Παρασκευή 29 Ιουλίου 2016

Ο φόβος για το όμορφο


Είναι ό, τι πιο όμορφο έχω αντικρίσει. Αυτή η Πόλη είναι κάτι το διαφορετικό. Ένας απίστευτος συνδυασμός Ανατολής και Δύσης. Ιδιαίτερο αστικό τοπίο, μεγαλειώδες, αυθεντικό, διαχρονικό. Ξεχειλίζει ιστορία, κάθε σοκάκι, κάθε κτίριο, κάθε γέφυρα, ακόμη κι αυτή η θάλασσα είναι αναπόσπαστο κομμάτι ιστορίας. Αιματοβαμμένη. Το απόγευμα που δύει ο ήλιος, τότε είναι που τα χρώματα φαίνονται καλύτερα. Η Κωνσταντινούπολη είναι ένα μείγμα πολλών, όλοι οι πολλοί που πέρασαν, άφησαν εκεί από ένα κομμάτι τους που δεν μπορεί να κρυφτεί από έναν παρατηρητικό ταξιδιώτη ή κάτοικο. Το συναντάς σε κάθε σου βήμα. Και πάντα εκπλήσσεσαι. Από την ομορφιά που δείχνει να μην έχει τέλος.


Η Πόλη αυτή είναι οι λαοί που φιλοξενεί στους κόλπους της, οι θρησκείες τα έθιμα και τα φαγητά τους, είναι τα τζαμιά που συνορεύουν με τις ορθόδοξες εκκλησίες, οι ουρανοξύστες με τις ξύλινες παράγκες, είναι οι μυρωδιές των μπαχαρικών, του τσαγιού και του ναργιλέ, είναι οι φωνές των ανθρώπων και οι κόρνες κάθε είδους οχήματος, μα περισσότερο από όλα είναι αυτή η θάλασσα. Η θάλασσα που αγκαλιάζει όλο το αστικό τοπίο, μπαίνει μέσα του και γλύφει το καυσαέριο, δέχεται μέσα της κάθε ξεπερασμένη ανάγκη των κατοίκων, μεταφέρει σκουπίδια και ανθρώπους και συνεχίζει να επιβιώνει προσφέροντας τροφή και ευχαρίστηση. Αν αφαιρεθεί κάτι από όλα αυτά θα χαθεί ένα σημαντικό κομμάτι.


Όμως, έχω μάθει να τρομάζω με την τόση ομορφιά, είτε είναι από ανθρώπους είτε από αντικείμενα είτε από ιδέες. Κουβαλάνε πάνω τους μια αγέρωχη αυτοπεποίθηση, σαν να μπορούν να συντρίψουν οτιδήποτε δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος τους. Ίσως να έχει την ίδια αυτοπεποίθηση και κάποιος που ηγείται μια χώρα που συμπεριλαμβάνει ένα τόσο μεγάλο και τόσο ιστορικό σταυροδρόμι πολιτισμών ή ίσως απλά να προσπαθεί να φαίνεται ότι είναι ισάξιος της.

Ίσως ο φόβος να υποδηλώνει κύρος στο μυαλό κάποιου. Όμως σε εμένα δεν ταιριάζει.
Επιστροφή στο τώρα αγκαλιά με τις φωτογραφίες του χτες. Φωτογραφίες που απεικονίζουν ένα μικρό μέρος της αυθεντικής ομορφιάς ενός τόπου που σχεδόν έκανα σπίτι μου.

Ωραίες αναμνήσεις μιας Πόλης που φτιάχτηκε για να φωτογραφίζεται και να αγαπιέται κι όχι για να τρομάζει τους κατοίκους της. Ίσως να επιστρέψω πάλι όταν τα πνεύματα θα έχουν ηρεμήσει.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2016

Η αναγκαιότητα της ανάγνωσης


Ένα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο δεν θα μπορούσε να λείπει από τη δική μου βιβλιοθήκη. Πόσο μάλλον αν ο συγγραφέας του είναι συνάδελφος βιβλιοθηκονόμος κι είχε την καλοσύνη να μου προσφέρει ένα αντίτυπο από το νεοεκδοθέν βιβλίο του πριν ακόμη ενημερωθώ για την έκδοση.
Στο ολιγοσέλιδο, δυστυχώς, βιβλίο εσωκλείονται σκέψεις που όλοι εμείς οι φανατικοί αναγνώστες έχουμε στο μυαλό μας. Η αγάπη για το βιβλίο, τα διαβάσματα που μας ακολουθούν σε κάθε βήμα και μας έχουν διαμορφώσει, η βαθύτερη σχέση μεταξύ αναγνώστη και αναγνωσμάτων, η θλίψη για όσους δεν έχουν αισθανθεί αυτόν το βαθύτερο δεσμό και οι συλλογισμοί για το πώς αυτό μπορεί να αλλάξει.
Δεν λείπουν από κάθε σελίδα, αναφορές αγαπημένων βιβλίων του συγγραφέα που ο αναγνώστης του δεν μπορεί παρά να χαμογελάσει καταλαβαίνοντας. Αλήθεια πως μπορεί να αντιληφθεί κάποιος τον έρωτα αν δεν έχει διαβάσει το Μονόγραμμα του Ελύτη ή τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ;
Ακόμη, δεν παραλείπεται να συνδεθεί η ανάγνωση και με τις άλλες μορφές τέχνης γιατί ανάγνωση δεν αφορά μόνο στο βιβλίο αλλά και σε ένα μουσικό κομμάτι, σε ένα πίνακα ζωγραφικής, σε ένα θεατρικό έργο. Η τέχνη κι ο άνθρωπος, ο πομπός κι ο δέκτης, έννοιες που όλοι εμείς θαυμάζουμε και αποτελούν σημείο αναφοράς.

«Η ανάγνωση είναι ένας συγκλονιστικός συνδυασμός καλλιτεχνικής δημιουργίας, ένας συγκλονιστικός συνδυασμός ζωής. Καθώς ο αναγνώστης καταδύεται στα μαγικά βάθη των λογοτεχνικών κειμένων, συνδημιουργεί μαζί με τον συγγραφέα κόσμους και ιδέες. Παρασύρεται με τους λογοτεχνικούς ήρωες και ζει μαζί τους αγωνίες, πάθη, έρωτες και άγχη».

Το μανιφέστο Η αναγκαιότητα της ανάγνωσης είναι το πρώτο βιβλίο του Νίκου Σιδέρη και ίσως το πρώτο βιβλίο ενός αποφοίτου τμήματος Βιβλιοθηκονομίας το οποίο διαβάζω. Εύχομαι γρήγορα να εκδοθεί και το επόμενο βιβλίο του κι εύχομαι όλοι οι βιβλιοθηκονόμοι να έχουν αυτήν την τρέλα και τον έρωτα με το βιβλίο. Γιατί η ανάγνωση μπορεί να αλλάξει τον κόσμο κι ας είμαστε όλοι εμείς που το πιστεύουμε γραφικοί και ρομαντικοί.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο μπορείτε να βρείτε εδώ.