Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Επίπεδα, πίστες και διάβασμα

Έλεγα αυτή η ανάρτηση να ήταν για την Έκθεση Βιβλίου στο Ζάππειο που έκλεισε την προηγούμενη εβδομάδα και την επισκέφτηκα την τελευταία τελευταία ώρα, Κυριακή βράδυ. Έλεγα να πω για την ατμόσφαιρα που πλανιόταν, την διάθεση των ανθρώπων μπρος και πίσω από τους πάγκους των βιβλίων, τις τυχαίες κουβέντες στα πήγαινε έλα, τον κατάλογο της Έκθεσης που είχε εξαντληθεί εδώ και δυο ημέρες και έτσι δεν απόκτησα και βέβαια, για τα βιβλία που δεν μπόρεσα να τους αντισταθώ και γύρισα σπίτι φορτωμένη (λίγο προς μέτρια φορτωμένη με έξι τίτλους πέντε συγγραφέων). Το ένα είναι και βιβλιοβιβλίο, συνεντεύξεις δέκα (ξένων) συγγραφέων, με τίτλο Η τέχνη της γραφής, με επιμέλεια του Φίλιπ Γκούρεβιτς και εισαγωγή του Ορχάν Παμούκ (δεύτερη έκδοση, εκδόσεις Τόπος) που προστίθεται στην συλλογή-σειρά. Είχα βγάλει και φωτογραφίες για την περίσταση, έτσι για μια γενική εικόνα αίσθηση του κλίματος. Είχα σκεφτεί α κάνω και παράλληλες σκέψεις για τα καρότσια με βιβλία στον δρόμο και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Το αφήνω για άλλη φορά, όμως. Οι εκθέσεις έχουν περιοδικότητα και θα βρεθεί ευκαιρία.
Αντί όλων αυτών είπα να φέρω στην κεντρική σκηνή το θέμα της «ελαφριάς» ανάγνωσης που ξεκίνησε από τα σχόλια, με κωδικό «Άρλεκιν» και το πολύ πετυχημένο (βρήκα) αρλεκίνοι για όσους διαβάζουν τα βιβλία τσέπης αισθηματικού περιεχομένου που ουσιαστικά ανήκουν στην πολύ μεγάλη κατηγορία που στον σαξονικό πολιτισμό ονομάζεται χαϊδευτικά «αγόρι συναντά κορίτσι» (boy meets girl). Η κουβέντα δημιούργησε εντάσεις που έφτασαν μέχρι και αποχωρήσεις άρα υπάρχουν θεωρίες και απόψεις δυνατές για το θέμα. Τα σκέφτομαι, λοιπόν, ξανά και ξανά και μπαίνω στα παπούτσια της γνώμης ότι κάθετα αποκλείονται οι αρλεκίνοι αναγνώστες. Ναι, δεν είναι υψηλή λογοτεχνία στην μορφή και το ύφος, ούτε διατείνεται πως είναι. Ναι, δεν έχουν μεγάλη πρωτοτυπία, αντίθετα ξεχειλίζουν από κοινωνικά, ρατσιστικά και σεξιστιτικά και κάθε συνομοταξίας στερεότυπα και αναπαράγονται αρκετά σταθερά. Είναι να αναρωτιέται κανείς για τον σπόρο της απήχησής και της εμπορικής επιτυχίας του είδους (όοοχι δεν βρίσκεται η απάντηση του φαινομένου εδώ γιατί είναι πολύπλοκη και δεν ξεπετιέται έτσι και, πάντως δεν είναι ότι οι γυναίκες είναι χαζές, αγράμματες ή κάτι παρόμοιο).
Τα ξέρω καλά, μέσα έξω, τα βιβλία αυτά, το ομολογώ, και την έχω αναλύσει την υπόθεση. Ας ομολογήσω και πώς τα ξέρω, έτσι για να μην αναρωτιέστε και κάνετε σενάρια. Η ιστορία έχει ως εξής: τα έβλεπα στα περίπτερα, εκδόσεις Bell και Χάρλενικ (ηχητικά πολύ κοντά στο Άρλεκιν), τυλιγμένα σφιχτά στο νάιλον κουκούλι τους.. Δεν έγινε έτσι. Μια φίλη μου τα διάβαζε, σε πρώιμη εφηβική ηλικία με απίστευτη μανία, στα ελληνικά αλλά και στα αγγλικά! ειδικά εκείνα της Barbara Cartland, μιας κυρίας με άσπρα μαλλιά, με μια γενική εντύπωση του ροζ στα μάγουλα, το στόμα, τα ρούχα. Τα αισθηματικά της Βαρβάρας, μεταφορά του ονόματός συνθηματικά, είχαν ένα ιστορικοκοινωνικό πλαίσο. Για παράδειγμα ένας Άγγλος κατάσκοπος στην ισπανική αυλή και μια μικρή ορφανή την εποχή του Ερρίκου Η΄, μια γκουβερνάντα σε έναν δύσκολο χήρο με αμίλητο και κλεισμένο στον εαυτό του παιδί στην αγγλική ύπαιθρο του 19ου, παρεξηγήσεις, αρχική αντιπαλότητα, θανάσιμοι κίνδυνοι, κακόβουλοι μεσάζοντες, κληρονομικά συμφέροντα, απρόσμενες αποκαλύψεις, ανατροπές μαζί την «πήρε στα στιβαρά του μπράτσα», «το βαθύ φιλί του της έκοψε την ανάσα» περιλαμβάνονταν απαραίτητα όσο και το αίσιο τέλος. Κάτι σαν εντελώς λάιτ Ντίκενς (τραβηγμένο ίσως και μην αρπάζεστε) αλλά εμένα με έβαλε στο αγγλικό διάβασμα, όπως στο γαλλικό διάβασμα μπήκα από την πόρτα των αστυνομικών. Με άλλα λόγια, όλα τα διάβαζα όσο μου άρεσαν και μετά άλλα και άλλα και άλλα και έτσι δεν μπορώ να τα απαρνηθώ, έχω περάσει από τις σελίδες τους και πήρα πράγματα και έχω προσωπική γνώμη. Πρωταθλήτρια στο σαβουροδιάβασμα, είναι μακριά και απίστευτή η λίστα μου, παλιά έως και πρόσφατα ντρεπόμουν να το πω αλλά τώρα το απελευθερώνω.
Δεν πειράζει αν πολλοί δεν ανεβαίνουν ή κατεβαίνουν άλλα σκαλιά ανάγνωσης, κολλάνε στην πίστα, μένουν στο επίπεδο τσέπης/αισθηματικά, το διάβασμα θέλει τέχνη ειδική και βρίσκονται στο κατώφλι, τους φτάνει. Έχω περάσει από εκεί άρα μπορούμε να μιλήσουμε, να γελάσουμε, κέρδος, κάθε άνθρωπος κέρδος από όπου και να έρχεται, μια μοναδική ιστορία που αν δεν ακούσεις, δεν… Επιλέγω την στάση των μη αποκλεισμών, την προτιμώ, άσε που κρύβει εκπλήξεις.
Η συζήτηση δεν τελειώνει εδώ αλλά εγώ κλείνω για τώρα…

Καλή επιτυχία στην αυριανή παρουσίαση της Librarian, καλή εβδομάδα σε όλους.

Υ.Γ. Έχω αμελήσει την εικονογράφηση τελευταία, sorry.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Φωτιές, καταστροφές και βιβλία

Η Έκθεση Βιβλίου στο Ζάππειο σήμερα κλείνει και δεν την επισκέφθηκα ακόμα. Θα πρέπει να κάνω ένα πέρασμα, να σας πω κιόλας, έστω και ένα κάτι, βλέποντας και κάνοντας. Ψάχνω όλη την εβδομάδα ένα θέμα για την ανάρτηση, ψαχουλεύω τα ράφια, το μυαλό μου και δεν καταλήγω κάπου. Έχω δυο θέματα, πολύ αγαπημένα, αλλά τα έχω κρατημένα για μπακάπ ένα πράγμα. Τα φυλάω σαν την τελευταία μπουκιά που κρύβει όλη την δύναμη.
Δεν την πρόλαβα από το ξεκίνημά της αλλά χτες στην τηλεόραση είχε μια βιβλιοταινία. Αν και με απανωτά τεράστια διαλείμματα διαφημίσεων, την παρακολούθησα. Πρωταγωνιστής, με στρογγυλά γυαλιά και ένα κρεμαστό σάκο στον ώμο, ο Τζόνι Ντεπ που κυνηγούσε ένα απόκρυφο βιβλίο, γραμμένο λέει από τον Εωσφόρο, η εικονογράφησή τριών γνήσιων αντιτύπων του 16ου αιώνα περιείχε το μυστικό της πρόσβασης στις εννέα πύλες, στην τεράστια δύναμη του κακού. Δράση στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, την Αμερική, την Ισπανία και την Γαλλία, παραφυλάγματα, τρεχαλητά, κυνηγητό, παλέματα, με και χωρίς όπλα, μεταμφιέσεις και φανατικοί συλλέκτες σπάνιων βιβλίων, σκηνικά με φόντο βιβλιοθήκες που τελικά τυλίγονται στις φλόγες μαζί με νεκρούς τους σοφούς ιδιοκτήτες τους που κατέχουν πολύτιμα μυστικά. Δεν μένει τίποτα όρθιο, όλα στην πυρά. Τέτοια δύναμη αποδίδεται σε βιβλία! Υπάρχουν βέβαια αρκετές βιβλιοταινίες, μου έρχονται διάφορες στο μυαλό, μερικές που έχω και άλλες που θα εκκρεμούν, θα ήθελα να δω κάποτε.
Φωτιά, μεγάλος και ολοκληρωτικός εχθρός του χαρτιού. Δεν μένει τίποτα, μόνο στάχτες που σκορπάνε, σκόνη που εξανεμίζεται, ένα τίποτα που δεν ανασυστήνεται, ένα σώμα που δεν ανασταίνεται.
Εικόνες καμένων βιβλίων και βιβλιοθηκών. Βιβλία στην πυρά, είναι ο τίτλος του βιβλίου του ιστορικού Lucien X. Polastron που ζει στο Παρίσι, ειδικεύεται στις αραβικές και κινεζικές σπουδές, έχει γράψει για την καλλιγραφία και μια σημαντική συμβολή πάνω στο χαρτί. Η θυελλώδης ιστορία των μεγαλύτερων βιβλιοθηκών του κόσμου είναι ο υπότιτλος. Βιβλίο χορταστικό, των 300 σελίδων με σημειώσεις, βιβλιογραφία και ευρετήριο που περιδιαβάζει καταστροφές, από την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, σε αφανισμούς κινεζικών βιβλιοθηκών, ρωμαϊκές και κατακτητικέ πυρές, θρησκευτικού φανατισμού εμπρησμούς. Το 1789 Γάλλοι επαναστάτες αφάνισαν βιβλιοθήκες, το 1814 οι Άγγλοι έβαλαν φωτιά την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου και άλλα πολλά έως τον 21ο αιώνα. Το 1933 οι Ναζί έκαψαν βιβλία στο Βερολίνο και αλλού. Σήμερα υπάρχει ένα υπόγειο μνημείο εκεί που στήθηκε η βιβλιοπυρά. Βιβλία που καταστράφηκαν από βομβαρδισμούς του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, τα 12 εκατομμύρια βιβλία λεία των Σοβιετικών το 1945 τα ίχνη των οποίων διασκορπίστηκαν, οι συνέπειες της πολιτιστικής επανάστασης στην Κίνα, οι καταστροφές των Ταλιμπάν και ειδικότερα το κάψιμο της Βιβλιοθήκης Pul-i-Khumri στο Αφγανιστάν το 1998, και το 2003 οι εξολοθρεύσεις βιβλίων σε Ιρακινές βιβλιοθήκες από τους Αμερικανούς. Η λίστα είναι μακριά, πιάνει από την αρχαιότητα έως και το σήμερα. Πληροφορίες πολλές, λεπτομέρειες άφθονες, ό,τι δίνουν οι πηγές παρατίθεται. Ακολουθούν και σκέψεις προβληματισμού για το τότε αλλά και για σήμερα και τις συνέπειες των νέων τεχνολογιών.
Τα βιβλία ευάλωτα, εύκολα θύματα. Μερικά βιβλία σώθηκαν, ολόκληρα ή και μισά, μέσα από περίεργες διαδρομές, αλλόκοτες συμπτώσεις, μεταφράσεις. Άλλα χάθηκαν για πάντα. Γνωρίζουμε μόνο μέσα από μνείες, έμμεσες αναφορές ότι υπήρξαν κάποτε. Ένα μυστήριο τα καλύπτει και γεμίζει φιλόδοξη ελπίδα εκείνους που επιθυμούν να ανακαλύψουν ένα χαμένο βιβλίο και να εκπλήξουν τον κόσμο. Οι πλαστογράφοι μπαίνουν σε πειρασμό να το κατασκευάσουν και να το παρουσιάσουν ως πρωτότυπο για να πλουτίσουν. Για αυτά τα «γνωστά άγνωστα» βιβλία έχει γράψει ο Suart Kelly, Το βιβλίο των χαμένων βιβλίων: η ιστορία των σπουδαίων βιβλίων που δεν θα διαβάσουμε ποτέ, (μετάφραση Ρίτα Κολαΐτη, εκδόσεις Πατάκη, 2005, 636 σελίδες), έχει λίγο δραματικό τόνο ο τίτλος.
Σκέφτομαι ότι, δεν γίνεται, θα υπάρχουν και πάμπολλα βιβλία, άξια, σε όλες τις γλώσσες που κυκλοφορούν στα πλάτη και μήκη της Γης που έμειναν σε σκοτεινά συρτάρια και ποτέ δεν μπήκαν στα καλούπια του Γουτεμβέργιου. Θα υπάρχουν και άλλα βιβλία που μεταδίδονταν από το μονοπάτι του προφορικού λόγου, και κάπου σκόνταψαν και έχασαν τον δρόμο της συνέχειας. Άσε εκείνα που έμειναν κλειδωμένα μέσα σε κεφάλια και ποτέ δεν βρήκαν το σχήμα του λόγου.
Οι πορείες στο πέρασμα των καιρών έχει και απώλειες, πολλές…

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Κάπνισμα τέλος! Αρχή διαβάσματος;

Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού δεν αποτελούν είδηση. Χρόνια τώρα τις γνωρίζουμε, η ταινία σε κάθε πακέτο τσιγάρων με την τρομακτική επισήμανση «Το κάπνισμα σκοτώνει» τα συνοδεύει καιρό τώρα, οι διαφημίσεις τσιγάρων πρώτα έγραφαν το ίδιο, μετά έγιναν έμμεσες, μετά απαγορεύτηκαν εντελώς. Στις ταινίες του κινηματογράφου, στα τηλεοπτικά σήριαλ κανείς δεν καπνίζει ούτε για δείγμα, ίσως μόνον οι κακοί και χαμένοι τύποι σε χώρους που εξυφαίνεται το έγκλημα, που σκοτεινά βασανίζονται από προσωπικούς εφιάλτες. Τα τσιγάρα ακριβαίνουν. Εκδόθηκε πανευρωπαϊκή οδηγία για απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους, ορίστηκαν τα πρόστιμα και ο τρόπος ελέγχου. Ελεύθερο κάπνισμα, τέλος!
Παλιότερα το άναμα ενός τσιγάρου, ο καπνός που σχημάτιζε κύκλους ή συννεφάκια, το νευρικό σβήσιμο σε τασάκια, οι στοίβες με γόπες σηματοδοτούσαν ένα σωρό άλλα, επίκληση στην έμπνευση ενός δημιουργού, την έντονη σκέψη και προβληματισμό, την λύση ενός μυστηρίου, το ερωτικό κάλεσμα, την ελευθερία και πληρότητα, την εφηβική αταξία και βιάση για ενηλικίωση, την ευχαρίστηση –ειδικά με την συνοδεία καφέ- και πάντως την γυναικεία χειραφέτηση. Μετά ανακαλύφθηκαν οι ολέθριες βλάβες που μπορεί να προκαλέσει και άρχισε αντίστροφη εκστρατεία εκρίζωσης της διαδεδομένης κουλτούρας του.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του George Orwell, Βιβλία εναντίον τσιγάρου (Books v.cigarettes) από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, με μεταφραστή τον Γιώργο-΄Ικαρο Μπαμπασάκη (που έκοψε το κάπνισμα κατά την διάρκεια αυτής της μετάφρασης). Το βιβλίο αποτελείται από άρθρα του Orwell που έχουν να κάνουν με βιβλιοεμπειρίες (θα εκπλαγεί κανείς να δει ότι δεν είναι και πολύ θετικές και το κριτικό πνεύμα του κυριαρχεί), και τον τίτλο του οφείλει στο πρώτο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Tribune (Βήμα) στις 8 Φεβρουαρίου 1946.
Το άρθρο πραγματεύεται το θέμα της ανάγνωσης. Το επιχείρημά του ο συγγραφέας αναπτύσσει προκειμένου να καταρρίψει τον ισχυρισμό ότι η αγορά και η ανάγνωση βιβλίων αποτελούν ένα ακριβό χόμπι που δύσκολα μπορεί να σηκώσει ένας μέσος μισθός ενώ αντίθετα τα τσιγάρα είναι προσιτά. Και ξεκινά υπολογισμούς που έχουν να κάνουν με το κόστος των βιβλίων και των τσιγάρων. Τα συγκρίνει, σε λίρες (πένες, σελίνια) Αγγλίας του καιρού εκείνου που καμιά σχέση δεν έχουν με την σημερινή ισοτιμία άρα δεν νιώθουμε και πολλά παρά από τους πίνακες και τα νούμερα, μόνο πόσο σχολαστικός και «διαβασμένος» είναι και στα δυο, τσιγάρα και βιβλία Για παράδειγμα, μας λέει ότι πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κυκλοφορούσαν στην Μεγάλη Βρετανία 15.000 βιβλία ενώ σήμερα κυκλοφορούν πάνω από 60.000.
Από όλα κρατάω ότι: το μεγαλύτερο ποσό πάει σε εφημερίδες και περιοδικά (αυτό μάλλον θα ισχύει και σήμερα), ότι ο ίδιος που είναι διαβαστερός και είναι και η δουλειά του ξοδεύει περισσότερα για καπνό από ό,τι για βιβλία. Κρίνει ότι το διάβασμα είναι μια από τις φτηνότερες ψυχαγωγίες, όπου η πιο φτηνή είναι η ακρόαση του ραδιοφώνου. Καταλήγει στο κάθετο συμπέρασμα πως αν η διακίνηση και κατανάλωση βιβλίων βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα, συμβαίνει γιατί το διάβασμα δεν είναι τόσο συναρπαστικό όπως οι αγώνες σκύλων (!), ο κινηματογράφος, τα παμπ, και όχι γιατί τα βιβλία αγοραστά ή δανεικά (από βιβλιοθήκες με συνδρομή) είναι ακριβά. Με άλλα λόγια δεν είναι οικονομικό ζήτημα.
Στο μεταξύ η Μεγάλη Βρετανία έχει κάνει μεγάλη (αλλά μεγάλη) πρόοδο στην φιλαναγνωσία και στην υπόθεση των βιβλιοθηκών. Η υπόθεση του διαβάσματος έχει κατακτηθεί, αν και οι οικονομικές κρίσεις σε αυτά ακριβώς τα προγράμματα και τους χώρους επιτίθενται με περικοπές, παντού.

Ξεπηδά μια υπόθεση. Αν η απαγόρευση του καπνίσματος οδηγήσει στην μείωσή του, τότε αυτόματα θα εξοικονομηθεί ένα ποσό που μπορεί να κατευθυνθεί προς άλλη ψυχαγωγική δραστηριότητα. Καθώς γνωρίζουμε ότι πολλά μπορούμε να κερδίσουμε από την ανάγνωση, θα μπορούσε να είναι τα βιβλία. Ναιιι; ΝΑΙ.

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Ταξινόμηση, οι τρόποι της

Ταξινόμηση (τάξη και νόμος}, χμ λέξεις βαριές, μαζί κιόλας βαραίνουν ακόμα περισσότερο. Επίμονες εμμονές του ανθρώπου για να καταλάβει τον κόσμο που τον περιβάλλει, να τοποθετήσει τα ίδια του τα πράγματα, αυτά που φτιάχνει, εκείνα που αποκτά. Τώρα, όμως, να πούμε για την τακτοποίηση που κάνουμε στα βιβλία μας στα σπίτια μας και όχι για τα συστήματα κατηγοριοποίησης και ταξινόμησης στις βιβλιοθήκες.
Πολλές και διάφορες είναι οι ιδέες και οι προτάσεις για την κατ’οίκον τακτοποίηση των βιβλίων. Είναι ανάλογα με το πώς βολεύεται o καθένας, τι έχει στο μυαλό του, πώς έχει μάθει να ψάχνει και να βρίσκει, πώς διευθετεί και διαχειρίζεται τον προσωπικό του χώρο. Στο σημείο αυτό θα μπω σε διάλογο χωρίς απάντηση με τον συγγραφέα Ζωρζ Περέκ γιατί είναι φευγάτος από τον κόσμο τούτο από το 1982. Λέει, λοιπόν με μεγάλη δόση κεφιού, στο ολιγοσέλιδο κείμενό του με τίτλο «Μικρές σημειώσεις για την τέχνη και τον τρόπο να τακτοποιούμε τα βιβλία μας» (που έχουν κυκλοφορήσει οι εκδόσεις Άγρα σε διάφορες περιστάσεις το 1988, το 1993, 2005) ότι υπάρχει ταξινόμηση:
• Αλφαβητική. Καλή, αντικειμενική και αλάνθαστη αλλά θα πρέπει κανείς να θυμάται σωστά όλα τα ονόματα των συγγραφέων, αλφαβητικά και κατά είδος είναι πιο βολικό
• Κατά ηπείρους ή χώρες. Γεωγραφική δηλαδή, μα μπορεί να μην είσαι τόσο καλός στην κοσμογνωσία ή να μην έχεις και τόσα βιβλία που δημιουργούν κατηγορίες με υπόσταση
• Κατά χρώματα. Κατάλληλη για τύπους οπτικούς μόνο, με ωραίο αισθητικό αποτέλεσμα
• Κατά ημερομηνία απόκτησης. Για εκείνους που θυμούνται με ακρίβεια τις κινήσεις τους ημερολογιακά και τι έφαγαν χτες και προχτές το μεσημέρι
• Κατά ημερομηνία έκδοσης. Χρήσιμο για την βιβλιογραφία και την ετήσια βιβλιοπαραγωγή αλλά απαιτεί αριθμομνημοσύνη και ακρίβεια τυπική
• Κατά μεγέθη. Μέθοδος πρακτική που υποδεικνύει το μέγεθος, κυρίως το ύψος του βιβλίου ως λύση τακτοποίησης και που δεν θα πρέπει να περιφρονηθεί γιατί παρουσιάζει σημαντικά πλεονεκτήματα στο πάντα πιεστικό ζήτημα του χώρου
• Κατά είδη. Τρόπος δημοφιλής και αποτελεσματικός που βάζει ερωτήματα και αφήνει μερικά βιβλία ξεκρέμαστα και αμφισβητούμενα με αποτέλεσμα να σέρνονται δεξιά αριστερά
• Κατά μεγάλες λογοτεχνικές περιόδους. Θα πρέπει να λύσει κανείς το ζήτημα των περιόδων που μετακινούνται και αναδιαρθρώνονται, μια άλλη δουλειά εντελώς
• Κατά γλώσσες. Πρωτοτύπου φαντάζομαι εννοεί
• Κατά αναγνωστικές προτεραιότητες. Αυτή θα έλεγα ότι αποτελεί υποκατηγορία γιατί πρόκειται για εκείνες τις περίφημες στοίβες που περιμένουν στα προσκεφάλια ή κάπου κοντά στα γραφεία και αυξάνονται με δυσάρεστους ρυθμούς
• Κατά βιβλιοδεσίες και
• Κατά εκδοτικές σειρές που δίνουν, όπως στην περίπτωση των χρωμάτων, θαυμάσιο αισθητικό αποτέλεσμα, και προσφέρουν σχετική ευκολία στον εντοπισμό αν είσαι γνώστης των εκδοτικών οίκων. Τέλος.

Μην περιμένετε να σας πω για την δική μου τακτοποίηση (ίσως άλλη φορά), θα σας πω για την τακτοποίηση που αποφάσισε και εκτέλεσε ο αδελφός μου την χρονιά που μας πέρασε. Είναι αλήθεια ότι είμαστε μια διαβαστερή οικογένεια όπου ο καθένας διαβάζει άλλα πράγματα που συναντώνται σε κάποιες παρυφές και επικοινωνούμε με κουβέντες που έχουν ενδιαφέρον ή έτσι μας φαίνεται. Ο αδελφός μου αποφάσισε να βάλει στα ράφια τα βιβλία κατά σειρά ανάγνωσης, με άλλα να λόγια να τα βάλει χρονολογικά ανάλογα με το πότε τα διάβασε και τα εμπέδωσε γιατί είναι επίμονος και όταν δεν καταλαβαίνει όπως και όσο επιθυμεί επανέρχεται ξανά και ξανά έως ότου μπει μέσα στην ουσία. Κατέβασε όλα τα βιβλία στο πάτωμα. Εκεί τα μελετούσε και ανέτρεχε σε μια διαδρομή βοηθούμενος από την μνήμη του και από σημειώσεις. Τα βιβλία έμειναν παρατεταγμένα κάτω για περίπου ένα χρόνο, εμποδίζοντας το ομαλό περπάτημα στο δωμάτιο και το ξεσκόνισμα. Σιγά σιγά ξανανέβηκαν σε νέα θέση στα ράφια. Αυτή η θέση αποτύπωνε την σειρά που το περιεχόμενο είχε φτάσει στο δικό του προορισμό.
Ίσως να σκέφτεστε τώρα, τι τρέλες είναι αυτές, είναι δεν το αρνούμαι αν και όταν και όσο περισσότερο το σκέφτομαι υπάρχει λογική. Τα διαβάσματά μας μάς χτίζουν και έχει σημασία τι μπαίνει πρώτο και τι δεύτερο και πάει λέγοντας. Έχει σημασία για το τι μας έκανε να καταλάβουμε αρχικά και πώς επέδρασε στις επιλογές, στα επόμενα βήματα ανάγνωσης. Από τα λόγια ποιου συγγραφέα μάθαμε ομορφιές, νιώσαμε αισθήματα, γεννήθηκαν σκέψεις και ερωτήματα, κάναμε συγκρίσεις, φτάσαμε σε συμπεράσματα, κανόνες και εξαιρέσεις, πού οπισθοχωρήσαμε, αλλάξαμε, μετασχηματιστήκαμε, με τι αναγνωστικές εμπειρίες προχωρήσαμε.
Άλλοτε στην σελίδα του ψευδότιτλου και άλλοτε στην σελίδα τίτλου, πάντα σημειώνω το μικρό μου όνομα, συχνά μα όχι και πάντα σημειώνω πώς έφτασε το βιβλίο στα χέρια μου αν είναι δώρο για παράδειγμα και πότε. Από τώρα σημειώνω πότε το διάβασα και πού.
Καλό Φθινίοπωρο!