήκες που αποκτούμε από τους γονείς μας, για τις βιβλιοθήκες που μετακομίζουμε κάθε φορά που αλλάζουμε σπίτι, ποια βιβλία μένουν στα κιβώτια, σε ποια βρίσκουμε αμέσως νέα θέση, ποια παντρεύουμε με τους συγκατοίκους μας, ποια πάλι όχι, κρατάμε χώρια. Για τα βιβλία που δωρίζουμε και που λαμβάνουμε ως δώρα και το νόημα που τους δίνουμε και που λαμβάνουμε πακέτο. Για τις αφιερώσεις στην σελίδα τίτλου ή του υπότιτλου που προηγείται εκείνης του τίτλου, τι σημαίνουν, τι θέλουμε να πούμε οι ποιητές που μένουν για πάντα πάνω στο βιβλίο και δεν είναι σαν τις καρτούλες που αποδεσμεύονται του δώρου, σκορπίζονται και χάνονται. Για τον τρόπο που διαβάζουμε, κρατώντας σημειώσεις, υπογραμμίζοντας, τεντώνοντας αλύπητα την ράχη, ή γωνιάζοντας την ματιά της ανάγνωσής μας ώστε να μην σπάσει το δέσιμο, τον τρόπο που κάνουμε δικό μας το αντίτυπο, γράφοντας το όνομά μας και την ημερομηνία που το αποκτήσαμε ή διαβάσαμε. Για την παθιασμένη ανάγνωση που περιλαμβάνει, ποιον να προτάξω τώρα, παλιότερα θα έλεγαν από την Βίβλο, άντε λέω από τον Προυστ ως τις συνταγές φαρμάκων, τις ετικέτες των προϊόντων, τον τηλεφωνικό κατάλογο. Για το τι κάνουμε όταν εντοπίζουμε τυπογραφικά λάθη εκεί που αμέριμνα διαβάζουμε, αν μας πιάνει φρίκη, ή ικανοποίηση που να τα είδαμε γιατί είμαστε προσεχτικοί αναγνώστες, τα καταγράφουμε, τα θυμόμαστε, τα προσπερνάμε. Για το βιβλίο ως περιεχόμενο και το βιβλίο αντικείμενο με τις εικόνες και τις μυρωδιές του. Για την πρωτοτυπία του περιεχομένου και της μορφής και αν μπορεί να υπάρξει, εφόσον όλα έχουν ειπωθεί, είναι οι νέοι όροι και ποιοι μπορεί να είναι αυτοί. Για τις τεχνικές, τα εργαλεία που συνδέοντα με το γράψιμο, το τύπωμα, το διάβασμα, όχι απλή παρατήρηση και μελέτη, ολόκληρες διατριβές. Για την εικόνα του βιβλίου στην τέχνη, και τις σημασίες που έχει στα περάσματα και στην πορεία μέσα στον χρόνο. Για την διακίνησή του από διάφορα κανάλια, τα βιβλιοπωλεία, τα βιβλιοπαλαιοπωλεία, τις βιβλιοθήκες που δανείζουν ή απλώς αποτελούν χώρο ανάγνωσης και έρευνας, τους φιλικούς δανεισμούς και πάει λέγοντας. Για να ξαναγυρίσω σε άλλη περίσταση.

Κάπου εδώ κόβω την φόρα μου γιατί τα θέματα είναι άλλα τόσα, ας μην τα μαρτυρήσω όλα, για να μπω από το παράθυρο λίγο στην κουβέντα των μεγάλων και μικρών βιβλιοπωλείων. Μερικοί υποστηρίζουν τα μεγάλα και άλλοι είναι φανατικοί των μικρών. Στην Ελλάδα στα μικρότερα μέρη, πόλεις και γειτονιές, τα βιβλιοπωλεία δεν είναι αποκλειστικά και μόνο βιβλιοπωλεία, συνδέονται με τα χαρτικά γενικά. Όπως παντού και σε όλα, υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά και στα δυο και στις ενδιάμεσες καταστάσεις τους. Υπάρχουν γιατί υπηρετούν διαφορετικές ανάγκες. Και δεν σημαίνει ότι όποιος προτιμά τα μεγάλα βιβλιοπωλεία δεν μπορεί να πατάει το πόδι του σε μικρά. Και το αντίθετο ότι όποιος αισθάνεται καλά στα μικρότερα και μικρά δεν μπαίνει ποτέ στα μεγάλα πολυκαταστήματα βιβλιοπωλεία. Προτιμήσεις έχουμε άλλα γιατί να στερούμε από τους εαυτούς μας εικόνες…

Ουπς, τώρα βλέπω το παιχνίδι, εεεε...