Το θανάσιμο αμάρτημα της γενίκευσης

Έχω την ανάγκη να απολογηθώ στους αναγνώστες αυτού του ιστολογίου που λόγω ανωτέρας βίας και επιθυμίας του συντάκτη αναγκάστηκα να αποσύρω την ανάρτηση "Βιβλίο... τι;" και μαζί με αυτήν τα εύστοχα σχόλια και κυρίως αυτό του e-scriptorum που ανέφερε ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την ανικανότητα των ΓΑΚ να πραγματοποιήσουν τις προσλήψεις των επιτυχόντων των πεντάμηνων προγραμμάτων της κοινωφελούς εργασίας. Θα ήθελα να παροτρύνω την ομάδα e-scriptorum για την σύνταξη μιας σχετικής ανάρτησης και την παρουσίαση όσων έπεσαν στην αντίληψή τους. Φυσικά τέτοια προβλήματα δεν παρουσιάστηκαν μόνο σε ΓΑΚ και Βιβλιοθήκες αλλά και σε άλλες υπηρεσίες αντικατοπτρίζοντας τον καλό σχεδιασμό των προγραμμάτων και την ουσιαστική σοβαρότητα με την οποία προσεγγίζει η πολιτεία τους χιλιάδες ανέργους. 

Ακολουθεί η νέα ανάρτηση του Μαραμπού.

Τις προάλλες, συζητούσα με μια φίλη, η οποία ήταν αγχωμένη  επειδή έπρεπε να διεκπεραιώσει μια αρκετά σημαντική και δύσκολη υπόθεση σε δημόσια υπηρεσία. Ήταν απελπισμένη για τις ώρες αναμονής που θα σπαταλούσε και πεπεισμένη ότι  άκρη δεν θα έβρισκε. Όταν την ρώτησα τι έγινε τελικά με την υπόθεσή της, μου είπε ότι την ενημέρωσαν από την υπηρεσία ότι δεν χρειαζόταν να περιμένει και μόλις είχαν έτοιμα τα στοιχεία που ζητούσε, θα τα έστελναν μέσω μέηλ. Αρνητική στην επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος, ήδη σκεφτόταν τις επόμενες επισκέψεις που θα αναγκαζόταν να κάνει στην δημόσια υπηρεσία. Το ίδιο βράδυ κιόλας, έλαβε μέηλ από την υπηρεσία με όλα τα στοιχεία που ήθελε! Ομολογουμένως, μείναμε έκπληκτοι και οι δύο. Πολλές φορές παρασυρόμαστε από τις πεποιθήσεις μας (και η λειτουργία του δημοσίου έχει δώσει πάμπολλες αφορμές μέσα στα χρόνια) και καταλήγουμε να περιμένουμε την απογοήτευση και να εκπλησσόμαστε με την όποια επιτυχία. Ενώ, θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.

Με αφορμή αυτό, θυμήθηκα την ανάρτηση που είχα κάνει στο παρόν ιστολόγιο όταν είχα πιάσει δουλειά με πεντάμηνη σύμβαση στα ΓΑΚ. Τη ξαναδιάβασα προσπαθώντας να ξεδιαλύνω αν ό,τι έγραφα ανταποκρινόταν πλήρως στην πραγματικότητα και κατά πόσο μέτρησε η συναισθηματική πίεση και η απογοήτευση κάποιου που έπιασε δουλειά για μόλις 5 μήνες σε μια υπηρεσία που, ενδεχομένως να αποτελεί μια υπεράριθμη μονάδα και όπου πιθανότατα οι συνάδελφοί του να τον θεωρούσαν χάσιμο χρόνο αφού σε λίγους μήνες θα ήταν εκτός υπηρεσίας. Αυτή η αίσθηση ενισχύθηκε και από το γεγονός ότι τα πεντάμηνα προγράμματα του ΟΑΕΔ διοχετεύουν εργαζομένους σε υπηρεσίες που (στις περισσότερες των περιπτώσεων) δεν είναι ενήμερες για την άφιξή τους! Έτσι, παρά την εγκαρδιότητα των υπαλλήλων της υπηρεσίας, ο νέος εργαζόμενος αισθάνεται τον εαυτό του ως μια “παρείσακτη” παρουσία και αυτό είναι πολύ ψυχοφθόρο. Ίσως αυτή η πτυχή των επιδοτούμενων προγραμμάτων εργασίας θα έπρεπε να συζητηθεί όσο και οι άλλες δυσάρεστες πτυχές (λίγος χρόνος εργασίας, ακόμα πιο λίγα λεφτά κ.α.).

Η δουλειά στα αρχεία έχει άλλους χρόνους που μέσα στη βιασύνη μου δεν εκτίμησα σωστά. Είναι μια χαμηλόφωνη εργασία αλλά με πολύ κόπο και εξειδίκευση. Σχετικά με την επιλογή των γραπτών που πρέπει να δεχτούμε ή να απορρίψουμε, πόσο εύκολο είναι να πάρεις μια τέτοια απόφαση, να είσαι σίγουρος ότι είναι σωστή και να δεχτείς την απογοήτευση και την οργή αυτού που τα προσφέρει; Εν ολίγοις, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η συσσωρευμένη πίκρα της μακροχρόνιας ανεργίας σε συνδυασμό με την ορατή πιθανότητα να μην βρω ποτέ δουλειά ως βιβλιοθηκονόμος με έριξαν στο αμάρτημα της άνευ όρων γενίκευσης δοσμένης με πολλή ειρωνεία, την οποία έχοντας πλέον περισσότερη εμπειρία, θεωρώ ότι οι συνάδελφοί μου δεν αξίζουν. Γι’αυτό και για πρώτη φορά (και ελπίζω τελευταία) ζήτησα από την διαχειρίστρια να αποσύρει την προηγούμενη ανάρτηση.