Δευτέρα 29 Ιουνίου 2009

Οι ράχες των βιβλίων

Η θέα από το κρεβάτι μου είναι η καλύτερη. Με το που ανοίγω τα μάτια αντικρίζω τα βιβλία μου και χαίρομαι. Εκείνα βέβαια, μου έχουν γυρισμένη την πλάτη αλλά δεν με νοιάζει, το ότι στέκονται όρθια ή ξαπλωτά είναι η καλύτερη εικόνα. Συνθέτουν έναν ιδιόμορφο ενιαίο πίνακα με τις ανομοιόμορφες χρωματικές φέτες τους, με τα διαφορετικά πάχυτα και ύψη, με τις σκιές που γεννάνε οι όγκοι τους ανάλογα με το φυσικό φως αλλά και με το ηλεκτρικό τις νύχτες. Αν χαλάσω αυτόν τον πίνακα και τον ξαναορίσω (δεν το κάνω και πολύ συχνά αλλά το έκανα πρόσφατα) φτιάχνεται ένας νέος πίνακας που με ξενίζει έως ότου τον μάθω και πάλι. Το κοίταγμά του συνθετικού και μοναδικού πίνακα μου φτιάχνει την διάθεση σταθερά, με ανεβάζει. Τώρα που το σκέφτομαι αυτό που βλέπω είναι κάτι σαν ένα ντουλάπι τροφοδοσίας και αέναης ανατροφοδοσίας. Το ότι έχω ήδη τσιμπήσει, φάει, χωνέψει αλλά και ότι μπορώ να επανέλθω να βουτήξω όποτε και όταν το επιθυμήσω μου δίνει το αίσθημα της ασφάλειας. Άσε που είναι και κάτι σαν καθρέφτισμα….
Ράχη είναι το πίσω μέρος του βιβλιακού σώματος, εκείνο που φαίνεται όταν βρίσκονται στα ράφια. Αποτελεί μέρος του εξώφυλλου και αντιστοιχεί στο σημείο εκείνο που δένονται τα τυπογραφικά φύλλα (τα φύλλα μπορεί να είναι κολλητά δηλαδή κολλημένα με κόλλα στο σημείο αυτό αλλά σωστότερα είναι τα ραφτά δηλαδή τα ραμμένα κατά φυλλάδια, δεκαεξασέλιδα συνήθως ή αλλιώς ‘τετράδια’). Τα δεσίματα ποικίλλουν. Τα πιο προσεγμένα, συνήθως από δέρμα, μπορεί να έχουν νεύρα, δηλαδή κάτω από το δέσιμο να κρύβεται ένα κομμάτι σπάγκου που δίνει ένα εξόγκωμα. Τα γράμματα όταν είναι χρυσά δηλώνουν την συμβολή και άλλης μιας τέχνης, της χρυσοτυπίας, που χρησιμοποιεί άλλα εργαλεία και έχει δικά της μυστικά για τα γράμματα και για διακοσμητικά στοιχεία στην ράχη ή και στο εξώφυλλο. Χαρτόδετα, πανόδετα, δερματόδετα, με καλύμματα χάρτινα, πανωφόρια, με όποιο δέσιμο, τα βιβλία έχουν στην ράχη τους την πιο βασική ταυτότητα του βιβλίου: συγγραφέα, τίτλο (χωρίς υπότιτλο), και ίσως το εκδοτικό σήμα το οίκου. Συνήθως με κεφαλαία γράμματα, να διαβάζονται εύκολα και από κάποια απόσταση.
Ένα πολύ εκνευριστικό θέμα είναι η φορά των γραμμάτων. Αλλού διαβάζονται από τα δεξιά και σε άλλα από αριστερά. Έτσι όταν βρίσκονται όρθια στο ράφι και ψαχουλεύουμε οπτικά τους τίτλους γυρεύοντας συγκεκριμένα ένα, αναγκαζόμαστε να στριφογυρίζουμε το βλέμμα μας πέρα δώθε, κίνηση κουραστική και ζαλιστική. Οι αγγλικοί τίτλοι διαβάζονται από τα αριστερά. Οι περισσότεροι ελληνικοί από τα δεξιά, αλλά και πάλι όχι όλοι, δεν υπάρχει κανόνας. Σαφής, ξεκάθαρη σύμβαση για την φορά δεν έχω καταλάβει να ισχύει σε αυτό.
Ράχες χωρίς γράμματα, μπορεί να συμβεί σε ολιγοσέλιδα βιβλία που ράχη τους δεν έχει την αντίστοιχη υπόσταση χώρου, καθιστούν τα βιβλία άφωνα, δύσκολα στην αναζήτηση και τον εντοπισμό από τον χρήστη. Γιατί είναι οι ράχες που είναι ανοιχτές στην θέα του ματιού.

Οι άνθρωποι των βιβλιοθηκών στο κάτω μέρος της ράχης των βιβλίων κολλάνε την ετικέτα με τον ταξινομικό αριθμό του βιβλίου. Μια ετικέτα που επικαλύπτεται με διαφανές αυτοκόλλητο για προστασία αν και δύσκολα ξεκολλάει στην περίπτωση που πρέπει να αλλαχθεί ο αριθμός, με αποτέλεσμα να πληγώνεται το βιβλίο. Οι ετικέτες κολλιούνται σε ομοιόμορφο ή έστω περίπου ομοιόμορφο ύψος και είναι φορές που συμβαίνει να κρύβουν κομμάτια πληροφορίας. Πληροφορίες χάνονται και οι ράχες παραμορφώνονται και όταν είναι σπασμένες, φθαρμένες από την ανάγνωση και το τέντωμά τους. Το τράβηγμα από το ράφι γίνεται συνήθως χώνοντας το δάκτυλο στο πάνω μέρος του επιλεγμένου βιβλίου. Εάν είναι στριμωγμένο έως σφηνωμένο, η πιθανότητα να υποκύψει στην πίεση που του ασκούμε και να λυγίσει είναι μαθηματικά βέβαιη.

Τα βιβλία ως αντικείμενα αποτελούνται από πολλά μέρη (εξώφυλλο, οπισθόφυλλο, σώμα, καπάκια), έχουν ειδική ορολογία (ψευδότιτλος, σελίδα τίτλου, κολοφώνας, επίτιτλα, διάστιχα, κά). Και η βιβλιοδεσία είναι άλλο μέγα κεφάλαιο, με ξεχωριστή ιστορία, εδώ μόνο τις ράχες λιγουλάκι χαϊδέψαμε…

Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Περί Βιβλιοθηκονομίας


"Η Βιβλιοθηκονομία δεν είναι δα και επιστήμη"

Μια πρόταση που δεν θα περίμενα να διαβάσω σε ένα ιστολόγιο που πραγματεύεται θέματα παιδείας και πολιτισμού.

Το θέμα σχετίζεται με την πρόσφατη ανακοίνωση του Υπουργείου Παιδείας σχετικά με τις 87 θέσεις υπευθύνων σε σχολικές βιβλιοθήκες. Η εν λόγω προκήρυξη δεν απευθύνεται σε βιβλιοθηκονόμους αλλά σε μόνιμους εκπαιδευτικούς που δεσμεύονται να υπηρετήσουν τις σχολικές βιβλιοθήκες για τα δύο επόμενα σχολικά έτη.
http://www.diorismos.gr/Dpages/news/viewnews.php?nid=6488&type=1
Δεν έχω σκοπό να σχολιάσω την προκήρυξη, η οποία έφερε αντιδράσεις σε ολόκληρη τη βιβλιοθηκονομική κοινότητα αλλά τα λόγια των συντακτών του paideia-gr.
Οι εκπαιδευτικοί δικαίως χαιρετίζουν την προκήρυξη με ιδιαίτερη χαρά, αφού απευθύνεται σε αυτούς, αλλά διαφαίνεται ο τρόπος που θα υπηρετήσουν τις σχολικές βιβλιοθήκες, με παντελή άγνοια δηλ. των βιβλιοθηκονομικών γνώσεων.

Σύμφωνα με τα λόγια του συντάκτη του ιστολογίου paideia-gr: "Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις βιβλιοθηκονομίας για να λειτουργήσει μια σχολική βιβλιοθήκη (Δεν μιλάμε για την Εθνική βιβλιοθήκη). Μια σχολική βιβλιοθήκη έχει πολύ μικρό μέγεθος. Εν πάσει περιπτώσει, ό,τι νέες γνώσεις χρειαστεί ο εκπαιδευτικός μπορεί εύκολα να τις βρει (δεν είναι δα και επιστήμη)".

Οι άνθρωποι που διδάσκουν τη γνώση στα ελληνικά σχολεία απαξιούν κατά αυτόν τον τρόπο μια ολόκληρη επιστήμη που διδάσκεται σε χιλιάδες πανεπιστημιακά τμήματα σε όλο τον κόσμο. Υποστηρίζουν την ποιοτική ανεξάρτητη παιδεία, ενώ πιστεύουν ότι μια βιβλιοθήκη κρίνεται από το μέγεθός της και όχι από το κοινό της.
Δεν αποτελεί πρόβλημα το γεγονός ότι οι συντάκτες το
υ ιστολογίου δε γνωρίζουν ότι η αναγνωστική πολιτική και η πολιτική βιβλίου καλλιεργείται κυρίως στις μικρότερες ηλικίες και ότι ο ρόλος της σχολικής βιβλιοθήκης είναι πολυδιάστατος, αλλά πρόβλημα αποτελεί η απολίτιστη αφέλειά τους ότι μια σχολική βιβλιοθήκη μπορεί να την "κουμαντάρει και η γιαγιά τους".

Οι συντάκτες του ιστολογίου επέτρεψαν να φανούν ανούσια ανών
υμα σχόλια αλλά απαγόρευσαν να συνεχιστεί ο διάλογος και να ακουστούν οι απόψεις των βιβλιοθηκονόμων.

http://paideia-gr.blogspot.com/2009/06/blog-post_18.html


Και για όσους δεν κατάλαβαν τα όσα ειπώθηκαν έρχεται και δεύτ
ερη συμπληρωματική ανάρτηση που τονίζεται ξανά ο πολυδιάστατος ρόλος των σχολικών βιβλιοθηκών: "Ο εκπαιδευτικός που θα είναι στη σχολική βιβλιοθήκη θα πρέπει απλά να δανείζει βιβλία στα παιδιά. Τίποτα παραπάνω δεν κάνει συνήθως και ο δανεισμός (δυστυχώς) είναι και αυτός σπάνιος. Άντε να χρειαστεί να μάθει και κανένα πρόγραμμα σε Η/Υ. Δεν είναι τρομερά αυτά τα πράγματα".

http://paideia-gr.blogspot.com/2009/06/blog-post_4247.html

Ακόμα και σαφέστατα σχόλια βιβλιοθηκονόμων, όπως του Γιώρ
γου Κατσαμάκη, δε βοήθησαν ώστε ο συντάκτης να επανεξετάσει τις απόψεις του.

Λυπητερό ή ξεκαρδιστικό;



Μια βολτίτσα στις σχολικές βιβλιοθήκες του εξωτερικού:

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Διαβάζοντας κάτω από τα αστέρια


Μια πληροφορία από ένα απόκομμα εφημερίδας που κράτησα προκειμένω να αναρτήσω την είδηση. Πληροφορία που ο τίτλος της και μόνο αρκούσε για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Έξυπνη και πρωτότυπη ιδέα (όσο πρωτότυπο μπορεί να είναι κάτι που γίνονταν ανέκαθεν π.χ. λογοτεχνικά σαλόνια, φιλολογικές συζητήσεις) του συγγραφέα Κώστα Ακρίβου, την οποία υλοποίησε ο Νώντας Παπαγεωργίου των εκδόσεων Μεταίχμιο.

Πρόκειται για μια λογοτεχνική βραδιά στο κτήμα του συγγραφέα και τραγουδοποιού Θωμά Κοροβίνη στα Πλατανίδια Πηλίου, 12 χλμ. από τον Βόλο και 300 μέτρα από τη θάλασσα, που θα πραγματοποιηθεί το βράδυ της 11ης Ιουλίου.

Πραγματικά «διαβάζοντας κάτω από τα αστέρια» γιατί εκείνη η βραδιά θα είναι αφιερωμένη σε αγαπημένα βιβλία των συγγραφέων και των αναγνωστών. Ο καθένας, εφοδιασμένος με το βιβλίο που περισσότερο αγαπά, θα έχει την ευκαιρία να διαβάσει ένα απόσπασμα από ένα διήγημα, μυθιστόρημα ή ένα ποίημα διάρκειας μερικών λεπτών. Τον γενικό συντονισμό και την παρουσίαση της βραδιάς θα κάνει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Δακτυλάς. Οι συγγραφείς που θα βρίσκονται εκεί θα είναι οι Λένα Διβάνη, Γιάννης Παπαδόπουλος, Πέτρος Τατσόπουλος, Ηλίας Κεφάλας, Θοδωρής Γκόνης, Αλέξης Σταμάτης, Μαρλένα Πολιτοπούλου, Θωμάς Ψύρρας, Μάνος Κοντολέων, Μιχάλης Μοδινός, Γιάννης Αντάμης.

Διοργανωτές της συνάντησης είναι οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ και το βιβλιοπωλείο ΧΑΡΤΑ.

Ο καθένας μπορεί να πάρει μέρος σε αυτήν την λογοτεχνική βραδιά δηλώνοντας συμμετοχή και το βιβλίο που θέλει να διαβάσει (η ιστοσελίδα του Μεταιχμίου μας πληροφορεί ότι όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο, γιατί μάλλον δεν θα χωρέσουν όλοι…) είτε στέλνοντας e-mail (metaixmio@metaixmio.gr) είτε τηλεφωνώντας στα τηλ. 211 3003580, εσωτ. 580, 24210 33250.

Εύκολη και όμορφη βόλτα για όσους μένουν στα γύρω μέρη, δυσκολότερη αλλά όχι και ακατόρθωτη για όσους μένουν πιο μακριά.

Αν και για εμένα μοιάζει ακατόρθωτο, μπήκα στον πειρασμό να σκεφτώ πιο βιβλίο θα επέλεγα αν πήγαινα…

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Και πάλι για την Woolf

Οι Βολτίτσες το έχουν δηλώσει πόσο τους αρέσει η συγγραφέας, δοκιμιογράφος, κριτικός και σκεπτόμενος άνθρωπος Virginia Woolf (1882-1941) με τις αναρτήσεις, τα σχόλια, τα λόγια μας. Οι Βολτίτσες εκτιμάνε πολύ τις προσεγμένες εκδόσεις, τις μεταφράσεις που έχουν μεράκι και σεβασμό για αυτά που καταπιάνονται, με αυτά που ταξιδεύουν από την μια γλώσσα στην άλλη, που μεταναστεύουν από το ένα ανθρώπινο περιβάλλον στο άλλο.
Ο λόγος για την απόδοση του «On Not Knowing Greek» από τον Βάιο Λιαπή και τις εκδόσεις Στιγμή, δέκα χρόνια πίσω. Πρόκειται για το βιβλίο Βιρτζίνια Γουλφ, Για την άγνοια των αρχαίων ελληνικών, Αθήνα 1998, 53 σ.
Η εισαγωγή του μεταφραστή κατατοπιστική, τεκμηριωμένη, ειλικρινής. Η συγγένειά του, πνευματική εννοείται, με την συγγραφέα, ορατή. Το δοκίμιο τοποθετείται χρονικά και εκδοτικά, και η ουσία του δίνεται σφιχτά χωρίς να κλέβει το ενδιαφέρον για το κείμενο που ακολουθεί. Οι υποσημειώσεις απαντάνε σε ερωτήματα σχετικά με τα αρχαία και αγγλικά πράγματα προτού τεθούν.
Η Woolf μας λέει πώς δεν είναι δυνατόν να μεταφράσουμε, να γνωρίσουμε τους αρχαίους. Μιλάει για ένα «τρομερό ρήγμα στην παράδοση» που μας εμποδίζει να το πετύχουμε. Μιλάει για το κλίμα της καταχνιάς που κλείνει τους ανθρώπους σε καταφύγια και ακόμα πιο βαθιά στα όστρακά τους, αντίθετα με τον «υπαίθριο τρόπο» ζωής και γραφής. Για την αμεσότητα του θεατρικού λόγου, τις γυμνές, σκέτες λέξεις, χαράς ή οδύνης. Για την ενατένιση της αλήθειας που δεν είναι μόνο διανοητική διεργασία, καλύτερα να παραθέσω: «Είναι μια διαδικασία εξαντλητική· οι επώδυνες συσπάσεις γύρω από το ακριβές νόημα των λέξεων… πώς η γνώμη συρρικνώνεται και μεταβάλλεται, καθώς στερεοποιείται και πυκνώνει για να γίνει αλήθεια.» (σ. 38). «Η Αλήθεια, ως φαίνεται ποικίλλει· την Αλήθεια πρέπει να κάνουμε σκοπό μας, μ’ όλες τις αισθητηριακές και πνευματικές δυνάμεις μας» (σ. 41), χωρίς να αποκλειστούμε από τις χαρές της ζωής, δεν οφελεί, «Δεν πρέπει να στραφούμε στον μοναστικό, πειθαρχημένο τύπο ατόμου, αλλά στη φύση την ηλιοψημένη, στον άνθρωπο που ασκεί την τέχνη του ζην έτσι που να αποκομίζει το μεγαλύτερο δυνατό όφελος.» (σ. 41).
Εμπόδιο κατανόησης, πεδίο παρανόησης η γλώσσα που μας έχει δεμένους. Μετά οι λέξεις έχουν φορτιστεί, γεράσει, πεθάνει και ξαναγεννηθεί με άλλο περιεχόμενο, ίσως συγγενικό και παραπλήσιο, όχι όμως εκείνο. Οι αισθήσεις είναι άλλες, το χιούμορ χάνεται από γλώσσα σε γλώσσα.
Οι αρχαίοι Έλληνες έχουν επίγνωση του τραγικού «Πίσω-πίσω της η ζωή έχει μια θλίψη που δεν επιχειρούν να την μετριάσουν» (σ. 52), λέει η Woolf.

Έκδοση πολυτονική, όλο και πιο σπάνιο στις μέρες μας, παρόλο που δεν χρειαζόμαστε πια τα σημαδάκια που έδιναν τον τονισμό και την προφορά παλιάαα, είναι πινελιές που στολίζουν και ντύνουν το κείμενο με την ιστορία του αλφαβήτου μας. Διαβάζουμε χωρίς να τα βλέπουμε, καν.
Τα τυπογραφικά φύλλα άκοπα να περιμένουν το προσεχτικό, ελεγχόμενο ανυπόμονο χέρι με τον σελιδοκόφτη να ανοίξουν τις αξάκριστες σελίδες, πρώτο δείγμα ότι το βιβλίο πατήθηκε, κατακτήθηκε. Για να ακολουθήσουν τα άλλα ίχνη ανάγνωσης, μικρά τσακίσματα, καμιά δαχτυλιά ίσως, υπογραμμίσεις, μολυβένιες λεξούλες στα γενναιόδωρα χορταστικά περιθώρια, αποκόμματα διπλοχωνιασμένα…
Ο τίτλος με κόκκινα στοιχεία, το ίδιο και το σήμα και τα πρωτογράμματα από την παράδοση των τυπογραφείων της Βενετιάς, να δίνει χρώμα και να συνεχίζει μια εκδοτική αφήγηση διακριτικά.
Σκέφτομαι και δανείζομαι από ένα παράλληλο διάβασμά μου, του Αιγύπτιου στοχαστικού μυθιστοριογράφου Γκαμάλ Γκιτανί ότι όλα ξεκινούν από το τίποτα, προετοιμασμένα από ένα τίποτα και ότι κάθε ξεκίνημα είναι σπουδαίο από μόνο του και ότι δεν επαναλαμβάνεται ακριβώς το ίδιο ποτέ (και ας το νομίζουμε). Και εμείς έχουμε μαζέψει πολλά τίποτα από το ανθρώπινο πέρασμά μας, οι αφετηρίες μας είναι πολλές και ατομικές. Άντε τώρα να ξέρουμε τι μας γίνεται, θέλει αναζήτηση και αφοσίωση η γνώση και τα εφαλτήριά μας καθόλου δεδομένα.

Σάββατο 6 Ιουνίου 2009

Βιβλία και free press

Κανονικά δεν θα έπρεπε να καταπιαστώ με αυτό το πιο ειδικό θέμα πριν εξαντλήσω, έστω αναφερθώ κάπως, στην παρουσίαση βιβλίων μέσα από τις σελίδες του Τύπου. Θέμα με ξεχωριστό ενδιαφέρον και πολύ ιστορία στην πλάτη του, όμως αισθάνομαι ότι δεν θα πρέπει να προηγηθεί από την παρουσίαση του βιβλιόκοσμου στα free press αθηναϊκά έντυπα, τις δωρεάν περιοδικές εκδόσεις. Αυτό τώρα, δεν συμβαίνει τυχαία. Οφείλεται σε μια απελευθέρωση της τάξης των σκέψεων, των καθιερωμένων ‘πρέπει’ και ιεραρχήσεων που ήρθε (και συνεχίζει να έρχεται) μέσα από διάφορες διαδρομές αλλά στην προκειμένη περίπτωση ήρθε και μέσα από το βιβλίο του Πενάκ για το πώς διαβάζουμε και τι φέρνει η χαρά της ανάγνωσης σε όσους κατάφερναν να εισχωρήσουν από τις χαραμάδες της και να τις πλατύνουν σε θεόρατες πλάσεις.

Lifo, Athens voice, FAQ, Ελευθεροτυπία Εβδομάδα, Metropolis weekend, book fair είναι μερικοί από τους τίτλους των free press εντύπων. Σε διαφορετικό σχήμα από τις γνωστές μας εφημερίδες, βαριές σε όγκο με τις εκατό σελίδες τους (συνήθως), πολύστηλες, γεμάτες χρώματα και παιχνιδιάρικα αντισυμβατικά τυπογραφικά στησίματα. Τα εξώφυλλα εικαστικά, χαρούμενα, ανεβαστικά. Κυκλοφορούν τις Πέμπτες, μιαν ανάσα πριν από το Σαββατοκύριακο που κρατάει τις απαντοχές της εβδομάδας που κύλησε. Ούτε περιοδικά ακριβώς ούτε εφημερίδες. Εβδομαδιαία μεν αλλά με την όψη ιδιότυπων εφημερίδων. Τις βάζουν στις όρθιες θήκες να τις παίρνουν οι περαστικοί μόνοι τους, έξω από τους σταθμούς του μετρό, του ηλεκτρικού, των μεγάλων βιβλιοπωλείων, κεντρικών περίπτερων. Στην πραγματικότητα φτάνουν την νύχτα της Τετάρτης δεμένες σφιχτά με τις πλαστικές ταινίες και μέσα στις επόμενες ώρες έχουν εξαντληθεί, φορές πριν την επόμενη ημέρα.

Τα free press έντυπα συνδυάζουν την οπτική και αναγνωστική ενημέρωση, με ένα τρόπο που επιδιώκει να εκβάλει την σοβαροφάνεια και την ανάλυση των πραγμάτων έως τελικής εξόντωσης και συνεχούς αναμασήματος. Εκτός από άρθρα για την πόλη και την καθημερινότητα, αναφορές σε πρόσωπα της δημόσιας σφαίρας, στα λόγια και τις πράξεις τους, το μεγαλύτερο μέρος τους είναι αφιερωμένο στην διαχείριση του ελεύθερου χρόνου μας (τέχνη, μουσική, θέατρο και σινεμά, γεύσεις, και εκδηλώσεις κάθε είδους).
Αναμενόμενο να περιλαμβάνουν και βιβλία, τα θέματα και τους ανθρώπους τους. Ανήκουν στον χώρο της ατομικής καλλιέργειας και ευχαρίστησης και συγχρόνως, αποτελούν μια μεγάλη φέτα της πνευματικής παραγωγής και γίγνεσθαι σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Περίπου στη μέση του έντυπου μπαίνει το βιβλίο.
Ολοσέλιδα διαφημιστικά εκδοτικών οίκων αλλά και σε μικρότερο επιμέρους χώρο διαφημιστικά για τις νέες κυκλοφορίες, για τους τίτλους ενός συγγραφέα. Ανακοινώσεις και ημερολόγια για παρουσιάσεις βιβλίων και εκδηλώσεις οργανωμένες από βιβλιοπωλεία και εκδοτικούς οίκους σε μια ποικιλία συνεργασιών. Διαφημίσεις για τις εκθέσεις βιβλίου, διεθνείς και ντόπιες, των εκδοτών, παιδικού και εφηβικού βιβλίου, ξεπουλήματα. Παρουσιάσεις και συστάσεις, «Διαβάσαμε και σας προτείνουμε»για βιβλία, συνοδευμένες από την εικόνα του εξωφύλλου. Θεματικές παρουσιάσεις και επιλογές για βιβλία πάνω σε ένα θέμα (π.χ. το σκάκι, την οικολογία). Τα ευπώλητα, η ελληνική απόδοση του best seller που έχει περάσει. Συνεντεύξεις Ελλήνων και ξένων συγγραφέων για τους ίδιους και τον τρόπο της δουλειάς τους. Συνεντεύξεις ξένων συγγραφέων που επισκέπτονται την Ελλάδα, συνεντεύξεις νικητών του Νόμπελ. Βιβλία που διάβασαν πρόσφατα διάσημοι άλλων περιοχών, τραγουδιστές, σχεδιαστές, δημοσιογράφοι, αθλητές, γενικά μα και οι ίδιοι οι συγγραφείς και τι τους έκανε εντύπωση, τους άρεσε ή απάρεσε. Τι διαβάζουν οι ιντερνετικοί τύποι. Σύντομες αναλύσεις για το προφίλ των σημερινών αναγνωστών. Τα βιβλία σε διάδραση με τις άλλες τέχνες, το σινεμά και το θέατρο μα και τις άλλες. Αφιερώματα σε βιβλία ενόψει καλοκαιρινών ή άλλων διακοπών και περιόδου ανταλλαγής δώρων.
Για την πρόσβαση βιβλίων από οργανωμένους χώρους διάθεσης βιβλίων, από τις βιβλιοθήκες, λίγα και σπάνια. Για την κατάσταση των βιβλιοθηκών (σχολικών, ακαδημαϊκών, δημοτικών, δημόσιων, την Εθνική, κλπ) δεν έτυχε να δω. Ίσως γιατί δεν έχει να κάνει με την οικονομία της αγοράς. Για την πολιτική της ανάγνωσης, πώς σχεδιάζεται, πώς καλλιεργείται, λίγα. Για μικρούς, ιδιαίτερους εκδοτικούς οίκους, μάλλον τίποτα. Πολλά, λοιπόν, για τα βιβλία στα free press έντυπα, καλό αυτό, λίγα έως τίποτα για βαθύτερα ζητήματα ανάγνωσης και βιβλιοουσίας, κακό αυτό. Το βιβλίο είναι και βέβαια αντικείμενο οικονομικού ενδιαφέροντος αλλά το αδικούμε αν του φερόμαστε σαν να είναι αποκλειστικά και μόνο αυτό. Αδικούμε και τους εαυτούς μας αν το πιστεύουμε.
Σόρυ που και πάλι δεν έχει εικόνες.