Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Virginia Woolf


Έχουν γραφεί πολλά, για τη ζωή της, για το έργο της, τόσα πολλά που δεν θα βρω τίποτα καινούριο να πω. Όταν όμως με ρωτούν ποιος είναι ο αγαπημένος σου συγγραφέας, ηλίθια ερώτηση έχω τόσους, είναι το πρώτο όνομα που μου έρχεται στο μυαλό.
Είναι οι απόψεις της, που δεν ταιριάζουν σε εκείνη την εποχή, η θέλησή της να αλλάξει κάτι και ίσως να άλλαξε. Είναι η ζωή της, μια μόνιμη θλίψη, που ονόμασαν αρρώστια, μεταπτώσεις στη ψυχολογία της, πονο-
κέφαλοι, φόβοι, αγωνίες για το πώς θα αντιμετωπίσουν οι αναγνώστες τα βιβλία της, τα δημιουργήματά της. Είναι ο τρόπος γραφής της, που οι λέξεις ηχούν σα μελωδία, αρμονικά συνδέονται η μία με την άλλη και δημιουργούν εικόνες που με ταξιδεύουν σε ήχους που άκουσα αλλά δεν πρόσεξα. Σα μαθηματική εξίσωση οι τρεις αυτές έννοιες συνδέονται και οδηγούν στο αποτέλεσμα, που είναι η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό όταν με ρωτάνε για συγγραφείς.
Πριν διαβάσω τα βιβλία της έμαθα για τη ζωή της. Ένα τεύχος του περιοδικού Διαβάζω που κυκλοφόρησε στις 22/10/1986 και έπεσε στα χέρια μου πολύ αργότερα, είχε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα στη ζωή και στο έργο της, πλούσιο σε φωτογραφικό υλικό. Στηριγμένο στη ζωή της και σε ένα από τα βιβλία της, το βιβλίο "Οι ώρες" του Michael Cunningham των εκδόσεων Λιβάνης, μου είχε κάνει αρκετή εντύπωση, όπως και η διασκευή του στον κινηματογράφο, η οποία με είχε καθηλώσει, εξαιρετικές ερμηνείες. Η πρώτη βιογραφία της που εντόπισα στα ελληνικά ήταν από τις εκδόσεις Θεμέλιο στη σειρά "Συγγραφείς για πάντα". Δυστυχώς αυτό το βιβλίο, χωρίς να με είχε ικανοποιήσει ιδιαίτερα, το δώρισα και δεν υπάρχει πια στη βιβλιοθήκη μου. Οι εκδόσεις Κασταλία το 2006 εξέδωσαν άλλη μια βιογραφία της σε πολύ κακής ποιότητας χαρτί, που μου θυμίζει τα βιβλία των εκδόσεων Bell, την οποία ποτέ δε διάβασα.
Επιτέλους μετά από πολλά χρόνια που διαβάζω ό,τι πέφτει στα χέρια μου σχετικό με την Virginia Woolf διάβασα ίσως την καλύτερη βιογραφία, η οποία εκδόθηκε πριν μερικούς μήνες από τις εκδόσεις Μελάνι. Όποτε διαβάζω βιογραφίες συγγραφέων το ίδιο πάντα συναίσθημα: ένα παράθυρο στις ζωές των άλλων, άπληστα κοιτώ, να ανακαλύψω την αλήθεια πίσω από τις λέξεις τους, μήπως και καταλάβω το μυστικό, της συγγραφής το μυστικό. Ο Werner Waldmann στηριζόμενος σε όλα τα βιβλία της και κυρίως στα ημερολόγιά της αποδίδει εντελώς αντικειμενικά μια εποχή, μια ζωή, μια αρρώστια αλλά και υπό ποιες συνθήκες έγραψε όλα της τα έργα.
Στέκομαι στο κεφάλαιο που αναφέρεται στον εκδοτικό οίκο Χόγκαρθ Πρες, που ξεκίνησε την παραγωγή βιβλίων το 1917. Εδώ αποτυπώνεται η αγάπη της Woolf για το βιβλίο και ως αντικείμενο. Η χαρά της να στοιχειοθετεί και να τυπώνει, να επιλέγει κείμενα, να κρατά στα χέρια της το βιβλίο ολοκληρωμένο, είχε σαν αποτέλεσμα την βελτίωση της υγεία της, της ψυχολογίας της:
"Για τους Γουλφ οι εκδόσεις αποτελούσαν ένα χόμπι, ένα αντίβαρο σε άλλες πλευρές της ζωής τους και μία συναρπαστική ασχολία, που ήταν στενά συνδεδεμένη με τη συγγραφή: για παράδειγμα και το πιο επιφανειακό στοιχείο αυτής της δουλειάς, το πώς δηλαδή προέκυπτε μέσα από τη χειρωνακτική εργασία η γλώσσα, γράμμα το γράμμα, ήταν κάτι που πάντα συνάρπαζε τη Βιρτζίνια.".
Θα έδινα πολλά για να αποκτούσα ένα αντίτυπο από το δικό τους εκδοτικό οίκο, πόσο μάλλον για το διήγημα "Kew Gardens" το δεύτερο βιβλίο της που έκδωσε το 1919...
Μέσα στις σελίδες του πέρασα τις χριστουγεννιάτικες ώρες μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, θαυμάζοντας τη Woolf ξανά και ξανά ως συγγραφέα, ως άνθρωπο.
Μια καλή έκδοση ακόμη και αισθητικά με φωτογραφικό υλικό που κοιτώ και ξανακοιτώ, με ένα εξώφυλλο το κλασικό πορτρέτο της, φροντισμένο έτσι ώστε να δείχνει αλλιώτικο χωρίς να χάνει τη θλίψη, κυρίαρχη πάντα στη ζωή της, στα κείμενα της.

Ευχαριστω την alef που πρώτη το διάβασε και μου μετέφερε τις σκέψεις της.

Από τα αγαπημένα μου βιβλία της τα Δοκίμια από τις εκδόσεις Scripta και συγκεκριμένα από το δοκίμιο με τίτλο "Πώς πρέπει να διαβάζει κανείς ένα βιβλίο", το οποίο έχω χρησιμοποιήσει ξανά και ξανά σε ό,τι έχω γράψει, επιλέγω τυχαία ένα κομμάτι για να κλείσω:

"Ονειρεύομαι μερικές φορές πως όταν έλθει η Ημέρα της Κρίσης (...) τότε ο Παντοδύναμος θα στραφεί στον Πέτρο και θα πει, με κάποιο ίχνος ζήλιας, όταν θα μας δει να καταφθάνουμε με τα βιβλία μας στα χέρια: Ιδού κάποιοι που δε χρειάζονται κανένα έπαθλο. Τίποτα φυσικά δεν μπορούμε να τους απομείνουμε εδώ. Αυτοί λατρέψανε το διάβασμα".

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αν και τους Αμερικάνους συγγραφείς δεν τους έχω σε μεγάλη εκτίμηση, με μοναδικές εξαιρέσεις τον Στάϊνμπεκ και τον Στήφεν Κίνγκ, το μπλέντ της Βιρτζίνια σα να μου φαίνεται ότι θα΄χε δυνατή γεύση

librarian είπε...

Καλησπέρα ηλιογράφε με τις όμορφες φωτογραφίες.
Η αλήθεια πως δε με απασχολεί πολύ η εθνικότητα του συγγραφέα, ιδιαίτερα όταν αυτός είναι κλασικός. Η Γουλφ όμως γεννήθηκε, έζησε και πέθανε στην Αγγλία και εκτός από διάφορα ταξίδια που έκανε σε χώρες της Ευρώπης δεν έφυγε καθόλου από εκεί.
Σε ευχαριστώ για την όμορφη φωτογραφία σου που έλαβα στο email μου!
:)

Caesar είπε...

Ως σημείο αναφοράς για την Virginia Woolf, Θα μείνω κι εγώ στην υπέροχη ταινία "Ωρες" που βασίσθηκε στο βιβλίο του Μάικλ Κάνιγχαμ, που έδεσε απίστευτα καταπληκτικά με την θαυμάσια μουσική επένδυση του Philip Glass και την ερμηνεία των ηθοποιών προεξάρχουσας της Meryl Streep. Σημειώνω εδώ μια συνέντευξη του Κανιγχαμ:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=149907&ct=47
Καλές & διαβαστερές εορτές :)

librarian είπε...

Αν και έχει περάσει καιρός από τότε που είδα την ταινία ειλικρινά έχω ακόμη τη γεύση της.
Απόδωσε την εποχή και την ατμόσφαιρα, η Meryl Streep εξαιρετική. Συνήθως οι μεταφορές των βιβλίων στη μεγάλη οθόνη δε με συγκινούν αλλά είναι μία άξια εξαίρεση. Σε σύγκριση με το βιβλίο η ταινία είναι μίλια μακριά.

Χαίρομαι που άρεσε και σ' εσένα Caeser. Ευχαριστούμε και για την συνέντευξη, πολύ ενδιαφέρουσα.

Διαβαστερές πάντα διαβαστερές!

Elli είπε...

Μα να πάντα κάτι έχει να πει κάποιος και μάλιστα για όσα τον αγγίζουν και ζωντανεύουν μέσα του πράγματα.
Ναι το βάζω στον μακρύυυυ κατάλογο των άμεσων αναγνώσεων. Αχ και να τα προλάβω όλα (το ξέρω δεν είναι δυνατόν αλλά τέλς πάντων όσα είναι).
Από την Αγγλίδα Woolf διαβασμένα έχω Στον Φάρο και τον Orlando, μα αμυδρά είναι εκεί. Αυτό που μου έχει μείνει είναι η συνειδητοποίηση της εμπειρίας του εαυτού, εκείνης της εσωτερικής σκέψης πριν αναδυθεί. Να βλέπει και να νοιώθει και να το γράφει.
Η μουσική του Philip Glass ήταν αντίστοιχη με τις εικόνες και τις ιστορίες της ταινίας.
Καλή ευχή τα διαβάσματα!

anagnostria είπε...

Αναγνωστικές συγγένειες...Μ' αρέσει κι εμένα πολύ η Γουλφ. Δυστυχώς η τεκευταία βιογραφία δεν έφτασε ακόμα στην Κύπρο. Την περιμένω.

librarian είπε...

Elli βάλε μπρος για να προλάβεις γιατί έρχονται κι άλλα...

Μην ανησυχείς anagnostria θα φτάσει! Εδώ βγήκε μόλις τον Οκτώβριο οπότε είναι αρκετά φρέσκο ακόμη! Να το διαβάσεις και να μας πεις τη γνώμη σου.
Εδώ έφτασε ένας Κύπριος συγγραφέας, που τον έχω στα προσεχώς για ανάγνωση, ο Στέφανος Σταυρίδης.

κοπρόγατα είπε...

.."άπληστα κοιτώ, να ανακαλύψω την αλήθεια πίσω από τις λέξεις τους, μήπως και καταλάβω το μυστικό, της συγγραφής το μυστικό. "
ναι..ετσι ειναι.
θα το διαβασω και θα επανελθω (αν και τον τελευταιο καιρο - θα το εχεις καταλαβει - δεν εχω ορεξη και να γραψω για τα βιβλια που διαβασα)

librarian είπε...

Καλησπέρα κοπρόγατα!
Έτσι δεν είναι; παράθυρο στη ζωή!
Να το διαβάσεις, είμαι σίγουρη ότι θα σου αρέσει!
Το βλέπω ότι δεν έχεις πολλή όρεξη να μας μιλάς ελπίζω να έχεις όμως για να διαβάζεις!

fish eye είπε...

ο νους μου εμεινε σ αυτο το ποστ..
δεν εχω διαβασει πολλα βιβλια της, νομιζω μονο το ''ποιος φοβαται την βιρτζινια γουλφ''..εχω δει τις ''ωρες''και μ αρεσουν παρα πολυ, πολλες φορες, ομως ντρεπομαι που το λεω, δεν ηξερα πως ειναι δικο της βιβλιο..

ακουσα τελευταια πως υπαρχει καποιο βιογραφικο βιβλιο που αναφερει το πως δουλευε ως συγγραφεας..ισως ειναι αυτο που αναφερεις..

την επομενη εβδομαδα θα ρωτησω την κοπελλα που μου το ανεφερε..

φιλι καληνυχτας

librarian είπε...

Φεγγαροαγκαλιές χαίρομαι τόσο πολύ που βλέπω την όμορφη φωτογραφία σου!
Να σου πω την αλήθεια κι εγώ δεν έχω διαβάσει πολλά βιβλία της, δηλ. τα κυριότερα δεν τα έχω διαβασμένα.
Αλλά η ζωή της για εμένα είναι το καλύτερό της βιβλίο.
Οι ώρες δεν είναι δικό της βιβλίο, όπως αναφέρω και στην ανάρτηση, είναι του Μάικλ Κάνιγχαμ, ο οποίος εμπνεύστηκε από τη ζωή της και από το βιβλίο της "η κυρία Ντάλογουεη". Χαίρομαι σου άρεσε η ταινία!
Ελπίζω να περνάς καλά και δημιουργικά!
Φιλί γλυκό για καληνύχτα.

fish eye είπε...

ναι το καταλαβα χθες για τις ωρες, μα ετσι καταλαβα απο τα λεγομενα σου στο ποστ, και λεω μα ειναι δυνατον;
λαθος μου
κι ακομη ενα
ηθελα να πω ''η κυρια νταλογουαιη''και εγραψα ''ποιος φοβαται την βιρτζινια γουλφ'', οχι εγω, το χερι μου, το πληκτρολογιο κι ο υπολογιστης, αυτα φταινε.. :))))

φυσικα και οι ''ωρες''βασιστηκαν στο ''η κυρια νταλογουαιη''κατα ενα μερος τουλαχιστον..

πω πω πως τα μπερδεψα ετσι..

σ ευχαριστω για ολες τις πληροφοριες

φιλι

το βιβλιο που αναφερεις θα το αναζητησω ;)

librarian είπε...

:) :) :) Καλημέρα φεγγαροαγκαλιές!!!